Οι άνθρωποι που έχουν μάθει στη ζωή να ποδοπατούν τους εαυτούς τους και να τους έχουν σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα έχουν συνήθως μυοσκελετικά προβλήματα.
Είναι οι άνθρωποι που «φορτώνονται» πάρα πολλά και αναλαμβάνουν πολύ περισσότερα από αυτά που αντέχουν.
Με αποτέλεσμα όλο το μυοσκελετικό σύστημα να βάλετε όχι από τα βάρη ως αντικείμενα, αλλά ως βάρη συναισθηματικού τύπου.
Με αυτόν τον τρόπο, που έχουν αναλάβει δηλαδή πολλά, οδηγούν και τον περίγυρό τους σε μία διαδρομή αφήνομαι και δεν αναλαμβάνω. Έτσι αυτός που σηκώνει τα βάρη νιώθει ότι το περιβάλλον δεν τον καταλαβαίνει και δεν κάνουν τίποτε για να συνδράμουν στα βάρη αυτά.
Όταν κάποιος άνθρωπος έχει συνηθίσει να κουβαλάει φορτία όχι μόνο δικά του αλλά και όλης σχεδόν της οικογένειας κάνει δύο κακά. Το ένα είναι να υπερφορτώνει τον εαυτό του και το άλλο είναι να εκπαιδεύει τους γύρω του σε έναν δρόμο απάθειας. Γιατί ο περίγυρος όταν ξέρει ότι άλλος θα αναλάβει τα κομμάτια, επαναπαύεται και δεν μπαίνει καν στην διαδικασία και να σκεφτεί, μήπως εσύ χρειάζεσαι βοήθεια. Σαν να λέμε του περίγυρου το μυοσκελετικό σύστημα αδρανοποιείται και το δικό σου παραφορτώνεται.
Αν λοιπόν έχεις προβλήματα στη μέση, στα πόδια, στα χέρια, στον αυχένα αναζήτησε σε ποιους τομείς έχεις εσύ ποδοπατήσει εσένα. Γιατί σε έχεις ποδοπατήσει; Πώς άρχισε το έργο; Μήπως αυτό έχει να κάνει με την μη εμπιστοσύνη σου ως προς τους άλλους; Μήπως θεωρούσες τους άλλους λιγότερο χρήσιμους από σένα; Μήπως τελικά όλο αυτό σε έχει βάλει εσένα σε ένα τέλμα και τους γύρω σου σε μία κατάσταση «ξάπλας» και έτσι δεν αναλαμβάνουν τίποτε;
Το σίγουρο είναι ότι δεν φταίει ο περίγυρος, η ανάγκη αυτή γεννήθηκε από σένα.
Είτε λοιπόν αυτή η ανάγκη ξεκίνησε από τη μη εμπιστοσύνη σου για τους άλλους, είτε από μία ανάγκη δικής σου αυτοπροβολής που τελικά έγινε η θηλιά που σε πνίγει. Αυτοπροβολή που γεννήθηκε από την ανάγκη σου να δείχνεις πάντα καλή διάθεση προς τα πάντα. Έτσι άρχισε το «έργο» φορτώνομαι και έφτασες να έχεις αναλάβει πολλά. Που φυσικά με την πάροδο του χρόνου σε κουράζουν, τα νιώθεις φορτία αλλά δεν ξέρεις και πώς να τα αποποιηθείς γιατί δεν θέλεις να εκτεθείς. Αλλά τελικά μήπως εκτίθεσαι; Σε ποιον; Μα στον ίδιο σου τον εαυτό, στο σώμα σου το οποίο σου στέλνει μηνύματα κάθε φορά που σε πονά η μέση ή τα πόδια ή ότι άλλο έχει να κάνει με το μυοσκελετικό σου σύστημα.
Αναζήτησε λοιπόν το συναισθηματικό υπόβαθρο που συνοδεύει όλο αυτό το κομμάτι του πόνου σου. Ψάξε να δεις πότε και με τι σε ποδοπατάς. Προσπάθησε να σε ξεκουράσεις και να εμπιστευτείς τους άλλους ανθρώπους γύρω σου. Θα ανακουφιστείς υπέροχα όταν καταλάβεις ότι και οι άλλοι μπορούν να κάνουν όσα κάνεις. Και μάλιστα αν μοιράσεις τις υποχρεώσεις, που έχεις εσύ επωμιστεί, στους ανθρώπους σου, με χαρά θα δεις ότι όλα θα γίνουν. Το καλά και το σωστά ως προς τα πράγματα είναι πάντα σχετικό. Αν δηλαδή έχεις εγκλωβιστεί μέσα σε έναν δρόμο που τον έχεις βαφτίσει «απαιτώ την τελειότητα», ήρθε η ώρα αναθεωρήσεις και να τον αλλάξεις. Γιατί σε σκλαβώνεις τόσο εσένα αλλά και τους ανθρώπους σου χωρίς να υπάρχει λόγος.
Άλλωστε η ζωή, μας δείχνει ότι τελικά αυτά που μετράνε στη ζωή μας είναι οι σχέσεις μας, το μοιράζομαι και το συνυπάρχω. Ας μην έχουμε οδηγό λοιπόν ούτε τα αντικείμενα και ας έχουμε τις σχέσεις μας. Όσο μοιραζόμαστε όσα έχουμε φορτωθεί θα νιώθουμε καλύτερα. Και όταν λάβουμε μέσα από την αναζήτηση μας ποιο συναίσθημά μας, μας οδήγησε να φτάσουμε σε αυτό το «ποδοπάτημα» τότε θα ξέρουμε ότι εμείς δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για να μας συμβούν όλα όσα μας συμβαίνουν. Τότε μέσα από τον δρόμο της αγάπης μας για μας θα αρχίσει το όποιο μυοσκελετικό μας πρόβλημα να μην υπάρχει και να έρχεται η ισορροπία και η ηρεμία στη ζωή μας γενικά και ειδικά.
Δωροθέα
