Η εργένικη ψυχή φίλε μου δεν είναι status, δεν είναι τάση, δεν είναι μόδα. Δεν είσαι ελεύθερος-εργένης επειδή απλά αρέσκεσαι στο single. Εργένικη ψυχή για μένα, όπως εγώ το νιώθω, το έχω στο κεφάλι μου, το αντιλαμβάνομαι αν θες, είναι ο άνθρωπος που ζει μόνος του. Που μπορεί να ζήσει και με κάποιον άλλο αλλά και μόνος του. Που ενώ είναι μαζί, μπορεί και χώρια. Τον άντρα ή την γυναίκα που υποθετικά μένουν μόνοι αλλά εξαρτώνται από τον γονιό ή κάποιον άλλο για να τους κάνει παρέα, είναι ο σάκος του μποξ ή όπως αλλιώς εννοείται και φαίνεται, εμένα μου κάνει συνειρμικά εννοιολογικά με την λέξη αυτο-εξαρτώμενος. Το ξέρω δεν υφίσταται η λέξη γιατί πώς να είναι κανείς και εξαρτώμενος και ανεξάρτητος;
Ναι κι όμως υπάρχει, είναι αυτή καθ’αυτή η νέα γενιά-τάση που νομίζει πως ζει μόνη, ενώ κουβαλάει τον εαυτό του και έναν συφερτό αντάμα. Ανθρώπους, σκέψεις, πεποιθήσεις, όχι δικές του, του συφερτού. Που να βρει χρόνο να αναπτύξει τις δικές του αν φοβάται να μείνει μόνος;
Οι γυναίκες δεν βρίσκουν άντρες και οι άντρες απαξιώνουν τις γυναίκες. Κατα τα άλλα μας αρέσει που είμαστε single. Όταν είσαι εργένης, είσαι μόνος και σου αρέσει και το απολαμβάνεις. Κι ακόμα κι αν θα είσαι με κάποιον, πάλι single= ελεύθερος θα είσαι. Μην παρεξηγηθώ, ελεύθερος εννοώ ελεύθερος… από ταμπού, από ταμπέλες, από όλα όσα σου προσάπτουν οι γύρω. Όχι single και ελεύθερος επειδή δεν βρίσκεις κάποιον. Single και ελεύθερος εκ πεποιθήσεως. Όχι από εγωισμό, αλλά από στάση και φιλοσοφία ζωής. Όχι επειδή ξέμεινες μόνος, αλλά επειδή το επιλέγεις. Επικαλείσαι και την κρίση για την μιζέρια που σε δέρνει. Η κρίση που έχεις δεν είναι οικονομική. Είναι πνευματική, κοινωνική, κρίση ταμπέλας και εγωισμού. Κρίση χαμηλή, μηδέν κρίση, κριτική. Δεν έχουν σχέση κι όμως ταυτίζονται. Δεν θέλεις να αλλάξεις, αλλά όλο αλλαγές ζητάς.
Όλοι σου φταίνε αλλά αυτόν που πρέπει να μαζέψεις τον αμολάς. Ποιον; Τον εαυτό σου ντε! Τον εαυτό σου και τον εγωισμό σου. Ζητάς συμβουλές αλλά ποτέ δεν τις ακούς. Μόνο αφού την πατήσεις κάπως το ξανασκέφτεσαι αυτό που κάποιος σου είπε. Δεν βλέπεις, δεν ακούς. Νομίζεις πώς μόνο εσύ το περνάς. Ακόμα κι εκεί πάλι έχεις την αποκλειστικότητα. Κανείς άλλος δεν ήταν μόνος ποτέ όλοι γεννήθηκαν κι είχαν την αδελφή ψυχή ξοπίσω. Θέλεις την ελευθερία σου αλλά δεν θες να ζεις μόνος. Τότε γιατί ψάχνεις δεσμεύσεις; Τις αντέχεις;
Όλα δουλειά θέλουν. Αρχικά εσύ πιο πολύ απ’ όλα. Καταλαβαίνεις πως για να βρεις αυτόν τον «άλλον» και να συμβιώνεις αρμονικά, αρκεί και μόνο να έχεις βρει τον εαυτό σου; Και μαζί και χώρια. Δυστυχώς δεν μπορείς όμως να τον ανακαλύψεις στην βουή του κόσμου. Θέλει και λίγο απόσυρση από τα γύρω γύρω. Θέλει την ελευθερία να επιλέγεις. Κι αν δεν επιλέγεις τότε σε επιλέγει αυτό. Και τότε παρασύρεσαι, δεν έχεις δύναμη, δεν έχεις στόχο. Μπερδεύεσαι ανάμεσα σε σένα και τον άλλον και τον επόμενο άλλον και κουβαλάς και τα δικά του μπερδέματα. Και δεν ξεμπερδεύεσαι ποτέ. Και μετά μπερδεύεσαι τα μάλα. Με λίγα λόγια, αποτάξου τους τίτλους και υιοθέτησε τις έννοιες. Αυτό που σου λείπει είναι η στάση ζωής κι από λέξεις μπούχτισες.
