Η αποτυχία μας να ζήσουμε το βάθος της ζωής μας,
μας γεννά την επιθυμία και την προσκόλληση
για όλα τα "περιφερειακά" της ζωής.
Δεν χορταίνουμε υλικά αγαθά.
Δεν αναπνέουμε, καπνίζουμε.
Δεν γευόμαστε, τρώμε.
Δεν βλέπουμε, απλά κοιτάμε.
Δεν ερωτευόμαστε, κάνουμε sex.
Δεν συζητάμε, μονολογούμε παρέα.
Δεν ακούμε, απλά σιωπούμε αδιάφορα.
Δεν χορεύουμε, απλά κουνιόμαστε.
Δεν προσευχόμαστε, απλά λέμε λόγια.
Δεν εργαζόμαστε, αλλά δουλεύουμε.
Δεν παντρευόμαστε, απλά υπογράφουμε συμβόλαια.
Δεν είμαστε χαρούμενοι, αλλά χαζοχαρούμενοι.
Δεν αγαπούμε, απλά "κοινωνικοποιούμαστε".
Δεν μετανοούμε, μόνο "εξομολογούμαστε".
Δεν τολμάμε, μόνο κρίνουμε.
Μιλούμε για τον Θεό, αλλά δεν πάσχουμε τα Θεία.
Κι όμως εκεί που λες ότι όλα πάνε στράφι, ότι χαράμισα την ζωή μου, έρχεται μια στιγμή, μια σπίθα, μια ηλιαχτίδα κατάνυξης και συναίσθησης και ξαναχτυπά η καρδιά σου.
Είναι τότε που περπατάς στον δρόμο μόνος
χωρίς ομπρέλα στην βροχή και το απολαμβάνεις.
Είναι τότε που βλέπεις έναν άνθρωπο μέσα στην τράπεζα
και του λες "καλημέρα σου".
Είναι τότε που βλέπεις έναν γνωστό και δεν αρκείσαι σε μία χειραψία
αλλά τον αγκαλιάζεις.
Είναι τότε που φίλησες τα χέρια
ενός καρκινοπαθούς.
Είναι τότε που δεν φοβάσαι να πεις "σ'αγαπώ" στον άνθρωπό σου,
στον φίλο σου, στον συνάδελφό σου, στους γονείς σου, στο παιδί σου.
Είναι τότε που τολμάς και κλαις για το λάθος σου.
Είναι τότε που τίναξες τα χαλιά σου στο μπαλκόνι τραγουδώντας.
Είναι τότε που έκανες "σινιάλο" στους απέναντι
να κόψουν ταχύτητα να μην τους πιάσει το ραντάρ της τροχαίας.
Είναι τότε που τα μικρά πήραν νόημα,
τότε που λευθερώθηκες από την πίεση των μεγάλων φαντασιώσεων.
Το βάθος της ζωής, είναι η ίδια η ζωή μας και όχι τα "περιφερειακά".
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
