«Μα γιατί κανένας δεν κάνει κάτι για όλα όσα μας επιβάλουν βάναυσα, βίαια και αυταρχικά οι πολιτικοί μας αφέντες;» είναι μια ερώτηση που χρόνια ακούω όπου βρεθώ και όπου σταθώ.
«Μέχρι πότε ο Έλληνας θα υποφέρει και θα σέρνεται από ένα εχθρικό κράτος που τον θεωρεί μίασμα και ένοχο;»
« Για πόσο ακόμα ο λαός αυτός θα παραμένει σιωπηλός;»
Τέτοιες ερωτήσεις συνέχεια στροβιλίζονται στα αυτιά και στο μυαλό μου.
Και η απάντηση είναι μέχρι τότε που θα αρχίσει να βαριέται, να θυμώνει και να σιχαίνεται.
Γιατί προφανώς για να τα ανέχεται όλα αυτά, δεν έχει ακόμα βαρεθεί να υποφέρει, ούτε έχει θυμώσει και σιχαθεί αρκετά!
Βαρεμάρα, Θυμός, Σιχασιά!
Είναι τρία «συναισθήματα» που κυριολεκτικά μπορούν να φέρουν μεγάλες ανατροπές στη ζωή κάθε ανθρώπου.
Γιατί είναι εκείνες οι «δυνάμεις» που σπρώχνουν τον άνθρωπο να ξεβολευτεί. Να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει, ανέχεται ή διαχειρίζεται μια κατάσταση.
Όλοι ξέρουμε ότι η υπερβολική ανοχή, εξοικείωση και κατάχρηση οδηγούν σταδιακά στη βαρεμάρα. Και όταν αρχίζεις να βαριέσαι, αρχίζεις και να αμφισβητείς. Και όταν αρχίζεις να αμφισβητείς, αρχίζεις να αποδομείς, να γκρεμίζεις. Οτιδήποτε. Ένα φαγητό, μια συνήθεια, μια σχέση με κάποιον.
Ξέρουμε επίσης, ότι ο θυμός που σταδιακά συσσωρεύεται μπορεί να οδηγήσει σε εκρήξεις. Αν οι εκρήξεις αυτές είναι «δημιουργικές» και όχι καταστρεπτικές, τότε ο άνθρωπος μέσα από αυτές ενεργοποιείται για να κάνει την αλλαγή, την υπέρβαση ή να απελευθερωθεί από αυτό που τον καταδυναστεύει.
Τέλος, η σιχαμάρα, είναι ένας πολύ ξεχωριστός, ιδιαίτερα δυναμικός τρόπος για να αλλάξεις μια συνήθεια, να κάνεις την αρχή για κάτι καινούργιο. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, κατάφερα να σταματήσω το κάπνισμα, μετά από πολλές δεκαετίες καπνιστικής «δράσης». Αλλά η αίσθηση της σιχαμάρας, είναι μια πνευματική διαδικασία που τη δουλεύεις εσωτερικά και κορυφώνεται μέσα σου σε χρόνο ανύποπτο αλλά προσδοκώμενο.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν πολλοί λόγοι που οι άνθρωποι προτιμούν να υποφέρουν παρά να απελευθερωθούν και να αλλάξουν.
Προτιμούν να γκρινιάζουν παρά να κάνουν κάτι γι αυτό που τους ενοχλεί.
Όπως η ιστορία με το σκύλο που γρύλιζε επειδή καθόταν επάνω σε ένα καρφί. Και όταν ρώτησαν τον ιδιοκτήτη του γιατί ο σκύλος προτιμά να γρυλίζει από τον πόνο αντί να σηκωθεί και να φύγει από το καρφί, εκείνος τους απάντησε, «Γιατί προφανώς, δεν υποφέρει αρκετά».
Η μιζέρια, η καταπίεση, η αίσθηση της αβοηθησίας, η κακογουστιά, ο συμβιβασμός με λιγότερα, δυστυχώς όλα συνηθίζονται.
Αυτό που έχει σημασία να θυμάστε είναι πως ο άνθρωπος μπορεί να ανατρέψει οτιδήποτε τον καταπιέζει, τον σκλαβώνει και τον καταστρέφει.
Αρκεί να αρχίσει να το βαριέται, να θυμώσει ή να το σιχαθεί αρκετά!
Αν αυτό τύχει και συμβεί ταυτόχρονα, ακόμα καλύτερα!
Για τον άνθρωπο ή το λαό που το αισθανθεί!
