Γυρνάς σπίτι, πετάς τα ρούχα, γάμα το!
Μια γαμημένη μέρα τελείωσε.. να θες να κρυφθείς από όλους και όλα και να πρέπει να χαμογελάς..
Τσιγάρο, ένα ποτήρι κρασί, λίγα θαμπά κτίρια κιτρινισμένα από την κατήφεια των καιρών και από τον αδυσώπητο χρόνο που περνά κουρσεύοντας την ψυχή.
Περνάω την φάση της απάθειας. Στέκομαι πίσω παρατηρώντας τους ανθρώπους.. γράφω για κείνους μα δεν αισθάνομαι πια..
Η καρδιά μου ξυπνά μοναχά για να μου ζητήσει να πιει λίγο ακόμα.. ένας γαμημένος άσχημος μέθυσος και δυο ρούχα πεταμένα.. αυτή είναι η ζωή μου.
Να θες να φωνάξεις και να σιωπάς.. πόσο δύναμη χρειάζεται τούτο, άνθρωπε.. πόσο;!
Να θες να τους δώκεις μια και να τα διαλύσεις όλα.. και εσύ να χαϊδεύεις απαλά το ξύλινο μπράτσο της πολυθρόνας..
Κάποιες νύχτες σαν και τούτη το μόνο πράμα που έχει σημασία είναι απλά να περάσει η βραδιά.
Είναι και κάποιες γαμημένες νύχτες που δεν περνάνε με τίποτα.
Να θέλεις, να μπορείς, να αισθάνεσαι. Να λες δεν γαμιέται! Θα τα κάνω όλα πουτάνα.
Γαμημένες αϋπνίες μωρό μου..
Στεναχωριέμαι να βλέπω γυναίκες σε μένα να ψάχνουν τον επόμενο, αυτόν που θα τις βγάλει από την μιζέρια τους, θα τους λύσει όλα τα προβλήματα, θα μοιάζουν ξεχωριστές και θα γραπωθούν από πάνω μου..
Κάθομαι και τις κοιτάζω αμήχανες στο κρεββάτι να αναρωτιούνται αν ήταν γαμήσι της μιας βραδιάς, αν θέλω να φύγουν, να πάω δίπλα τους, τι πρέπει και τι δεν πρέπει.. είμαι πολύ κουρασμένος για τέτοιες μαλακίες..
Έχω ένα μυαλό κουρασμένο να σκεφθεί το οτιδήποτε.. πάντα ήμουν αυτοκαταστροφικός, ίσως επειδή βαριέμαι εύκολα.
Μεγαλώνοντας αυτό που με στεναχωρεί πια είναι το φθαρτό των ανθρώπων γύρω μου.. το σώμα που γερνά και μέσα έχει ακόμα μια καρδιά έφηβη.
Μεγαλώνεις δικέ μου, μεγαλώνεις.. βιώνεις την απώλεια και παίρνεις για εφόδια λίγη σοφία, μα ποιος με ρώτησε αν θέλω να το ζήσω.
Έρωτες.. γαμημένοι έρωτες.. χάθηκαν κάπου στα fb, στα twitter και στην καύλα για το καινούργιο που ζει μέσα σου.
Θέλουμε αυτό που δεν έχουμε και ποθούμε αυτό που δεν μπορούμε να κατακτήσουμε.
Πότε μου δεν κατάφερα να βρω το νόημα της Ευτυχίας.. πάντα με ρωτούσαν «τι έχεις;» πάντα την θεωρούσα τόσο ηλίθια ερώτηση..
Κάποτε όλα γύρω σου θα πάρουν το χρώμα ενός χειμωνιάτικου πρωινού.. τα γέλια θα γίνουν σιωπή και η χαρά μια εκκωφαντική βουή από μακριά.. Θα πέσεις στα γόνατα και θα κλείσεις τα μάτια.. αδύναμος θα προσπαθείς να σηκώσεις το σπαθί σου για μια τελευταία φορά.. την ύστατη μάχη θα την δώσεις μόνος μα κανείς δεν σε προετοίμασε για αυτό.. με ένα βλέμμα καρφωμένο στην καρδιά και ένα μαχαίρι στην λογική..
Κοίτα ψηλά τον ήλιο πόσο αργόσχολα σου δίνει το φως του.. ποτέ σου δεν το φίλιωσες με την ψυχή και κείνο σε περιφρονούσε..
– Άκου, άκου πως κάμει η σιωπή όταν σε ψάχνει.
– Τους πιο μεγάλους έρωτες τους γέννησα από την ανάγκη μου να σε διώξω μακριά μου.
– Το κατάφερες;
– (Σιωπή).
-Τα πιο μεγάλα «θέλω» μου τα σκότωσες μπροστά μου.
– Και, τα ήθελες;
– (Σιωπή).
– Ακόμα και εκείνη.. και «εκείνη» την έκαμες να μοιάζει με όλες τις άλλες…
– Και, μήπως ήταν;
– (Σιωπή).
– Τίποτα δεν κρατά για πάντα γιατί δεν με άφησες και μένα λίγο να αισθανθώ φυσιολογικός;
– Γιατί δεν ήθελες..
– Και τώρα;
– Τώρα είναι αργά. Τώρα καλέ μου δεν πιστεύεις σε έρωτες, σε αγάπες που κρατούν για πάντα και σε πριγκίπισσες που περιμένουν σε μπαλκόνια. Δεν πιστεύεις στον έρωτα γιατί εσύ ίδιος τον απομυθοποίησες, εσύ.. όχι εγώ.. εγώ το μόνο που κάμω είναι να σου δείχνω αυτά που η καρδιά πολλές φορές δεν βλέπει..
Ένα πιοτό ακόμα και ένα τσιγάρο. Θέλω η ζάλη του μυαλού να γίνει θάλασσα βαθιά και να σε πνίξει.
Δεν θέλω να έρχεσαι από δω τα βράδια, δεν θέλω…
