«Επεφάνη η Χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις, παιδεύουσα ημάς ίνα αρνησάμενοι την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι, προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τιτ. β΄ 11-13).
Όσοι πιστοί πανηγυρίζουμε θεοπρεπώς και εφέτος τα άγια Χριστούγεννα του Κυρίου μας. Χαιρόμαστε, διότι η Χάρις του Θεού φανερώθηκε στον κόσμο μας στο πρόσωπο του «μορφήν δούλου» λαβόντος και νηπιάσαντος Θεού Λόγου και κατέλυσε το σκότος της αμαρτίας και του διαβόλου. Χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε την «εν Χριστώ» σωτηρία μας.
Όμως, κατά τον λόγο του Κυρίου μας, αν και «το φως (ο Χριστός) ήλθε στον κόσμο», «οι άνθρωποι αγάπησαν περισσότερο το σκότος παρά το φως, γιατί τα έργα τους ήσαν πονηρά» (πρβλ. Ιω. γ΄ 19).
Εφέτος την χαρά μας έρχεται να σκιάση το ψηφισθέν επαίσχυντο νομοσχέδιο, το λεγόμενο «Σύμφωνο συμβίωσης των ομοφιλοφύλων», με απλά λόγια η «νομιμοποίησις της ανομίας».
Αυτή η νομιμοποίησις της ανομίας, η νομιμοποίησις της αμαρτίας είναι η αποκορύφωσις της αποστασίας μας από τον Θεό.
Ο νόμος του Θεού περιφρονείται. Ο νόμος του Θεού εκδιώκεται. Και εν τέλει θεωρείται παράνομος.
Ο Θεός, μας λένε οι άγιοι Πατέρες, κρύπτεται μέσα στις εντολές Του, μέσα στον Νόμο Του. Όταν εκδιώκουμε τον Νόμο του Θεού από την ζωή μας, εκδιώκουμε τον ίδιο τον Θεό. Εκδιώκουμε την Αγάπη, εκδιώκουμε την Ειρήνη, εκδιώκουμε την ίδια την Ζωή.
Έτσι μένουμε νεκροί πνευματικά, και εντός ολίγου η δυσωδία της αποσυνθέσεως της νεκρής πνευματικά ζωής μας γίνεται αποπνικτική.
Έλεγε ο μακαριστός και διαπρεπής λόγιος ζωγράφος Φώτης Κόντογλου: «Τον σημερινόν άνθρωπο, που δεν πιστεύει σε τίποτα, θαρρείς πως τον έπιασε μιά εωσφορική μανία να συντρίψει τα πάντα, για να γυρίσει ο κόσμος στο χάος απ’ όπου εβγήκε… τώρα ο άνθρωπος δεν παραδέχεται ούτε Θεό, ούτε τάξη στον κόσμο, ούτε σκοπό κανέναν και θέλει να βυθιστεί στο έρεβος της ανυπαρξίας» (Φ. Κόντογλου, «Το φρέαρ της αβύσσου», εν Ευλογημένο καταφύγιο, σελ. 224-225).
Ποιος λοιπόν μπορεί να μας λυτρώση από αυτό το σκότος, από αυτή την δυσωδία, από αυτή την σήψι, που όλο και πιό πολύ μας πνίγει;
Μόνον ο ίδιος ο Θεός. Αυτός, που εμείς αποστρεφόμαστε και συστηματικά και με πείσμα και μίσος τον διώχνουμε από την ζωή μας.
Από εμάς δεν ζητάει τίποτε άλλο ο Θεός παρά να μετανοούμε. Ζητάει την μετάνοιά μας. «Ήγγικεν η Βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εν τω Ευαγγελίω» (Μαρ. α΄ 15). Να αλλάξουμε τρόπο σκέψεως, να αλλάξουμε τρόπο ζωής.
Τα νομοσχέδια αλλάζουν, όταν εμείς θα αλλάξουμε. Η μετάνοια είναι το αντίδοτο και το αντίβαρο σε όλη αυτή την αποστασία, σε όλη αυτή την πνευματική σήψι. Η οδός της αγιότητος είναι το αντίβαρο στην αποστασία.
Ο ίδιος ο Θεός μας έδειξε τον δρόμο. Ήλθε στην γη, έγινε άνθρωπος, έζησε μαζί μας, έπαθε, απέθανε, και την τρίτη ημέρα ανέστη εκ νεκρών για την σωτηρία μας, «ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν» (Α΄ Πετ. β΄ 21), δείχνοντάς μας δηλαδή με την παναγία ζωή Του τον δρόμο που οδηγεί στην Αγάπη, που οδηγεί στην Ζωή την αιώνιο.
Αυτόν τον δρόμο καλούμαστε και εμείς να ακολουθήσουμε.
Αυτόν τον δρόμο ακολούθησαν οι Άγιοι της Πίστεώς μας.
Ας «προευτρεπίσωμε», λοιπόν, τον «έσω άνθρωπον», για να υποδεχθή τον Λυτρωτή μας, που μας εξαγόρασε από την αμαρτία και μας έκανε «καινόν άνθρωπον», καινούριο άνθρωπο (Εφ. δ΄ 24). Ας «ευτρεπίσωμε το σπήλαιο» της ψυχής μας αρνούμενοι «την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες» και κάθε μολυσμό «σαρκός και πνεύματος», για να το προσφέρωμε έτσι στον Κύριό μας.
Ο Κύριος ετέχθη και επλήρωσε τα σύμπαντα με την θεϊκή Του ευωδία. Ας τρέξουμε οπίσω Του με την σύμφωνη με τις εντολές Του ζωή μας.
Ο Καθηγούμενος της εν Αγίω Όρει Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου Αρχιμ. Χριστοφόρος και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί
Πηγή: www.pemptousia.gr
