Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου θα επικρατεί μία αλήθεια, αυτή της ψυχής, και όχι τόσες "αλήθειες" όσοι και οι άνθρωποι πάνω στην Γη.
Από την στιγμή που οι ψυχές ενδύθηκαν τον δερμάτινο χιτώνα έχασαν την αλήθεια και γίναν ένα με το ψέμα, όπου είτε ακολουθούμε το καλό, είτε το κακό, γινόμαστε πάλι ένα με το ψέμα.
Γι' αυτό και όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, και δεν μπορούν να συνεννοηθούν ποτέ μεταξύ τους, γιατί είμαστε πλέον ανόμοιοι και όχι όμοιοι, και τα ανόμοια ποτέ δεν είναι φίλοι μεταξύ τους.
Μας ξεγελά ο έρωτας, πως δήθεν είμαστε όμοιοι μεταξύ μας, πως βρήκαμε δήθεν την αλήθεια με τον έρωτα στην ζωή μας, αυτή την έλξη που μας ανεβάζει η ένωση της στην κορυφή, και τον μπερδεύουμε με την αγάπη, ποιοι; εμείς οι ανόμοιοι, αλλά ξεχνάμε ότι πιο βασικό, ότι ο έρωτας είναι η έλξη των αντιθέτων, δηλαδή των ανόμοιων σωμάτων, και ότι είναι ανόμοιο έλκεται από το αντίθετο του μεν, αλλά ως θνητό που είναι έλκεται μέσα από τις δύο κορυφές των άκρων, και ότι έχει μία κορυφή, έχει και την αντίθετη της πλευρά.
Όταν λοιπόν μιλάμε για την αλήθεια, πρέπει να ξέρουμε ότι μιλάμε για την δική μας προσωπική αλήθεια, ειδάλλως πρέπει να κοιτάξουμε να ρίξουμε κάτω το δοκάρι του εγωισμού μας, όλοι, και όλες, και να μάθουμε να αγαπάμε με την ψυχή, χωρίς ζήλειες και επιθυμίες που εγκλωβίζουν ότι αγαπάμε, και επιφέρουν τις άσκοπες διαμάχες και ως αποτέλεσμα πάμε από το ένα άκρο στο άλλο.
Διότι αγάπη δεν είναι να αποκτάμε και να κάνουμε δικό μας αυτό που επιθυμούμε, αλλά ο αμοιβαίος σεβασμός εκτίμηση και ελευθερία στον συνάνθρωπο μας, αλλά και πάλι ποιος/ποια σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να αγαπά αληθινά; όταν αλήθεια θεωρεί τα συναισθήματα, τις αισθήσεις, τον έρωτα, για κάθε τι ανόμοιο του, όπως την ύλη και την σάρκα;
