Πάντα είχα μεγάλη πίστη στη δύναμη του μυαλού. Θρησκείες, κοσμοθεωρίες, κοσμογενέσεις, ουρανοξύστες, αεροπλάνα, γέφυρες, πολύπλοκες εγχειρήσεις, φάρμακα για ανίατες ασθένειες, ανακαλύψεις. Κι επιβίωση. Όλα δημιουργήματα μυαλών που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία, όλα επιτεύγματα μιας αγωνιώδους προσπάθειας του ανθρώπου να «θρώσκει άνω», να κοιτάζει ψηλότερα, όπως επέβαλε η ιερή ετυμολογία.
Κι ανάμεσα στα χειροπιαστά δημιουργήματα, το ανθρώπινο μυαλό φτιάχνει ακόμα ένα. Την κρίση πανικού. Την τρομακτική ανατροπή της τάσης να ανέβεις, την ακύρωση της πτήσης, τη βουτιά στο σκοτάδι.
Η πιο σκοτεινή σου στιγμή. Μια μοναχική ελεύθερη πτώση στο χάος. Κι η ανεξήγητη απόφασή σου να πιαστείς από το γλοιώδες χέρι του φόβου, σε μια μάταιη προσπάθεια να μην σε καταπιεί το κενό. Το σατανικό παιχνίδι ενός μυαλού, του δικού σου μυαλού, που έχει βαλθεί να σκοτώσει το σώμα σου.
Η καρδιά σου χτυπάει γρήγορα και θέλει να αποδράσει από το σώμα σου. Τα αυτιά βουίζουν και το στόμα σου έχει στεγνώσει. Οι παλάμες ιδρώνουν και τρέμουν, τα πόδια έχουν ριζώσει στο χώμα, λες και ζωντανεύουν μπροστά σου όλοι οι εφιάλτες. Χωρίς να υπάρχει ορατός κίνδυνος. Χωρίς να υπάρχει καμία απειλή. Εκτός από αυτήν που σε επισκέφθηκε στο κεφάλι σου. Εκτός από την απειλή που έχεις πλάσει με περισσή φροντίδα μόνος σου.
Και νιώθεις ότι δεν υπάρχει πια σώμα. Έχεις γίνει ένα τεράστιο κεφάλι. Ένα μεγάλο πονεμένο κεφάλι που βουίζει, φοβάται και βαραίνει τους ώμους σου.
Ο χειρότερος φόβος σου σε έχει επισκεφθεί στο μυαλό σου. Θα πεθάνεις. Θα αρρωστήσεις. Θα τρελαθείς. Θα μείνεις μόνος. Θα λιποθυμήσεις. Θα κάνεις εμετό. Θα σε σκοτώσουν. Θα σκοτώσεις. Θα πέσεις πάνω στο αμάξι που έρχεται από το αντίθετο ρεύμα. Θα τυφλωθείς. Θα κουφαθείς. Θα χαθείς. Θα πέσεις. Θα τελειώσουν όλα.
Το μυαλό έχει τεράστια δύναμη. Και στην προκειμένη περίπτωση, την ασκεί πάνω σου. Την ασκεί στο σώμα σου και σε κάνει ανήμπορο. Γιατί τί είσαι εσύ ο ίδιος αν όχι το μυαλό σου; Αν όχι οι σκέψεις που σε κατακλύζουν; Αν όχι ο φόβος;
Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που μπορούν να σε νιώσουν, κι όμως, δεν είναι εσύ. Υπάρχουν γιατροί και ψυχολόγοι που μπορούν να ξεκλειδώσουν τις απαντήσεις από το κουτάκι που τις έχεις καταχωνιασμένες, αλλά το κλειδί το κρατάς μόνο εσύ.
Τί να σου κάνουν οι εισπνοές από τη μύτη και οι εκπνοές από το στόμα αν η αναπνοή σου βγαίνει διακεκομμένη και βεβιασμένη; Τί να σου κάνουν οι συμβουλές να απομονώσεις τις δυσάρεστες σκέψεις, αν εκείνη τη στιγμή δεν έχεις συντροφιά παρά μόνον αυτές; Τί να σου κάνει η ομορφιά της φύσης και η κλεφτή ματιά σε ένα πιο ευοίωνο μέλλον, όταν το παρόν σε καίει κι είναι πιο μαύρο από ποτέ; Τί να σου κάνει ο περίπατος, όταν σε κάθε προσπάθεια να σπρώξεις πίσω σου τη γη, τα πόδια είναι ασήκωτα;
Η λύση είναι το ίδιο το πρόβλημα και το ξέρω πως από αυτόν τον φαύλο κύκλο δεν μπορείς να βγεις απλά διαβάζοντας ένα άρθρο. Το ξέρω πως δεν μπορείς να βγεις με μια επίσκεψη σε κάποιον ειδικό. Και ξέρω πως εκείνες τις στιγμές είσαι ολομόναχος. Μα ολομόναχος δεν σημαίνει κι ανήμπορος.
Μπορεί να κρατήσει ώρες. Μπορεί να κρατήσει λεπτά. Θα κρατήσει όσο το αφήσεις εσύ. Γιατί μπορεί το μυαλό σου να σαμποτάρει το σώμα σου και μπορεί να φαντάζει απίθανο να το σκάσεις από την ίδια σου τη σκέψη.
Μπορεί αυτό, μπορεί εκείνο. Μπορεί το ένα και μπορεί το άλλο. Το θέμα είναι, όμως, ακριβώς αυτό, ότι το μυαλό μπορεί. Μπορεί, αν το αφήσεις, να σε σώσει εξίσου εύκολα με το να σε καταστρέψει. Έχεις την ικανότητα να διαλέξεις τί από τα δύο θες να κάνει. Γιατί είσαι κάτι παραπάνω από το μυαλό σου. Κάτι παραπάνω από το κορμί σου και τις σκέψεις σου. Κάτι πολύ παραπάνω από τις εμμονές και τις φοβίες που ηδονίζεσαι να συντηρείς.
Είσαι το δυνατό χέρι που εσύ ο ίδιος θα απλώσεις. Και, κυρίως, είσαι το δυνατό χέρι που θα καταφέρεις να αρπάξεις στο σκοτάδι. Αρκεί να θέλεις να βρεις τη δύναμη που ξέρω ότι έχεις.
Κι έτσι, θα ζήσεις. Θα είσαι μια χαρά. Θα δεις ότι δεν τρελάθηκες. Θα βρεις ανθρώπους να πορευτείς. Θα συνέλθεις. Θα περάσει. Θα βρεθείς. Θα σηκωθείς. Θα νικήσεις.
Αρκεί να θες.
Ο Θεός Παν, και ο ....Πανικός!
Η λέξη "πανικός" συνδέεται ετυμολογικώς με το όνομα του θεού Πανός.
Ο Παν ήταν θεός που συνήθιζε να επισκέπτεται ανθρώπους (ιδίως στον μεσημεριανό τους ύπνο) και να τους προκαλεί πανικό.
Σύμφωνα με τον θρύλο, στην μάχη του Μαραθώνος, όταν τον επικαλέστηκαν οι Έλληνες φωνάζοντας "Παν! Παν! Παν!" εκείνος εμφανίστηκε και έσπειρε τον πανικό στους Πέρσες, οι οποίοι παράτησαν ασπίδες και όπλα και άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι...
Ο Παν ήταν θεός της Φύσης και τριγύριζε στα δάση παίζοντας τον αυλό του. Ήταν άσχημος (σε αντίθεση με την πανέμορφη και γενναιόδωρη ψυχή του) και, όταν γεννήθηκε, η μητέρα του σαν τον αντίκρυσε έφριξε και τον εγκατέλειψε στο δάσος.
Είχε μονίμως παιχνιδιάρικη διάθεση και έκανε τους πάντες να γελούν.
Ήταν και ερωτύλος και αγαπούσε τις όμορφες Νύμφες (αυτές από την άλλη, ούτε να τον δουν...) Ήθελε μάλιστα να κάνει γυναίκα του μια από αυτές.
Κεραυνοβολήθηκε παράφορα από την Σύριγγα, την θυγατέρα του ποταμού-θεού Λάδωνος. Η Σύριγξ όμως ήθελε εύμορφο γαμπρό και με τίποτα δεν ήθελε τον Πάνα (επιφανειακή γυναίκα...). Όταν λοιπόν μια μέρα ο Παν την κυνηγούσε και την είχε στριμώξει άσχημα, εκείνη φώναξε στον πατέρα της Λάδωνα: "Σώσε με, πατέρα, δεν τον θέλω!"
Τελευταία στιγμή ο Λάδων την άκουσε και την μετέτρεψε σε καλαμιά... και ο δύσμοιρος Παν πηγαίνοντας όλο λαχτάρα να την αγκαλιάσει βρέθηκε εν τέλει απογοητευμένος αγκαλιά με το φυτό...
Στενοχωρήθηκε πολύ (άλλη μια χυλόπιτα από Νύμφη...) και εις μνήμην του ανεκπλήρωτου αυτού έρωτα, έκοψε 7 ανισομερή καλάμια από αυτήν, τα έδεσε μεταξύ τους και έφτιαξε την πρώτη σύριγγα (αυλό)... και μέχρι και σήμερα στα βάθη των δασών ακούγεται ο ήχος της θλιβερής του σύριγγας ως ανάμνηση του καημού του, που όμως στο τέλος καταλήγει να μετατρέπεται σε χαρωπό πανηγύρι,
καθώς ο Παν είναι ο θεός που ενώνει τα αντίθετα, προκαλεί πανικό και γέλωτα το ίδιο εύκολα...
