Πολλές φορές δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που είμαστε. Πιστεύουμε ότι η φύση μας αδίκησε και δεν πλαστήκαμε με την ομορφιά, που επιθυμούσαμε. Άλλοτε νομίζουμε πως δεν έχουμε την κοινωνική καταξίωση, που μας αρμόζει, το επάγγελμα, που μας ταιριάζει, την οικονομική επιφάνεια, που θα θέλαμε. Κι άλλοτε ότι η οικογένεια, όπου γεννηθήκαμε είναι κατώτερη από τις προσδοκίες μας, ενώ η χώρα όπου ζούμε δεν είναι κατάλληλη για το δικό μας επίπεδο. Αν δεν είχαμε όλα αυτά τα κακά της μοίρας, που μας πληγώνουν, θα ήμασταν εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες και πολύ καλύτεροι άνθρωποι. Και τα βάζουμε με το κακό μας ριζικό, ενώ βλαστημάμε την τύχη και τη ζωή μας.
Βάζοντάς τα με τη κακή μας μοίρα, κάνουμε παρεμβάσεις, που τις περισσότερες φορές είναι ολέθριες. Θέλουμε να αλλάξουμε όλα αυτά που νομίζουμε ότι μας καθηλώνουν. Πάνω στη βιασύνη για τις μεταλλάξεις της εικόνας μας πέφτουμε σε λάθη, που την αλλοιώνουν προς το χειρότερο. Έτσι, αντί να την βελτιώσουμε, την κάνουμε χειρότερη. Καταλήγουμε σαν την καμήλα και τον βεδουίνο της τον Αχμέτ στη θαυμάσια ιστορία του Ευγένιου Τριβιζά, με τίτλο "Η κομψή Καμήλα":
[[ Ο Αχμέτ Χαμάμετ, ο μοναχικός βεδουίνος, είχε μια καμήλα που τον συνόδευε ακούραστη σε όλα του τα ταξίδια.
- Ω καμήλα θαυμαστή, ω καμήλα διαλεχτή! της έλεγε κάθε τόσο. Δεν υπάρχει σαν κι εσένα καμήλα άλλη καμιά! Είσαι η παρηγοριά, η ελπίδα και η παρέα μου. Πολυτιμότερη είσαι απ' τις δροσερές οάσεις και οι αρετές σου είναι περισσότερες από τους αναρίθμητους κόκκους τής άμμου όλων των ερήμων της οικουμένης.
- Τα παραλές! του απάντησε μια μέρα η καμήλα.
- Ποιος; Εγώ; Γιατί με πικραίνεις με τ' άστοχα λόγια σου, ω καμήλα; Καθόλου δεν τα παραλέω. Τόσα πολλά είναι αυτά που σου χρωστάω, που ακόμα κι αν ζούσα χίλιες χιλιάδες αιώνες και πάλι δεν θα προλάβαινα να σου τα ξεπληρώσω.
- Αν είσαι έτσι όπως τα λες, αν με εκτιμάς, αν με αγαπάς, αν με υπολήπτεσαι τόσο πολύ, τότε αντί να τα φορτώνεις όλα στην καμπούρα μου, θα μου έκανες και συ μια μικρή χάρη.
- Τι χάρη επιθυμείς να σου κάνω;
- Να με πας στην Ευρώπη να κάνω αισθητική εγχείρηση.
- Δεν καταλαβαίνω. Τι ακριβώς εννοείς; Για εξηγήσου, ω αινιγματική καμήλα!
- Να, είπε με φωνή γεμάτη παράπονο η καμήλα. Νομίζεις ότι μου αρέσει να κουβαλάω στη ράχη μου ολόκληρη καμπούρα; Νομίζεις ότι δεν θέλω κι εγώ να είμαι κομψή κι ανάλαφρη σαν ελαφίνα;
- Επιθυμείς δηλαδή, ω καμήλα, να απαλλαγείς από την καμπούρα σου;
- Ακριβώς. Άλλωστε κι εσένα σε συμφέρει, ω βεδουίνε! Θα είσαι ο μόνος βεδουίνος στην έρημο που θα διαθέτει κομψή, ντελικάτη και ντιστεγκέ καμήλα. Λίγο το 'χεις;
- H επιθυμία σου θα εκπληρωθεί! αποφάσισε ο μοναχικός βεδουίνος.
Ξόδεψε όλες του τις οικονομίες, χρεώθηκε, έβαλε ενέχυρο την τέντα του και την καλή του κελεμπία, αγόρασε εισιτήριο και πήγε την καμήλα στο Λονδίνο, στον καλύτερο αισθητικό χειρουργό. Εκεί, στην αίθουσα αναμονής περιμένανε κι άλλοι πελάτες. Περίμεναν άχαρα λελέκια που θέλανε να τους κοντύνει τα πόδια και σκαντζόχοιροι που θέλανε να τους ξυρίσει τα αγκάθια τους. Περιμένανε χελώνες που θέλανε να τους ισιώσει τις ρυτίδες και κατσίκες που θέλανε να τους κάνει ριζική αποτρίχωση. Περιμένανε σαρδέλες που θέλανε να τις επιχρυσώσει, για να γίνουνε χρυσόψαρα, και ρινόκεροι που θέλανε να αποκτήσουνε βελούδινη επιδερμίδα. Περιμένανε φάλαινες που θέλανε να αδυνατίσουνε, ώσπου να γίνουνε μαρίδες και κοράκια που θέλανε να τους κάνει μεταμόσχευση φτερών παγονιού.
Όταν έφτασε η σειρά της, μπήκε και η καμήλα στο γραφείο του γιατρού. Μαζί της και ο μοναχικός βεδουίνος. Ο κτηνοαισθητικός πήρε προσεχτικά το ιστορικό της καμήλας, ακροάστηκε την καμπούρα της και την κοίταξε καλά καλά.
- Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να σου την κόψω; ρώτησε.
- Σιγουρότατη! απάντησε κοφτά η καμήλα.
- Εσείς τι λέτε, αγαπητέ βεδουίνε;
- Ό,τι πει η καμήλα!
- Να κόψω καλύτερα μόνο τη μισή; πρότεινε ο γιατρός.
- Ποια μισή; Όλη! επέμεινε η καμήλα.
- Εσείς τι λέτε, σεβαστέ βεδουίνε; Έχετε σκεφτεί τις συνέπειες;
- Ό,τι πει η καμήλα!
- Μήπως θέλετε να το αναβάλουμε για να το ξανασκεφτείτε;
- Ό,τι πει η καμήλα!
- Το γοργόν και χάριν έχει! είπε η καμήλα.
- Να την κόψω λοιπόν όλη; Αυτό επιθυμείτε;
- Αυτό! Κόψ' τη τη ρημάδα να ησυχάσουμε! αποφάσισε ο βεδουίνος, που δεν του αρέσανε τα ημίμετρα.
Έτσι κι έγινε. H καμήλα μπήκε στην κλινική και όταν σε μερικές μέρες βγήκε, ήταν κομψή και πεταχτή σαν ελαφίνα. Όταν με το καλό επιστρέψανε στην πατρίδα τους κάνανε αίσθηση. Οι άλλοι, βεδουίνοι μείνανε μ' ανοιχτό το στόμα, μόλις αντικρίσανε τη βελτιωμένη καμήλα. Δεν πιστεύανε στα μάτια τους. Ο Αχμέτ ανέβηκε πολύ στην υπόληψή τους. Όσο για τις υπόλοιπες καμήλες, τρελαθήκανε από τη ζήλεια τους. Ο Αχμέτ Χαμάμετ περιέφερε την καμήλα του από 'δω και από 'κει και πολύ καμάρωνε.
- Είδατε τι κομψή καμήλα έχω εγώ; έλεγε και γελούσανε και τα μουστάκια του.
Σε μερικές μέρες ο Αχμέτ Χαμάμετ και η κομψή καμήλα ξεκινήσανε για ένα μεγάλο ταξίδι στην απέραντη έρημο.
Ένα μεσημέρι όμως τους ζάλισε ο πυρωμένος ήλιος, χάσανε τον προσανατολισμό τους και δεν άργησαν να χαθούν.
Μερόνυχτα γυρίζανε άσκοπα, χωρίς να μπορούνε να βρούνε ούτε όαση ούτε τροφή ούτε κάποιο δροσερό πηγάδι.
Ο Αχμέτ Χαμάμετ άρχισε να βλέπει οφθαλμαπάτες. Έβλεπε κοράκια με φτερά παγωνιού να σερβίρουνε παγωμένες γρανίτες. Έβλεπε λελέκια να κάνουνε βουτιές σε δροσερές πισίνες. Έβλεπε ρινόκερους με βελούδινη επιδερμίδα να ανταλλάσσουν γυάλες με επιχρυσωμένες σαρδέλες. Έβλεπε κατσίκες να χορεύουνε τσικ του τσικ γύρω από κρυστάλλινα σιντριβάνια. Έβλεπε χελώνες χωρίς ρυτίδες να κάνουνε θαλάσσιο σκι σε αφρόλουστες παραλίες. H καμήλα που δεν είχε αποθέματα λίπους για να συντηρηθεί σε τούτες τις δύσκολες στιγμές αδυνάτισε, έγινε πετσί και κόκαλο και δεν άργησε να αφήσει την τελευταία της ανάσα.
Ο Αχμέτ Χαμάμετ πλανιόταν ολομόναχος στην αφιλόξενη φλογισμένη έρημο που έμοιαζε να μην έχει αρχή και τέλος. Οι αμμόλοφοι χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα, ίδιοι με κύματα μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας που είχε πετρώσει εδώ και πολλούς αιώνες. Τα μάτια του έτσουζαν, το λαρύγγι του ήταν στεγνό, τον θάμπωνε, τον έκαιγε, τον τυραννούσε, τον πυρπολούσε ο πυρωμένος ήλιος. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, τον τύλιξε σε λίγο στη μανιασμένη δίνη της μια φοβερή ανεμοθύελλα. Πάσχισε να προχωρήσει. Άδικος ο κόπος. Δεν τον κρατούσαν πια τα πόδια του. Ενώ χιλιάδες μαστίγια βίτσιζαν το πρόσωπό του, παραπάτησε, γονάτισε, σωριάστηκε στην άμμο εξουθενωμένος...
- Τι την ήθελα την κομψή καμήλα; πρόλαβε να ψιθυρίσει προτού τον σκεπάσει για πάντα η θαμπή, η καυτή, η ανελέητη άμμος της ερήμου. ]]
- Ω καμήλα θαυμαστή, ω καμήλα διαλεχτή! της έλεγε κάθε τόσο. Δεν υπάρχει σαν κι εσένα καμήλα άλλη καμιά! Είσαι η παρηγοριά, η ελπίδα και η παρέα μου. Πολυτιμότερη είσαι απ' τις δροσερές οάσεις και οι αρετές σου είναι περισσότερες από τους αναρίθμητους κόκκους τής άμμου όλων των ερήμων της οικουμένης.
- Τα παραλές! του απάντησε μια μέρα η καμήλα.
- Ποιος; Εγώ; Γιατί με πικραίνεις με τ' άστοχα λόγια σου, ω καμήλα; Καθόλου δεν τα παραλέω. Τόσα πολλά είναι αυτά που σου χρωστάω, που ακόμα κι αν ζούσα χίλιες χιλιάδες αιώνες και πάλι δεν θα προλάβαινα να σου τα ξεπληρώσω.
- Αν είσαι έτσι όπως τα λες, αν με εκτιμάς, αν με αγαπάς, αν με υπολήπτεσαι τόσο πολύ, τότε αντί να τα φορτώνεις όλα στην καμπούρα μου, θα μου έκανες και συ μια μικρή χάρη.
- Τι χάρη επιθυμείς να σου κάνω;
- Να με πας στην Ευρώπη να κάνω αισθητική εγχείρηση.
- Δεν καταλαβαίνω. Τι ακριβώς εννοείς; Για εξηγήσου, ω αινιγματική καμήλα!
- Να, είπε με φωνή γεμάτη παράπονο η καμήλα. Νομίζεις ότι μου αρέσει να κουβαλάω στη ράχη μου ολόκληρη καμπούρα; Νομίζεις ότι δεν θέλω κι εγώ να είμαι κομψή κι ανάλαφρη σαν ελαφίνα;
- Επιθυμείς δηλαδή, ω καμήλα, να απαλλαγείς από την καμπούρα σου;
- Ακριβώς. Άλλωστε κι εσένα σε συμφέρει, ω βεδουίνε! Θα είσαι ο μόνος βεδουίνος στην έρημο που θα διαθέτει κομψή, ντελικάτη και ντιστεγκέ καμήλα. Λίγο το 'χεις;
- H επιθυμία σου θα εκπληρωθεί! αποφάσισε ο μοναχικός βεδουίνος.
Ξόδεψε όλες του τις οικονομίες, χρεώθηκε, έβαλε ενέχυρο την τέντα του και την καλή του κελεμπία, αγόρασε εισιτήριο και πήγε την καμήλα στο Λονδίνο, στον καλύτερο αισθητικό χειρουργό. Εκεί, στην αίθουσα αναμονής περιμένανε κι άλλοι πελάτες. Περίμεναν άχαρα λελέκια που θέλανε να τους κοντύνει τα πόδια και σκαντζόχοιροι που θέλανε να τους ξυρίσει τα αγκάθια τους. Περιμένανε χελώνες που θέλανε να τους ισιώσει τις ρυτίδες και κατσίκες που θέλανε να τους κάνει ριζική αποτρίχωση. Περιμένανε σαρδέλες που θέλανε να τις επιχρυσώσει, για να γίνουνε χρυσόψαρα, και ρινόκεροι που θέλανε να αποκτήσουνε βελούδινη επιδερμίδα. Περιμένανε φάλαινες που θέλανε να αδυνατίσουνε, ώσπου να γίνουνε μαρίδες και κοράκια που θέλανε να τους κάνει μεταμόσχευση φτερών παγονιού.
Όταν έφτασε η σειρά της, μπήκε και η καμήλα στο γραφείο του γιατρού. Μαζί της και ο μοναχικός βεδουίνος. Ο κτηνοαισθητικός πήρε προσεχτικά το ιστορικό της καμήλας, ακροάστηκε την καμπούρα της και την κοίταξε καλά καλά.
- Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να σου την κόψω; ρώτησε.
- Σιγουρότατη! απάντησε κοφτά η καμήλα.
- Εσείς τι λέτε, αγαπητέ βεδουίνε;
- Ό,τι πει η καμήλα!
- Να κόψω καλύτερα μόνο τη μισή; πρότεινε ο γιατρός.
- Ποια μισή; Όλη! επέμεινε η καμήλα.
- Εσείς τι λέτε, σεβαστέ βεδουίνε; Έχετε σκεφτεί τις συνέπειες;
- Ό,τι πει η καμήλα!
- Μήπως θέλετε να το αναβάλουμε για να το ξανασκεφτείτε;
- Ό,τι πει η καμήλα!
- Το γοργόν και χάριν έχει! είπε η καμήλα.
- Να την κόψω λοιπόν όλη; Αυτό επιθυμείτε;
- Αυτό! Κόψ' τη τη ρημάδα να ησυχάσουμε! αποφάσισε ο βεδουίνος, που δεν του αρέσανε τα ημίμετρα.
Έτσι κι έγινε. H καμήλα μπήκε στην κλινική και όταν σε μερικές μέρες βγήκε, ήταν κομψή και πεταχτή σαν ελαφίνα. Όταν με το καλό επιστρέψανε στην πατρίδα τους κάνανε αίσθηση. Οι άλλοι, βεδουίνοι μείνανε μ' ανοιχτό το στόμα, μόλις αντικρίσανε τη βελτιωμένη καμήλα. Δεν πιστεύανε στα μάτια τους. Ο Αχμέτ ανέβηκε πολύ στην υπόληψή τους. Όσο για τις υπόλοιπες καμήλες, τρελαθήκανε από τη ζήλεια τους. Ο Αχμέτ Χαμάμετ περιέφερε την καμήλα του από 'δω και από 'κει και πολύ καμάρωνε.
- Είδατε τι κομψή καμήλα έχω εγώ; έλεγε και γελούσανε και τα μουστάκια του.
Σε μερικές μέρες ο Αχμέτ Χαμάμετ και η κομψή καμήλα ξεκινήσανε για ένα μεγάλο ταξίδι στην απέραντη έρημο.
Ένα μεσημέρι όμως τους ζάλισε ο πυρωμένος ήλιος, χάσανε τον προσανατολισμό τους και δεν άργησαν να χαθούν.
Μερόνυχτα γυρίζανε άσκοπα, χωρίς να μπορούνε να βρούνε ούτε όαση ούτε τροφή ούτε κάποιο δροσερό πηγάδι.
Ο Αχμέτ Χαμάμετ άρχισε να βλέπει οφθαλμαπάτες. Έβλεπε κοράκια με φτερά παγωνιού να σερβίρουνε παγωμένες γρανίτες. Έβλεπε λελέκια να κάνουνε βουτιές σε δροσερές πισίνες. Έβλεπε ρινόκερους με βελούδινη επιδερμίδα να ανταλλάσσουν γυάλες με επιχρυσωμένες σαρδέλες. Έβλεπε κατσίκες να χορεύουνε τσικ του τσικ γύρω από κρυστάλλινα σιντριβάνια. Έβλεπε χελώνες χωρίς ρυτίδες να κάνουνε θαλάσσιο σκι σε αφρόλουστες παραλίες. H καμήλα που δεν είχε αποθέματα λίπους για να συντηρηθεί σε τούτες τις δύσκολες στιγμές αδυνάτισε, έγινε πετσί και κόκαλο και δεν άργησε να αφήσει την τελευταία της ανάσα.
Ο Αχμέτ Χαμάμετ πλανιόταν ολομόναχος στην αφιλόξενη φλογισμένη έρημο που έμοιαζε να μην έχει αρχή και τέλος. Οι αμμόλοφοι χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα, ίδιοι με κύματα μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας που είχε πετρώσει εδώ και πολλούς αιώνες. Τα μάτια του έτσουζαν, το λαρύγγι του ήταν στεγνό, τον θάμπωνε, τον έκαιγε, τον τυραννούσε, τον πυρπολούσε ο πυρωμένος ήλιος. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, τον τύλιξε σε λίγο στη μανιασμένη δίνη της μια φοβερή ανεμοθύελλα. Πάσχισε να προχωρήσει. Άδικος ο κόπος. Δεν τον κρατούσαν πια τα πόδια του. Ενώ χιλιάδες μαστίγια βίτσιζαν το πρόσωπό του, παραπάτησε, γονάτισε, σωριάστηκε στην άμμο εξουθενωμένος...
- Τι την ήθελα την κομψή καμήλα; πρόλαβε να ψιθυρίσει προτού τον σκεπάσει για πάντα η θαμπή, η καυτή, η ανελέητη άμμος της ερήμου. ]]
Σαν την καμήλα κι εμείς, σπάνια είμαστε ευχαριστημένοι από τη μορφή μας. Άλλοτε δεν μας αρέσει το πρόσωπο, άλλοτε το σώμα μας, άλλοτε τα μαλλιά μας. Και να οι επεμβάσεις. Για να τον ωθεί ο ναρκισσισμός μας. Η πλανερή εικόνα μας!
Η φύση έχει προνοήσει να ακολουθήσουμε έναν κύκλο μέχρι να γίνουμε και πάλι σποδός και χους (εγώ εἰμι γῆ καὶ σποδός). Όταν παρέλθουν τα χρόνια είναι εντελώς φυσικό ν' ασπρίσουν τα μαλλιά μας. Δεν είναι δα κι άσχημη η εικόνα ενός γκριζομάλλη στην αρχή κι ενός ασπρομάλλη αργότερα άντρα. Μερικές φορές είναι και γοητευτική. Αρκετοί, όμως, πανικοβάλλονται με το που βλέπουν κάποιες άσπρες τρίχες κι αρχίζουν να τα βάφουν. Η εικόνα των περισσότερων βαψομαλλιάδων είναι κωμική. Φυσικά δεν μιλάμε για τους κομπλεξικούς πάνκ με τα πράσινα, μπλέ και τα λοιπά αλλόκοτα χρώματα στα λοφία σαν να ήσαν κοκόρια ή κούρκοι. Όσο για τις γυναίκες, αυτές αρχίζουν τις βαφές από μαθήτριες. Για τα φυσικά χρώματα δεν έχουμε λόγο. Μιλάμε για τα χάλκινα, πορτοκαλί, ροζ, μωβ και τα υπόλοιπα που μετουσιώνουν από μια φυσιολογική σε μια εξπρεσιονιστική μορφή γυναίκας. Για να προχωρήσουμε στην προσθετική στο στήθος, στους γλουτούς, στα χείλη, που αλλάζουν τη μορφή. Η ματαιοδοξία των ανθρώπων έχει φτάσει μέχρι και σε προσθετική πέους, λες και το μέγεθος είναι αυτό που μετράει στη σχέση ενός ζευγαριού κι όχι η αγάπη.
Πολλές φορές οι επεμβάσεις των πλαστικών χειρουργών αποτυγχάνουν και τα αποτελέσματα είναι εντελώς αντίθετα των αναμενόμενων, οδηγώντας σε παραμορφώσεις. Έτσι αντί για κούκλες γίνονται πανούκλες! Αρκεί να φέρουμε στο νου μας την παλιά ταλαντούχα και γοητευτική ηθοποιό Μαίρη Χρονοπούλου, η οποία όχι μόνον παραμορφώθηκε αλλά είχε κι έντονα προβλήματα υγείας. Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες, με τραγικό παράδειγμα τον Αμερικάνο τραγουδιστή Μάικλ Τζάκσον. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πολλές φωτογραφίες όμορφων ατόμων, τα οποία στην προσπάθειά τους να γίνουν ακόμη πιο όμορφα κατέληξαν να γίνουν τέρατα. Γιατί η φύση λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες και νόμους, που είναι απαραβίαστοι! Όταν πηγαίνεις ενάντια στη φύση με μια δική σου αφύσικη δράση, κατά το νόμο δράσης- αντίδρασης, η φύση θα αντιδράσει για ν' αποκατασταθεί η κατά τους θείους νόμους τάξη. Μια δική μας επέμβαση είναι θεμιτή μόνον αν υπάρξει κάποιο ατύχημα. Προφανώς σε ένα παραμορφωτικό έγκαυμα προσώπου είναι αναγκαία μια αισθητική επέμβαση, κυρίως για λόγους ψυχολογικούς προς το άτομο που έχει πάθει σοκ από την απρόσμενη αλλαγή της εικόνας του. Το μπότοξ ή το λίφτιγκ είναι περιττά σε ένα φυσιολογικό άτομο. Τα χρειάζεται μόνο το ματαιόδοξο.
Η ψυχή μας πριν ενσαρκωθεί σ' ένα σώμα έχει επιλέξει- σ' αυτό την έχουν βοηθήσει πνευματικοί οδηγοί- τη χώρα, όπου θα ζήσει, τους γονείς, το φύλο και τη μορφή του σώματος. Αν πρέπει να συμμετάσχει στο ομαδικό- εθνικό κάρμα των Ελλήνων, που βιώνουν αυτή την ηθική και οικονομική κρίση της εποχής μας, έχει διαλέξει να ζήσει στην Ελλάδα. Αν πρέπει να ζήσει την επώδυνη κατάσταση του εμφύλιου πολέμου με τις σφαγές στη Συρία, έχει επιλέξει να ενσαρκωθεί σ' αυτή τη χώρα. Αν πρέπει να βιώσει τη ναζιστική θηριωδία, έχει ενσαρκωθεί στην Ουκρανία. Ο πόνος που θα βιώσει στην εκλεγείσα χώρα θα δώσει το κατάλληλο και ταυτόχρονα αναγκαίο μάθημα στην ψυχή βοηθώντας την να αποβάλλει ένα μέρος του καρμικού φορτίου, που κουβαλάει.
Αν πρέπει να ζήσει σε ένα κράτος ηρεμίας, προόδου, ειρήνης, ένα κράτος σωστής παιδείας και κουλτούρας, όπου επικρατούν ιδανικές συνθήκες, όπως λ.χ, στην Ελβετία ή στη Σουηδία, θα ενσαρκωθεί σ' αυτή τη χώρα. Στη δική μας περίπτωση, όσοι επιλέξαμε να ζήσουμε στην Ελλάδα, θα πρέπει να εξοπλιστούμε με υπομονή κι αγωνιστική διάθεση για ν' αντέξουμε και στη συνέχεια να βγούμε από τα αδιέξοδα, όπου με τη δική μας ανοχή μας έφεραν τα ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας. Τότε η ψυχή μας θα έχει την ικανοποίηση ότι γεύτηκε μια μεγάλη νίκη και ταυτόχρονα πήρε μαθήματα, τα οποία την βοήθησαν να προαχθεί και να κάνει κάποια πνευματικά βήματα μπροστά, να πλησιάσει προς τον επιθυμητό στόχο, τη θέωση. Αν δεν βγούμε από τα αδιέξοδα και πέσουμε ακόμη πιο χαμηλά, η ψυχή μας θα πάρει το μάθημα ότι προχωράς στην πνευματική ατραπό μόνο με αγώνες και μόχθο. Η αδράνεια είναι πισωγύρισμα. Και το μάθημα της ήττας θα το επαναλάβουμε- όπως οι παραπεμπόμενοι μαθητές του γυμνασίου σε επανεξέταση- για να το μετουσιώσουμε σε μάθημα νίκης! Όσοι εγκαταλείπουν τη χώρα, αν και έχουν εργασία, για να τύχουν καλύτερης τύχης στο εξωτερικό, θα θεωρηθούν λιποτάχτες από τις πνευματικές δυνάμεις και στην επόμενη φάση της πορείας της ψυχής τους θα βρεθούν και πάλι μπροστά στο ίδιο πρόβλημα.
Επιλέξαμε τους γονείς μας. Έστω κι αν αυτό φαντάζει παράλογο. Όσο κι αν μας φαίνεται παράδοξο, τίποτα δεν είναι τυχαίο! Αν οι γονείς μας είναι πρόσχαροι, γλυκείς, με κατανόηση, σημαίνει ότι αυτό περιβάλλον χρειαζόταν η ψυχή μας. Αν ήσαν αυστηροί, απόμακροι, σκληροί, μη συνεννοήσιμοι, σημαίνει ότι κι εμείς προηγούμενα υπήρξαμε παρόμοιοι κι έπρεπε να βιώσουμε παρόμοια συμπεριφορά. Έτσι τώρα είναι ευκαιρία ν' αλλάξουμε νοοτροπία, ώστε όταν ξαναγίνουμε γονείς να μην επαναλάβουμε τα προηγούμενα λάθη. Έχουμε, επομένως, τους γονείς που μας ταιριάζουν.
Ο Απ. Παύλος μας ρωτάει: «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;» (Απ. Παύλος, Α΄ Επιστ. προς Κορινθίους, γ΄, 16) Το σώμα μας είναι ο ναός, όπου κατοικεί το Πνεύμα Θεού. Όλοι οι ναοί δεν είναι ίδιοι. Υπάρχουν μικροί και φτωχοί ναοί. Υπάρχουν και μεγαλοπρεπείς και πλούσιοι ναοί. Σε όλους, όμως, τελούνται θείες λειτουργίες και μυστήρια. Ακόμη και στον πιο απόμερο φτωχικό ναΐσκο με τη θεία χάρη μετουσιώνεται ο άρτος και ο οίνος σε Σώμα και Αίμα Χριστού, όπως στον μεγαλοπρεπή ναό. Ο γάμος και η βάφτιση έχουν το ίδιο πνευματικό νόημα είτε τελεστούν σ' ένα εξωκκλήσι, είτε στο λαμπρότερο ναό της πρωτεύουσας. Κατά τον ίδιο τρόπο, ένα εξελιγμένο πνεύμα, μια άγια ψυχή, μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα σώμα, που δεν τραβάει την προσοχή μας. Αντίθετα, μια εγωιστική κι άδικη ψυχή μπορεί να ενσαρκωθεί σε ένα πανέμορφο σώμα, που τραβάει σαν μαγνήτης την προσοχή όλων των ανθρώπων.
Σημασία έχει να συμβιβαστούμε με τη μορφή μας, με το πρόσωπο και τον σωματότυπό μας. Αν είμαστε κοντοί, να μην αισθανόμαστε μειονεκτικά κι αυτό να μας δημιουργεί κόμπλεξ. Εξάλλου τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μπουκαλάκια. Δεν μπορούμε όλοι να έχουμε τη θωριά της Μόνικα Μπελούτσι ή του Τζώρτζ Κλούνεϊ. Να είμαστε καλλονές ή να έχουμε το αθλητικό σώμα ενός άνδρα που αφιερώνει 8-10 ώρες στο γυμναστήριο. Κι αν δεν έχουμε τέλειες αναλογίες, αν επιθυμούσαμε γαλάζια μάτια ενώ τα δικά μας είναι καστανά, αν θέλαμε να έχουμε ύψος 1,95 και είμαστε μόλις 1,68, αυτό που μετράει είναι η ψυχή μας. Εκφράζουμε καλοσύνη, αγάπη, εμπιστοσύνη; Οι άλλοι αισθάνονται άνετα μαζί μας; Μπορούν να μας εμπιστευτούν; Μπορούμε να έχουμε καλές, ζεστές, ανθρώπινες σχέσεις; Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Φυσικά και θα ήταν επιθυμητό να έχουμε ωραίο παρουσιαστικό. Γλυκό πρόσωπο με ωραία χαρακτηριστικά, σώμα με καλές αναλογίες, καλλίγραμμοι. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί τις λέξεις ευηδής, καλλίσφυρος, καλλίζωνος, λευκόλενος, ηύκομος, εναλίγκιος για τις γυναίκες. Αρκεί να μην κολλήσουμε στη μορφή μας. Να μη γίνει αυτή η μόνιμη ενασχόλησή μας, η εμμονή μας. Ας συμβιβαστούμε με αυτό, που είμαστε. Γιατί αυτό θέλησε η φύση. Ή καλύτερα, αυτό διάλεξε η ψυχή μας και συγκατένευσε ο ανώτερος εαυτός μας. Ο κατώτερος εαυτός, η προσωπικότητα, πλανιέται εύκολα από τη μορφή. Εστιάζεται σ' αυτήν και τις ανάγκες της και λησμονεί τον στόχο του, που είναι η πνευματική τελείωση. Οι μεγάλες αλλαγές στη μορφή κρύβουν κινδύνους. Κινδύνους σωματικούς, ίσως και ηθικούς. Γιατί όταν γίνεται έμμονη ιδέα να αλλάξουμε σημαντικά το παρουσιαστικό μας, το κάνουμε για να αρέσουμε. Για να τραβήξουμε τα βλέμματα. Αφού δεν είμαστε ικανοί να διεγείρουμε το ενδιαφέρον των άλλων με άλλον τρόπο, θα το κάνουμε προκαλώντας. Ικανοποιούμε τη ματαιοδοξία μας με τη σωματική πρόκληση και την επιδίωξη να αποτελέσουμε το επίκεντρο της προσοχής τους. Γινόμαστε οι ίδιοι επιθετικοί. Απλώνουμε δίκτυα για να νιώσουμε τη χαρά να τους δούμε να πιάνονται στα δίκτυα της σαγήνης και γοητείας μας- βορά του πάθους μας. Όλο το ενδιαφέρον, λοιπόν, στο σώμα. Αυτό είναι το μέσον επιβολής. Κι αυτό μας κάνει να αδυνατίζουμε πνευματικά- σαν την καμήλα, η οποία αφού αφαίρεσε την καμπούρα της, το δώρο της φύσης, βρέθηκε στην έρημο χωρίς το φυσικό της εφόδιο. Χάνουμε κι εμείς τα πνευματικά μας εφόδια, που αδρανούν όταν δεν χρησιμοποιούνται, εφόσον επικεντρωθήκαμε στο σώμα μας.
Αντιλαμβάνεσθε πως μιλάμε για μεγάλες αλλαγές, για ριζικές αλλαγές, που έρχονται σε αντίθεση με τη φύση μας. Αλλαγές επιπόλαιες, που εγκυμονούν κινδύνους. Δεν αναφερόμαστε σε μια απλή διόρθωση μύτης, σε μια παρέμβαση στη γνάθο. Επίσης αναφερόμαστε στο πούλημα του σώματος ή της συνείδησης για να ανεβούμε επαγγελματικά. Αναφερόμαστε στα ανέντιμα χτυπήματα στους άξιους για να πάρουμε τη θέση τους. Στη διαβολή, στη ρουφιανιά, στη συκοφαντία για αναρριχηθούμε κοινωνικά. Στο παράνομο πλουτισμό με κλεψιές και μεγάλη φοροδιαφυγή. Αυτές είναι οι μεγάλες και ραγδαίες αλλαγές, που φαινομενικά κάνουν καλύτερη τη ζωή μας, αλλά ουσιαστικά θάβουν την πνευματική μας ζωή κάτω από τους αμμόλοφους της υλικής ευμάρειας, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τους ανέμους της αδικίας και της παρανομίας. Έτσι χανόμαστε σαν τον Αχμέτ της ιστορίας μας.
Σαν τον Αχμέτ συμπεριφερόμαστε τις περισσότερες φορές όλοι μας. Ενώ θα έπρεπε να είμαστε αυστηροί και ανένδοτοι σε κάποιες παράλογες απαιτήσεις αγαπημένων μας προσώπων, γινόμαστε ενδοτικοί. Ο διάλογος του κτηνοαισθητικού και του βεδουίνου είναι χαρακτηριστικός:
[[ - Εσείς τι λέτε, σεβαστέ βεδουίνε; Έχετε σκεφτεί τις συνέπειες;
- Ό,τι πει η καμήλα!
- Μήπως θέλετε να το αναβάλουμε για να το ξανασκεφτείτε;
- Ό,τι πει η καμήλα!]]
[[ - Εσείς τι λέτε, σεβαστέ βεδουίνε; Έχετε σκεφτεί τις συνέπειες;
- Ό,τι πει η καμήλα!
- Μήπως θέλετε να το αναβάλουμε για να το ξανασκεφτείτε;
- Ό,τι πει η καμήλα!]]
Ενώ έχουμε χίλιους λόγους να εναντιωθούμε στον παραλογισμό των αγαπημένων μας- μπορεί να είναι η γυναίκα μας, ο άντρας μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας , ο ερωτικός μας σύντροφος- υποχωρούμε για να μην τους χαλάσουμε το χατίρι. Μερικές φορές ο ναρκισσισμός μας εκφράζεται διαμέσου αυτού του προσώπου. Πιστεύουμε πως κάθε αλλαγή του προσώπου θα αντικατοπτρίσει την δική μας προβολή. Έτσι ο ναρκισσισμός μας προβάλλεται μέσα απ' αυτό το πρόσωπο και φυσικά η δική του πτώση παρασύρει κι εμάς! Ο δικός του όλεθρος αποτελεί και τον δικό μας όλεθρο!
Συμβιβαζόμαστε, επομένως με αυτό που είμαστε και επιφέρουμε τις αλλαγές που μπορούμε και οι οποίες είναι λογικές με στόχο την πρόοδο και κυρίως την εξέλιξη της ψυχής μας. Δεν ξεχνάμε πως παράλληλα με τις ανάγκες του σώματος υπάρχουν και οι πνευματικές ανάγκες, οι οποίες είναι και σημαντικότερες. Με κανέναν τρόπο δεν έχουμε απαιτήσεις ανάλογες με αυτές τις καμήλας και ενδοτικότητα όπως του Αχμέτ.
