Yπάρχει κάτι κρυμμένο μέσα μου σαν να ουρλιάζει και να με ικετεύει να το αφήσω να βγει… και δε ξέρω τι είναι και δεν ξέρω πώς μπορώ να το βοηθήσω και το καταπιέζω και κλαίει και ησυχάζει και πάλι επαναστατεί. Νιώθω ότι δεν ανήκω εδώ, δεν μπορώ να λειτουργήσω, υπάρχει αυτό μέσα μου που παραπονιέται και δεν μπορώ να το παρηγορήσω… τουλάχιστον για λίγο τo χαϊδεύω και το ξεγελάω μα ξέρει πως το κοροϊδεύω… δεν χωράει ψέματα ούτε ψεύτικες ανάγκες.
Είναι το πιο αυθεντικό κομμάτι όλης της ύπαρξής μου μα το κλειδώνω και το στριμώχνω γιατί ειναι αντισυμβατικό. Γιατί φοβάμαι πως θα μου διώξει ό,τι αγαπώ… μα το συμπονώ και το καρτερώ… καρτερώ τη δύναμη και την ασφάλεια που θα με κάνει να το ελευθερώσω… και να μην φοβάμαι μην μου φύγει… να μην φοβάμαι πως θα με προδώσει η κίνηση ελευθερίας του και οι προτεραιότητες που θα βάλει… μπορεί να ειναι το μικρό παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας γιατί φοβόμαστε πως θα μας ρεζιλέψει!
Ναι, πλέον είμαστε ενήλικες, πρέπει να σκοτώσουμε το μικρό παιδί… χωρίς αυτό, όμως, η ζωή σου θα ηταν μάταιη, άδεια μέσα σε ενα τσιμεντένιο κόσμο γεμάτο απάθεια, το γέλιο του μικρού παιδιού δεν θα υπήρχε να σου αποκαλύψει πως η ζωή είναι εδώ… πως η ζωή είναι αυτό… πως η ζωή τελικά η ίδια είναι ένα πληγωμένο παιδί που περιμένει να του χαμογελάσεις, να του απλώσεις το χέρι και να παίξεις μαζί της ξέγνοιαστα, ανεβασμένη με ορθάνοιχτα χέρια στους ώμους σου…
