Την αλήθεια τη λατρεύω
Μεγαλώσαμε πια... Ποτέ δεν είναι αργά, σωστά; Ο χρόνος φεύγει αλλά οι εμπειρίες μένουν και τα κατάλοιπα - καρβουνιασμένα ή ανθισμένα - σε συντροφεύουν για καιρό.
Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Ποτέ δεν σκεφτόσουν έτσι, και τι κατάλαβες; Δίνεις, δίνεις αλλά ξεμένεις κάποια στιγμή, όση δύναμη και αν έχεις, όση ενέργεια και αν εκπέμπεις. Δεν ζητάς να πάρεις πίσω τίποτα από κανέναν, γιατί έτσι είσαι, έτσι είναι στη φύση σου. Κανείς δεν χρωστά πουθενά, να το θυμάσαι.
Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Ποτέ δεν συμβιβάστηκες στα μέτρια. Ποτέ δεν ήθελες να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να μην τους θαυμάζεις για κάτι, είτε αυτό είναι το ήθος τους, το μυαλό τους, το πάθος τους για τη δουλειά, τη ζωή την ίδια, για το οτιδήποτε σπουδαίο για σένα. Έπραξες σωστά, τώρα που κάνεις τον απολογισμό σου, ή μήπως όχι;
Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ποτέ δεν είχες ψευδαισθήσεις, ή έτσι νόμιζες πριν κάμποσο καιρό. Ψευδαισθήσεις, φαντάσματα του μυαλού και της ψυχής σε στοιχειώνουν πάλι. Ξαφνικά; Όχι βέβαια, σταδιακά, αργά και βασανιστικά - τραγική ειρωνεία, γελάς.
Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Ποτέ δεν ήσουν καχύποπτη, αγαπούσες την αλήθεια, τη δική σου και των γύρω σου. Σκάρτη αλήθεια που ήταν ντυμένη με πολύ ψέμα όπως σου απέδειξαν πολλοί, και εσύ παρόλα αυτά συνεχίζεις να είσαι αληθινή. Για πόσο ακόμη αντέχεις και θα το αντέχεις, αναρωτιέμαι. Ό, τι λάμπει δεν είναι χρυσός σαφώς. Ποιος θα σου πει άραγε (κά)-ποτε την σκληρή αλήθεια και όχι τα βολικά ψέματα που είχες συνηθίσει να ακούς; Είσαι έτοιμη ή μήπως διστάζεις και φοβάσαι;
Εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Ποτέ δεν μπορούσες το ψέμα. Ποτέ δεν το ανεχόσουν. Υπέμενες όμως όλα αυτά που ήταν ενάντια σε σένα την ίδια, στις αρχές σου, στα πιστεύω σου γιατί ήλπιζες ίσως, γιατί αγνοούσες εν μέρει ή δεν ήθελες να δεις κάποια πράγματα. Σε έχασες, σε πρόδωσες, σε ευτέλισες, σε πούλησες. Kαι τώρα τι;
Σήκω μάζεψε τα συντρίμμια σου και στάματα να έχεις προσδοκίες από απόντα άτομα, από άτομα που δεν σου δείχνουν την αλήθεια τους. Δεν έχουν αλήθεια να σου δείξουν μερικοί, παραδέξου το, έτσι είναι. Ανοχή και άρνηση συνεχώς, είδες που σε έβγαλαν. Επιτέλους, ξύπνα.
Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο. Επιτέλους, ζήσε όπως ήθελες να κάνεις πάντα. Θυμήσου αυτά που ονειρευόσουν κάποτε. Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς και να το κάνεις. Άσε τα πρέπει, τους κανόνες, τα όρια. Ζήσε τη ζωή όπως πάντα τη φανταζόσουν. Ζήσε το τώρα και το μετά όπως εσύ το θέλεις. Μόνο εσύ. Γιατί εσύ καθορίζεις το παν. Μη δίνεις τόση δύναμη αλλού, τα είδες. Κάντο για σένα και μόνο. Κάνε μου τη χάρη, ζήσε, για σένα και για μένα. Για σένα μόνο, ζήσε όχι όμως όπως τότε.
Ζήσε για σένα και μόνο, επιτέλους αληθινά!
(Αφιερωμένο)
Υ.Γ. «Μεγαλώσαμε πια... Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους όποιους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε. Να συζητάνε με πάθος για ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούνε ψέματα. Κι εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο.» - Tζένη Καρέζη
