Κάποιος φίλος μας περπατούσε σε μια έρημη ακρογιαλιά του Μεξικού, την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Καθώς βάδιζε, διέκρινε ένα άλλο άτομο πέρα μακριά. Πλησιάζοντας, πρόσεξε ότι ο ντόπιος αυτός άγνωστος έσκυβε κάτω, έπαιρνε κάτι και το έριχνε στο νερό. Τι να ήταν άραγε αυτό που εκσφενδόνιζε, κάθε τόσο στη θάλασσα;
Καθώς ο φίλος μας πλησίαζε ολοένα και πιο πολύ, πρόσεξε σε κάποια στιγμή ότι ο άντρας έπαιρνε αστερίες που είχε βγάλει το νερό έξω και, έναν έναν, τους ξαναπέταγε στη θάλασσα.
Ο φίλος μας παραξενεύτηκε. Πλησίασε τον άντρα και του είπε: «Καλησπέρα, φίλε μου. Σε είδα κι αναρωτήθηκα τι κάνεις».
Ρίχνω αυτούς τους αστερίες πίσω στη θάλασσα. Είναι ώρα της άμπωτης, βλέπεις, και όλοι αυτοί έχουν ξεμείνει στην ακτή. Αν δεν τους ξαναρίξω μέσα, θα πεθάνουν εδώ από έλλειψη οξυγόνου».
«Κατάλαβα», αποκρίθηκε ο φίλος μου, «ωστόσο υπάρχουν χιλιάδες αστερίες στην ακτή. Δεν είναι δυνατό να τους ρίξεις όλους στο νερό. Είναι πάρα πολλοί. Και σκέψου σε πόσες εκατοντάδες παραλίες συμβαίνει αυτό, σ’ όλο το μήκος των ακτών. Όπως καταλαβαίνεις δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία αυτό που κάνεις».
Ο ιθαγενής χαμογέλασε, έσκυψε και πήρε άλλο έναν αστερία και καθώς τον έριχνε στο νερό είπε: «Έχει σημασία γι’ αυτόν εδώ».
Jack Canfield και Mark V. Hansen
