Οι πιο πολλοί ερωτεύονται τον άλλο γιατί δεν τον ξέρουν.
Ερωτεύονται δηλαδή το μυστήριο, το άγνωστο, την ελπίδα ενός προσώπου που θα πραγματώσει τους πόθους τους.
Γι'αυτό και πολλοί μετά από λίγο καιρό χάνουν τον έρωτα και τον ενθουσιασμό τους. Η αρχή της σχέσης τους ήταν λάθος και παρέμεινε λάθος μιας και η εγωκεντρική απάτη της ιδιοτέλειας γέννησε την ρήξη.
Χωρίζουν, μιας και έχουν ξενερώσει. Η γνώση του άλλου τους απογοητεύει. Περίμεναν άλλα, και άλλα βρήκαν. Θέλανε τον άλλο στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Δεν φταίει ο άλλος αλλά και εμείς.
Πολλές φορές μέσα σε μία σχέση μόνο θέλουμε και θέλουμε, χωρίς να δίνουμε. Επιζητούμε μία συνεχή ικανοποίηση του «εγώ» μας, των «θέλω» μας.
Και έτσι απογοητευόμαστε διότι η εγωπάθειά μας δεν μας αφήνει να αποδεχτούμε ότι ο άλλος δεν είναι τέλειος, ότι το "εγώ" μας δεν είναι τέλειο. Απογοητευόμαστε μιας και έχουμε οριοθετήσει την ευτυχία μας μέσα στο πλαίσιο της ηδονιστικής υποταγής μας.
Αποτυγχάνουμε να ζήσουμε θεοπρεπώς. Η ζωή μας γίνεται μία επαλήθευση της ρηχότητος που μας διακατέχει. Μία σχέση μοναξιάς. Ένα κενό το οποίο προκαλείται και συντηρείται από την άκρατη φιλαυτία μας. Και ο έρωτας, η σχέση φαντάζουν πλέον ως εχθροί. Το άνοιγμα προς τον άλλο μία παγίδα. Και όμως δεν είναι έτσι...
Υπάρχουν κάποιοι που όσο προχωρούν στην μεταξύ τους γνώση ο έρωτας γιγαντώνεται, αλλάζει, γίνεται αγάπη. Μια σχέση αλληλοπεριχώρησης και ειρήνης.
Γεννάται μέσα σου αυτή η αίσθηση της ανάγκης για τον άλλον.
Της μη ύπαρξης της ύπαρξής σου χωρίς τον άλλον.
Αυτοί μας δείχνουν τον τρόπο ζωής, σύμφωνα με το Τριαδικό «καθώς».
Αυτοί δεν έχουν ανάγκη από την ύλη για να είναι ευτυχισμένοι.
Αυτοί αρκούνται στο άγγιγμα των βλεμμάτων τους.
Τους αρκεί να μπορούν να πούνε στον άλλο "σ'ευχαριστώ που μ'αφήνεις να σ'αγαπώ".
Ποιητές της δικής τους ζωής. Ταπεινοί εραστές της αγάπης τους.
Ψηλαφούν την ζωή ως σχέση με τον άλλο.
Θνητοί που γεύονται την ελευθερία της αιωνιότητος.
Οι νόμοι καταργούνται, η θωράκιση των δικαιωμάτων μας απαξιώνεται. Όρια δεν υπάρχουν πια. Διότι είναι απεριόριστο το ενέργημα της σχέσης. Όπως η ενδοτριαδική κοινωνία αγάπης. Η σχέση με τον άλλο γίνεται ευλογία και όχι κατάρα κι ας μην είναι τέλεια.
Για όλα αυτά όμως χρειάζεται καρδιά ταπεινή, απαλλαγμένη από την εμμονή της αυτοθέωσης. Χρειάζεται η Χάρις η οποία «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Ο Θεός υπάρχει ως σχέση προσώπων, και ο άνθρωπος καλείται να σωθεί, να γίνει δηλαδή ολόκληρος δια της σχέσεως. Μιας σχέσης τριαδικής: Ανθρώπου-Θεού-Συνανθρώπου.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
πηγή: εδώ
