Ο Γερμανός ιατρός Σάμουελ Χάνεμαν (1755-1843) εγκατέλειψε την ιατρική, για να μη διατρέχει τον κίνδυνο να βλάψει κανέναν και δήλωνε δημόσια: «η ιατρική σαν τέχνη να σώζει τη ζωή και να αποκαθιστά την υγεία είναι, στην παρούσα της κατάσταση, πλήρως ανεπαρκής. Ακόμα και στα πιο ικανά χέρια είναι στείρα και ανίκανη να κρατήσει τις υποσχέσεις της. Δεν μπορώ παρά να δω μόνο τις ανάγκες της σαν σταθερές αρχές της.Φαντάζομαι ότι η ιατρική, αν και είναι προφανώς εξαιρετικά επιστημονική στις θεωρίες της, στην πράξη είναι μόνο λίγο παραπάνω από εμπειρική και στερεότυπη εφαρμογή θεραπευτικών μετρήσεων, από τις οποίες δεν γνωρίζουμε ούτε τη βέβαιη επίδρασή τους, ούτε τους νόμους που θα έπρεπε να καθορίζουν την επιλογή τους. Δεν μπορώ λοιπόν να παραμείνω και άλλο συνδεδεμένος με μια τέχνη την οποία καταδικάζουν η λογική μου και η συνείδηση μου σαν ανεπαρκή και επιζήμια». Αυτά υποστήριζε πριν 200 χρόνια ο Χάνεμαν. Και παρότι η λεγόμενη «επιστημονική ιατρική» έχει αλλάξει ριζικά από τότε, τα συμπεράσματά του παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε.
Πώς γεννήθηκε η Ομοιοπαθητική
Ο Χάνεμαν άφησε λοιπόν την επιστημονική ιατρική της εποχής του και αναζήτησε το βιοπορισμό στις μεταφράσεις, αφού ήταν ευρύτατα γλωσσομαθής: γνώστης εννέα γλωσσών, μεταξύ των οποίων και ελληνικά. Μεταφράζοντας ένα σύγγραμμα φαρμακολογίας του διδάκτορα Gullen που αφορούσε το φάρμακο από το φλοιό της Κιγχόνης - το οποίο χρησιμοποιούσαν ευρέως τότε για τη θεραπεία της ελονοσίας - δεν ικανοποιήθηκε από τις περιγραφές του συγγραφέα και αποφάσισε να το λάβει ο ίδιος προκειμένου να δει τις αντιδράσεις στον εαυτό του.
Με έκπληξη παρατήρησε ότι άρχισαν να εμφανίζονται συμπτώματα τα οποία το φάρμακο προοριζόταν να θεραπεύσει. Όταν σταμάτησε να παίρνει το φάρμακο, η υγεία του επανήλθε στην αρχική της κατάσταση. Έτσι, με αυτό τον τυχαίο τρόπο, ο Χάνεμαν συνειδητοποίησε πώς λειτουργούν τα φάρμακα. Μαζί με μία ομάδα ανθρώπων, άρχισαν να πειραματίζονται και με διάφορα άλλα φάρμακα της εποχής, καταγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια τη δράση τους. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο βιβλίο φαρμακολογίας (MateriaMedica), που περιείχε όλα τα συμπτώματα που περιλαμβάνει μία ασθένεια (νοητικά, ψυχικά και σωματικά).
Από τη μελέτη αυτή ο Χάνεμαν οδηγήθηκε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά άνθρωποι που ασθενούν» και εμπνεύστηκε την αρχή που λέει ότι δεν αρκεί να χορηγούμε τα φάρμακα με βάση μόνο τη σωματική συμπτωματολογία αλλά με βάση την κάλυψη του συνόλου όλων των συμπτωμάτων που παρουσιάζει ο ασθενής. Μετά από αυτή την ανακάλυψη ο Χάνεμαν άρχισε και πάλι να ασκεί την ιατρική τέχνη με τα νέα πλέον δεδομένα.
Στη συνέχεια, και κατά τη χορήγηση των φαρμάκων στους ασθενείς, παρατήρησε ότι κατά την αποθεραπεία, υπήρχε επιδείνωση, ένα ξέσπασμα του οργανισμού με απλά λόγια, κάτι που καθιστούσε τη μέθοδο επικίνδυνη σε αδύναμους ανθρώπους λόγο τις χημικής σύστασης που περιείχαν τα φάρμακα. ’ρχισε τότε να αραιώνει τη δόση του φαρμάκου σε αλκοόλη αραιωμένη σε νερό και να ανακινεί το μίγμα ώστε να διαλυθεί. Παρατήρησε ότι όσο περισσότερο αραίωνε και ανακινούσε την αρχική ουσία τόσο μειωνόταν η τοξικότητά της, ενώ παράλληλα αυξάνονταν οι θεραπευτικές της ιδιότητες.
Έτσι ο Χάνεμαν ανακάλυψε την αραίωση και τη δυναμοποίηση, τις ιδιότητες δηλαδή που χαρακτηρίζουν κάθε ομοιοπαθητικό φάρμακο. Δημιούργησε με αυτό τον τρόπο ένα δραστικό θεραπευτικό μέσο, το ομοιοπαθητικό φάρμακο, τη λειτουργία του οποίου - ακόμη και στις μέρες μας που διαθέτουμε τόσο εξελιγμένα τεχνικά μέσα - μόνο εμπειρικά μπορούμε να την επιβεβαιώσουμε.
Η βαθύτερη ερμηνεία αυτής της λειτουργίας όμως, η οποία λαμβάνει χώρα στο κβαντικό επίπεδο, παραμένει μυστήριο για την επιστήμη. Ωστόσο δεν μπορούμε να αποδώσουμε τη δράση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων στην αυθυποβολή, διότι το Ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι εξίσου αποτελεσματικό στα βρέφη, τα ζώα αλλά και τα φυτά που δεν επηρεάζονται από τη δράση του λεγόμενου placebo (αυθυποβολή). Χάρη στη συνέργεια επιστημονικής έρευνας και τυχαιότητας, ο Χάνεμαν έφτασε σε αυτή η μεγάλη ανακάλυψη, η οποία ξεπερνούσε την εποχή του αλλά και τη σημερινή.
Μετά λοιπόν από πολύχρονες έρευνες και πειραματισμούς σε εθελοντές, ο Χάνεμαν δημιούργησε ένα πλούσιο και πλήρες υλικό φαρμακολογίας (Materia Medica), που υποστηρίζει πλήρως την ομοιοπαθητική θεραπευτική μέθοδο, η οποία χαρακτηρίζεται από επιστημονική πληρότητα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε στην εφαρμογή της ομοιοπαθητικής, όσον αφορά την παρασκευή των φαρμάκων αλλά και τον τρόπο πρόγνωσης, διάγνωσης και θεραπείας.
Ο Χάνεμαν άφησε λοιπόν την επιστημονική ιατρική της εποχής του και αναζήτησε το βιοπορισμό στις μεταφράσεις, αφού ήταν ευρύτατα γλωσσομαθής: γνώστης εννέα γλωσσών, μεταξύ των οποίων και ελληνικά. Μεταφράζοντας ένα σύγγραμμα φαρμακολογίας του διδάκτορα Gullen που αφορούσε το φάρμακο από το φλοιό της Κιγχόνης - το οποίο χρησιμοποιούσαν ευρέως τότε για τη θεραπεία της ελονοσίας - δεν ικανοποιήθηκε από τις περιγραφές του συγγραφέα και αποφάσισε να το λάβει ο ίδιος προκειμένου να δει τις αντιδράσεις στον εαυτό του.
Με έκπληξη παρατήρησε ότι άρχισαν να εμφανίζονται συμπτώματα τα οποία το φάρμακο προοριζόταν να θεραπεύσει. Όταν σταμάτησε να παίρνει το φάρμακο, η υγεία του επανήλθε στην αρχική της κατάσταση. Έτσι, με αυτό τον τυχαίο τρόπο, ο Χάνεμαν συνειδητοποίησε πώς λειτουργούν τα φάρμακα. Μαζί με μία ομάδα ανθρώπων, άρχισαν να πειραματίζονται και με διάφορα άλλα φάρμακα της εποχής, καταγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια τη δράση τους. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο βιβλίο φαρμακολογίας (MateriaMedica), που περιείχε όλα τα συμπτώματα που περιλαμβάνει μία ασθένεια (νοητικά, ψυχικά και σωματικά).
Από τη μελέτη αυτή ο Χάνεμαν οδηγήθηκε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά άνθρωποι που ασθενούν» και εμπνεύστηκε την αρχή που λέει ότι δεν αρκεί να χορηγούμε τα φάρμακα με βάση μόνο τη σωματική συμπτωματολογία αλλά με βάση την κάλυψη του συνόλου όλων των συμπτωμάτων που παρουσιάζει ο ασθενής. Μετά από αυτή την ανακάλυψη ο Χάνεμαν άρχισε και πάλι να ασκεί την ιατρική τέχνη με τα νέα πλέον δεδομένα.
Στη συνέχεια, και κατά τη χορήγηση των φαρμάκων στους ασθενείς, παρατήρησε ότι κατά την αποθεραπεία, υπήρχε επιδείνωση, ένα ξέσπασμα του οργανισμού με απλά λόγια, κάτι που καθιστούσε τη μέθοδο επικίνδυνη σε αδύναμους ανθρώπους λόγο τις χημικής σύστασης που περιείχαν τα φάρμακα. ’ρχισε τότε να αραιώνει τη δόση του φαρμάκου σε αλκοόλη αραιωμένη σε νερό και να ανακινεί το μίγμα ώστε να διαλυθεί. Παρατήρησε ότι όσο περισσότερο αραίωνε και ανακινούσε την αρχική ουσία τόσο μειωνόταν η τοξικότητά της, ενώ παράλληλα αυξάνονταν οι θεραπευτικές της ιδιότητες.
Έτσι ο Χάνεμαν ανακάλυψε την αραίωση και τη δυναμοποίηση, τις ιδιότητες δηλαδή που χαρακτηρίζουν κάθε ομοιοπαθητικό φάρμακο. Δημιούργησε με αυτό τον τρόπο ένα δραστικό θεραπευτικό μέσο, το ομοιοπαθητικό φάρμακο, τη λειτουργία του οποίου - ακόμη και στις μέρες μας που διαθέτουμε τόσο εξελιγμένα τεχνικά μέσα - μόνο εμπειρικά μπορούμε να την επιβεβαιώσουμε.
Η βαθύτερη ερμηνεία αυτής της λειτουργίας όμως, η οποία λαμβάνει χώρα στο κβαντικό επίπεδο, παραμένει μυστήριο για την επιστήμη. Ωστόσο δεν μπορούμε να αποδώσουμε τη δράση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων στην αυθυποβολή, διότι το Ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι εξίσου αποτελεσματικό στα βρέφη, τα ζώα αλλά και τα φυτά που δεν επηρεάζονται από τη δράση του λεγόμενου placebo (αυθυποβολή). Χάρη στη συνέργεια επιστημονικής έρευνας και τυχαιότητας, ο Χάνεμαν έφτασε σε αυτή η μεγάλη ανακάλυψη, η οποία ξεπερνούσε την εποχή του αλλά και τη σημερινή.
Μετά λοιπόν από πολύχρονες έρευνες και πειραματισμούς σε εθελοντές, ο Χάνεμαν δημιούργησε ένα πλούσιο και πλήρες υλικό φαρμακολογίας (Materia Medica), που υποστηρίζει πλήρως την ομοιοπαθητική θεραπευτική μέθοδο, η οποία χαρακτηρίζεται από επιστημονική πληρότητα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε στην εφαρμογή της ομοιοπαθητικής, όσον αφορά την παρασκευή των φαρμάκων αλλά και τον τρόπο πρόγνωσης, διάγνωσης και θεραπείας.
Οι τέσσερις βασικές αρχές (νόμοι) της Ομοιοπαθητικής
Εδώ παρουσιάζουμε συνοπτικά τις τέσσερις αρχές (νόμους) της Ομοιοπαθητικής, οι οποίες αποτελούν το απόσταγμα της μεγάλης αυτής ανακάλυψης και καθορίζουν τις βάσεις επάνω στις οποίες θεμελιώνεται και ασκείται η Ομοιοπαθητική μέθοδος. Οι τέσσερις αυτές αρχές αποτελούν μία ιδανική εισαγωγή στον τρόπο σκέψης και τη μεθοδολογία της Ομοιοπαθητικής. Διευκολύνουν κάθε ενδιαφερόμενο να απευθυνθεί στην Ομοιοπαθητική, ξέροντας καλύτερα τι θα συναντήσει κατά τη θεραπεία του, αλλά και να έχει ένα καλύτερο κριτήριο κατά την επιλογή του θεραπευτή του, διερευνώντας κατά πόσο ο θεραπευτής του πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει η πιστή τήρηση της Ομοιοπαθητικής μεθόδου.
Εδώ παρουσιάζουμε συνοπτικά τις τέσσερις αρχές (νόμους) της Ομοιοπαθητικής, οι οποίες αποτελούν το απόσταγμα της μεγάλης αυτής ανακάλυψης και καθορίζουν τις βάσεις επάνω στις οποίες θεμελιώνεται και ασκείται η Ομοιοπαθητική μέθοδος. Οι τέσσερις αυτές αρχές αποτελούν μία ιδανική εισαγωγή στον τρόπο σκέψης και τη μεθοδολογία της Ομοιοπαθητικής. Διευκολύνουν κάθε ενδιαφερόμενο να απευθυνθεί στην Ομοιοπαθητική, ξέροντας καλύτερα τι θα συναντήσει κατά τη θεραπεία του, αλλά και να έχει ένα καλύτερο κριτήριο κατά την επιλογή του θεραπευτή του, διερευνώντας κατά πόσο ο θεραπευτής του πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει η πιστή τήρηση της Ομοιοπαθητικής μεθόδου.
ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΟΜΟΙΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΥ:
Το φάρμακο που λαμβάνει ο ασθενής πρέπει να μπορεί να προκαλέσει όμοια συμπτώματα με αυτά που καλείται να θεραπεύσει.
Το φάρμακο που λαμβάνει ο ασθενής πρέπει να μπορεί να προκαλέσει όμοια συμπτώματα με αυτά που καλείται να θεραπεύσει.
ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΦΑΡΜΑΚΟΥ:
Πρέπει να χορηγείται μόνον ένα φάρμακο και όχι ποικιλία φαρμάκων, όπως κάνουν αρκετοί υποθέτοντας ότι αν δεν λειτουργήσει το ένα, θα λειτουργήσει το άλλο, αποσυντονίζοντας τον ασθενή και στερώντας του την ευκαιρία να θεραπευτεί. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι αρκετοί θεραπευτές, συνηθίζουν να χορηγούν διάφορα σκευάσματα φυτικής προέλευσης ή εφαρμόζουν παράλληλα και άλλες εναλλακτικές μεθόδους όπως π.χ. βελονισμό. Αυτό δυσκολεύει την ανεύρεση του όμοιου πάθους, αφού «κουκουλώνει», θα λέγαμε, το πρόβλημα. Στις χρόνιες περιπτώσεις απαιτείται πολύ λεπτός χειρισμός και πρέπει να απομακρύνονται παράγοντες που μπορεί να αλλοιώνουν την κλινική εικόνα του ασθενή.
Πρέπει να χορηγείται μόνον ένα φάρμακο και όχι ποικιλία φαρμάκων, όπως κάνουν αρκετοί υποθέτοντας ότι αν δεν λειτουργήσει το ένα, θα λειτουργήσει το άλλο, αποσυντονίζοντας τον ασθενή και στερώντας του την ευκαιρία να θεραπευτεί. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι αρκετοί θεραπευτές, συνηθίζουν να χορηγούν διάφορα σκευάσματα φυτικής προέλευσης ή εφαρμόζουν παράλληλα και άλλες εναλλακτικές μεθόδους όπως π.χ. βελονισμό. Αυτό δυσκολεύει την ανεύρεση του όμοιου πάθους, αφού «κουκουλώνει», θα λέγαμε, το πρόβλημα. Στις χρόνιες περιπτώσεις απαιτείται πολύ λεπτός χειρισμός και πρέπει να απομακρύνονται παράγοντες που μπορεί να αλλοιώνουν την κλινική εικόνα του ασθενή.
Η ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΔΟΣΗ:
Προς αποφυγήν ανεπιθύμητων επιδεινώσεων ή δυσφορίας κατά την πορεία της θεραπείας παρέχεται αραιωμένη δόση του φαρμάκου, δηλαδή η ελάχιστη δυνατή ποσότητα αυτού.
Προς αποφυγήν ανεπιθύμητων επιδεινώσεων ή δυσφορίας κατά την πορεία της θεραπείας παρέχεται αραιωμένη δόση του φαρμάκου, δηλαδή η ελάχιστη δυνατή ποσότητα αυτού.
ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ HERING:
Τα συμπτώματα υποχωρούν από επάνω προς τα κάτω, από μέσα προς τα έξω και με σειρά αντίστροφη της αρχικής εμφάνισής τους.
Τα συμπτώματα υποχωρούν από επάνω προς τα κάτω, από μέσα προς τα έξω και με σειρά αντίστροφη της αρχικής εμφάνισής τους.
Ας δούμε τι σημαίνουν αυτά:
α) Από πάνω προς τα κάτω, δηλαδή από το κεφάλι στα πόδια. Π.χ. χρόνια δερματικά εξανθήματα της κεφαλής π.χ. ψωρίαση, εκζέματα κ.λ.π., κατά τη διάρκεια της θεραπείας εξαφανίζονται σταδιακά από το κεφάλι και εμφανίζονται στον κορμό. Κατόπιν φεύγουν από τον κορμό και κατεβαίνουν στα πόδια, ώσπου τα τελευταία εξαφανίζονται από τα δάκτυλα των ποδιών.
β) Από μέσα προς τα έξω, δηλαδή από τα εσωτερικά όργανα προς το δέρμα. Αν π.χ. το πρόβλημα είναι στο ήπαρ, κατά τη θεραπεία το πρόβλημα θα «φεύγει» σταδιακά από το ήπαρ αλλά θα εκδηλώνεται σε κάποια εξωτερική στοιβάδα του οργανισμού, συνήθως στο δέρμα σαν εξάνθημα, το οποίο στη συνέχεια της θεραπείας θα υποχωρήσει και αυτό για να έχουμε την πλήρη ίαση.
γ) Με σειρά αντίστροφη της αρχικής εμφάνισης των συμπτωμάτων. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δερματικά εξανθήματα που αντιμετωπίστηκαν με χημικά μέσα, και η καταστολή αυτή οδήγησε στην εμφάνιση άσθματος. Τότε θα πρέπει απαραιτήτως κατά τη βελτίωση του άσθματος να επανεμφανιστούν τα εξανθήματα, τα οποία στη συνέχεια της αγωγής θα υποχωρήσουν.
Η ομοιοπαθητική στην εφαρμογή της απαιτεί πλήρη γνώση και τήρηση των παραπάνω αρχών, προκειμένου ο Ομοιοπαθητικός να μπορεί να αντιμετωπίσει θεραπευτικά κάθε περίπτωση και ιδίως τις χρόνιες, στις οποίες η Ομοιοπαθητική έχει μεγάλη επιτυχία - αυτό είναι και το σημαντικότερο πλεονέκτημά της έναντι της συμβατικής ιατρικής - μόνο όμως εφόσον εφαρμόζεται μία συνεπής προς αυτές τις αρχές θεραπευτική στρατηγική.
α) Από πάνω προς τα κάτω, δηλαδή από το κεφάλι στα πόδια. Π.χ. χρόνια δερματικά εξανθήματα της κεφαλής π.χ. ψωρίαση, εκζέματα κ.λ.π., κατά τη διάρκεια της θεραπείας εξαφανίζονται σταδιακά από το κεφάλι και εμφανίζονται στον κορμό. Κατόπιν φεύγουν από τον κορμό και κατεβαίνουν στα πόδια, ώσπου τα τελευταία εξαφανίζονται από τα δάκτυλα των ποδιών.
β) Από μέσα προς τα έξω, δηλαδή από τα εσωτερικά όργανα προς το δέρμα. Αν π.χ. το πρόβλημα είναι στο ήπαρ, κατά τη θεραπεία το πρόβλημα θα «φεύγει» σταδιακά από το ήπαρ αλλά θα εκδηλώνεται σε κάποια εξωτερική στοιβάδα του οργανισμού, συνήθως στο δέρμα σαν εξάνθημα, το οποίο στη συνέχεια της θεραπείας θα υποχωρήσει και αυτό για να έχουμε την πλήρη ίαση.
γ) Με σειρά αντίστροφη της αρχικής εμφάνισης των συμπτωμάτων. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δερματικά εξανθήματα που αντιμετωπίστηκαν με χημικά μέσα, και η καταστολή αυτή οδήγησε στην εμφάνιση άσθματος. Τότε θα πρέπει απαραιτήτως κατά τη βελτίωση του άσθματος να επανεμφανιστούν τα εξανθήματα, τα οποία στη συνέχεια της αγωγής θα υποχωρήσουν.
Η ομοιοπαθητική στην εφαρμογή της απαιτεί πλήρη γνώση και τήρηση των παραπάνω αρχών, προκειμένου ο Ομοιοπαθητικός να μπορεί να αντιμετωπίσει θεραπευτικά κάθε περίπτωση και ιδίως τις χρόνιες, στις οποίες η Ομοιοπαθητική έχει μεγάλη επιτυχία - αυτό είναι και το σημαντικότερο πλεονέκτημά της έναντι της συμβατικής ιατρικής - μόνο όμως εφόσον εφαρμόζεται μία συνεπής προς αυτές τις αρχές θεραπευτική στρατηγική.
Κάποιες σκέψεις για τα παραπάνω
Τα σωματεία των φαρμακοποιών της εποχής πρωτοστάτησαν από την πρώτη στιγμή, στον πόλεμο ενάντια στην ανακάλυψη του Χάνεμαν, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα. «Αναπτύχθηκε μια ολόκληρη βιομηχανία που σήμερα είναι γνωστή ως “επιστημονική ιατρική”. Η τεχνολογία εφοδίασε κάθε τομέα της ιατροφαρμακευτικής βιομηχανίας από το στάδιο της διάγνωσης μέχρι τη θεραπεία». 1
Ποτέ στην ιστορία δεν κυνηγήθηκε μια ιδέα τόσο συστηματικά και για τόσο χρόνο. Αιτία είναι το χαμηλό κόστος των φαρμάκων, που δεν ευνοεί το εμπόριο και τους κανόνες του. Ο Χάνεμαν πριν 200 χρόνια αναφερόταν στην αύξηση των χρόνιων νοσημάτων, κάτι που επιβεβαιώνεται σήμερα με τον πιο τραγικό τρόπο. Το φιλοσοφικό σημείο αναφοράς του σημερινού ανθρώπου δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί την τραγικότητα της κατάστασης του κόσμου αλλά και του εαυτού, κατάσταση η οποία αντικατοπτρίζεται στο σύνολο του οργανισμού και ψυχισμού του. Η ευτυχία απουσιάζει από τις πολιτισμένες κοινωνίες ενώ η κατάθλιψη και οι αυτοκτονίες συνεχώς αυξάνονται.
Είναι πράγματι ουσιαστικά για τη ζωή όλα αυτά που κυνηγάμε κάθε μέρα με τόσο κόπο ή μήπως είναι ένας εφιάλτης που δεν πρόκειται να έχει αίσιο τέλος; Σε μας το σύστημα ασκούσε σωματική βία – έλεγε σε συνέντευξη ο Χρόνης Μίσιος - σε σας προσπαθεί να σας κάνει λοβοτομή. Τότε επαναστατούσαμε μπροστά στον εχθρό, σήμερα δεν βλέπουμε κανέναν απέναντι, τότε μπαινοβγαίναμε στη φυλακή, σήμερα δυστυχώς δεν έχεις κανένα λόγο να μπεις φυλακή.
Οι άνθρωποι που ζούσαν σε τούτο τον τόπο δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν, χρησιμοποιούσαν τη φιλοσοφία για την άσκηση του πνεύματος, τη μουσική για την ψυχή και τα συναισθήματα, και τη γυμναστική για το σώμα. Εμείς σήμερα δίνουμε στα παιδιά μας ψυχοφάρμακα από τη βρεφική ηλικία, ακολουθώντας τις δήθεν επιταγές της επιστήμης, ενώ στην πραγματικότητα ικανοποιούμε τις ανάγκες των τμημάτων μάρκετινγκ μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών. Μια προσπάθεια παρατήρησης της ύπαρξής μας από την επιφάνεια μέχρι τον βαθύτερο εαυτό, θα μας αποκάλυπτε πτυχές ουσιαστικές για την κατανόησή της.
Η κβαντική επιστήμη κάνοντας το αντίστοιχο στην παρατήρηση της ύλης σε υπομικροσκοπικές κλίμακες, διαπιστώνει ότι τα πάντα απαρτίζονται από άτομα, τα οποία με τη σειρά τους αποτελούνται από σωματίδια όπως τα ηλεκτρόνια, και αυτά με τη σειρά τους αποτελούνται από κουάρκ. Είναι σαν να υπάρχει μια αόρατη χορδή που συνδέει τον υποατομικό κόσμο με την ύλη γύρω μας. Έτσι και η κβαντική φυσική καταλήγει στο ότι όλα τα πράγματα συνδέονται, δηλαδή σε μία ολιστική θεώρηση θα λέγαμε, όπως αυτή που συναντάμε σε πανάρχαιες θρησκευτικές αντιλήψεις και στις υπαρξιακές φιλοσοφικές προσεγγίσεις των προγόνων μας.2
Μοιάζουμε και εμείς με το ποτάμι, στο οποίο δεν μπορείς, όπως δίδασκε ο Ηράκλειτος, να μπεις δύο φορές. Γιατί το ποτάμι όσο ρέει, αλλάζει, εξελίσσεται. ’ρα την επόμενη φορά που θα μπεις θα είναι ένα άλλο ποτάμι.3 Μην έχοντας ένα σταθερό σημείο αναφοράς και απουσία ηθικής, γινόμαστε έρμαια ανεξέλεγκτων συναισθημάτων, ενώ θα έπρεπε - και αυτό είναι που πραγματικά θέλουμε - να κολυμπάμε χωρίς αντιστάσεις στον ωκεανό της ζωής.
Επικαλούμαστε την επιστήμη (παλιότερα τη θρησκεία) εναποθέτοντας την ευθύνη των προβλημάτων μας στους «ειδικούς», αφήνοντας σε άλλους την αναζήτηση του νοήματος της δικής μας ζωής! Η φύση γύρω μας καταστρέφεται από την υστεροβουλία απέναντι στην ίδια μας την ύπαρξη. Απαιτούμε μια καλύτερη ζωή χωρίς να αγωνιζόμαστε για να το πετύχουμε. Πουλάμε την ψυχή μας στο διάβολο για ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας, για ένα ρούχο ή ένα ζευγάρι παπούτσια της τάδε μάρκας.
Η ψυχή όλων των υπάρξεων καταρρέει στη λάθος έννοια που προσδίδουμε στη ζωή. Το αν θα βρούμε τη φυσική μας πορεία εξαρτάται από το σε ποιο βαθμό μπορεί ο εγωισμός μας να καμφθεί. Η επιθυμία εκφράζεται μέσα από την αναγνώριση της ανάγκης, η ανάγκη προϋποθέτει σημείο αναφοράς, ακολουθεί η λογική, το συναίσθημα και τέλος η δράση-σώμα.
Τα σωματεία των φαρμακοποιών της εποχής πρωτοστάτησαν από την πρώτη στιγμή, στον πόλεμο ενάντια στην ανακάλυψη του Χάνεμαν, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα. «Αναπτύχθηκε μια ολόκληρη βιομηχανία που σήμερα είναι γνωστή ως “επιστημονική ιατρική”. Η τεχνολογία εφοδίασε κάθε τομέα της ιατροφαρμακευτικής βιομηχανίας από το στάδιο της διάγνωσης μέχρι τη θεραπεία». 1
Ποτέ στην ιστορία δεν κυνηγήθηκε μια ιδέα τόσο συστηματικά και για τόσο χρόνο. Αιτία είναι το χαμηλό κόστος των φαρμάκων, που δεν ευνοεί το εμπόριο και τους κανόνες του. Ο Χάνεμαν πριν 200 χρόνια αναφερόταν στην αύξηση των χρόνιων νοσημάτων, κάτι που επιβεβαιώνεται σήμερα με τον πιο τραγικό τρόπο. Το φιλοσοφικό σημείο αναφοράς του σημερινού ανθρώπου δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί την τραγικότητα της κατάστασης του κόσμου αλλά και του εαυτού, κατάσταση η οποία αντικατοπτρίζεται στο σύνολο του οργανισμού και ψυχισμού του. Η ευτυχία απουσιάζει από τις πολιτισμένες κοινωνίες ενώ η κατάθλιψη και οι αυτοκτονίες συνεχώς αυξάνονται.
Είναι πράγματι ουσιαστικά για τη ζωή όλα αυτά που κυνηγάμε κάθε μέρα με τόσο κόπο ή μήπως είναι ένας εφιάλτης που δεν πρόκειται να έχει αίσιο τέλος; Σε μας το σύστημα ασκούσε σωματική βία – έλεγε σε συνέντευξη ο Χρόνης Μίσιος - σε σας προσπαθεί να σας κάνει λοβοτομή. Τότε επαναστατούσαμε μπροστά στον εχθρό, σήμερα δεν βλέπουμε κανέναν απέναντι, τότε μπαινοβγαίναμε στη φυλακή, σήμερα δυστυχώς δεν έχεις κανένα λόγο να μπεις φυλακή.
Οι άνθρωποι που ζούσαν σε τούτο τον τόπο δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν, χρησιμοποιούσαν τη φιλοσοφία για την άσκηση του πνεύματος, τη μουσική για την ψυχή και τα συναισθήματα, και τη γυμναστική για το σώμα. Εμείς σήμερα δίνουμε στα παιδιά μας ψυχοφάρμακα από τη βρεφική ηλικία, ακολουθώντας τις δήθεν επιταγές της επιστήμης, ενώ στην πραγματικότητα ικανοποιούμε τις ανάγκες των τμημάτων μάρκετινγκ μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών. Μια προσπάθεια παρατήρησης της ύπαρξής μας από την επιφάνεια μέχρι τον βαθύτερο εαυτό, θα μας αποκάλυπτε πτυχές ουσιαστικές για την κατανόησή της.
Η κβαντική επιστήμη κάνοντας το αντίστοιχο στην παρατήρηση της ύλης σε υπομικροσκοπικές κλίμακες, διαπιστώνει ότι τα πάντα απαρτίζονται από άτομα, τα οποία με τη σειρά τους αποτελούνται από σωματίδια όπως τα ηλεκτρόνια, και αυτά με τη σειρά τους αποτελούνται από κουάρκ. Είναι σαν να υπάρχει μια αόρατη χορδή που συνδέει τον υποατομικό κόσμο με την ύλη γύρω μας. Έτσι και η κβαντική φυσική καταλήγει στο ότι όλα τα πράγματα συνδέονται, δηλαδή σε μία ολιστική θεώρηση θα λέγαμε, όπως αυτή που συναντάμε σε πανάρχαιες θρησκευτικές αντιλήψεις και στις υπαρξιακές φιλοσοφικές προσεγγίσεις των προγόνων μας.2
Μοιάζουμε και εμείς με το ποτάμι, στο οποίο δεν μπορείς, όπως δίδασκε ο Ηράκλειτος, να μπεις δύο φορές. Γιατί το ποτάμι όσο ρέει, αλλάζει, εξελίσσεται. ’ρα την επόμενη φορά που θα μπεις θα είναι ένα άλλο ποτάμι.3 Μην έχοντας ένα σταθερό σημείο αναφοράς και απουσία ηθικής, γινόμαστε έρμαια ανεξέλεγκτων συναισθημάτων, ενώ θα έπρεπε - και αυτό είναι που πραγματικά θέλουμε - να κολυμπάμε χωρίς αντιστάσεις στον ωκεανό της ζωής.
Επικαλούμαστε την επιστήμη (παλιότερα τη θρησκεία) εναποθέτοντας την ευθύνη των προβλημάτων μας στους «ειδικούς», αφήνοντας σε άλλους την αναζήτηση του νοήματος της δικής μας ζωής! Η φύση γύρω μας καταστρέφεται από την υστεροβουλία απέναντι στην ίδια μας την ύπαρξη. Απαιτούμε μια καλύτερη ζωή χωρίς να αγωνιζόμαστε για να το πετύχουμε. Πουλάμε την ψυχή μας στο διάβολο για ένα κινητό τελευταίας τεχνολογίας, για ένα ρούχο ή ένα ζευγάρι παπούτσια της τάδε μάρκας.
Η ψυχή όλων των υπάρξεων καταρρέει στη λάθος έννοια που προσδίδουμε στη ζωή. Το αν θα βρούμε τη φυσική μας πορεία εξαρτάται από το σε ποιο βαθμό μπορεί ο εγωισμός μας να καμφθεί. Η επιθυμία εκφράζεται μέσα από την αναγνώριση της ανάγκης, η ανάγκη προϋποθέτει σημείο αναφοράς, ακολουθεί η λογική, το συναίσθημα και τέλος η δράση-σώμα.
Βιβλιογραφία
1) Ομοιοπαθητική: Επιστήμη ή μύθος, Dr. Bill Gray,
Εκδ. University Studio Press
2) Το κομψό σύμπαν, Μπράιαν Γκριν, Εκδ. Ωκεανίδα
3) Ηράκλειτος, ο «σκοτεινός» φιλόσοφος, Εκδ. Αρχέτυπο
1) Ομοιοπαθητική: Επιστήμη ή μύθος, Dr. Bill Gray,
Εκδ. University Studio Press
2) Το κομψό σύμπαν, Μπράιαν Γκριν, Εκδ. Ωκεανίδα
3) Ηράκλειτος, ο «σκοτεινός» φιλόσοφος, Εκδ. Αρχέτυπο
! Χρήστος Κόντης είναι Ομοιοπαθητικός και Πρακτικός του Σιάτσου. Το άρθρο έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Υγείας Όραμα.
