Κι είναι αυτός ο έρωτας, τόσο όμορφος στην όψη, μα τόσο τυρρανικός στην αίσθηση.
Κι όσο πιο βαθύς, τόσο πιο βασανιστικός μπορεί να γίνει.
Μπορεί να σε πετάξει μέσα σε μια στιγμή από το 7ο πάτωμα του ουρανό, στο 7ο υπόγειο της κόλασης και να σ’αφήσει να ψήνεσαι, πριν αποφασίσει να σε ανεβάσει ξανά, να πάρεις αέρα.
Περίεργο, έτσι;
Κι όμως, έτσι είναι.
Έρωτας, μάτια μου.
Τον έχεις, τον χαίρεσαι και ευγνωμονείς το σύμπαν που στον χάρισε.
Κι έρχεται μια απειροελάχιστη στιγμή και ο εχθρός εισχωρεί στα εδάφη σου.
Βρίσκει την κερκόπορτα και σου τσακίζει τα πάντα σου.
Ανασφάλεια, τον λένε, μην ψάχνεις.
Κι είναι παιχνίδι του μυαλού.
Γιατί μη νομίζεις, δεύτερο ρόλο παίζει η καρδιά.
Το μυαλό της έχει κλέψει τον πρωταγωνιστικό και σολάρει σε θέατρο του παραλόγου.
Γιατί παράλογες είναι οι τόσες ανασφάλειες.
Παράλογες φοβίες, παράλογες στενοχώριες.
Μόνο που στο κεφάλι το δικό σου, όλο αυτό παίρνει τρομακτικές διαστάσεις.
Μια απειροελάχιστη κίνηση, μια φαινομενικά άσχετη κουβέντα.
Ένας συνειρμός δικός σου και η καταστροφή είναι θέμα χρόνου.
Αδιάκοποι αλγόριθμοι στο κεφάλι σου.
‘Αλλοτε καταστροφολογία. Άλλοτε απλές παρανοήσεις.
Όλα οδηγούμενα από φοβίες, παλιές πληγές και υπερβολική αδυναμία.
Ο έρωτας σε κάνει ανασφαλή.
Ο φόβος μη χάσεις αυτό που κόπιασες για να έχεις.
Μόνο που έτσι, σκάβεις μόνος το λάκκο σου.
Σταμάτα όλο αυτό που γίνεται μες το κεφάλι σου.
Μπλόκαρε το.
Είναι λάθος.
Ό,τι έγινε, ανήκει πια στο παρελθόν, μην κουβαλάς παλιές πληγές σε νέες σχέσεις.
Μην τις φορτώνεις σκοτάδι, εκεί που θα έπρεπε να έχεις μόνο φως.
Γιατί φως πρέπει να είναι ο έρωτας. Και σκέψεις που δεν έχουν να κάνουν με τίποτα κακό. Μόνο όνειρα κι ελπίδες για το μέλλον.
Απόμεινες να κλαις για πράγματα που φτιάχτηκαν στο κεφάλι σου.
Και να θρηνείς το ενδεχόμενο.
Μα δεν είναι άρρωστο όλο αυτό;
Παραδέξου το.
Δε σου κάνει καλό.
Σε κανέναν δεν κάνει.
Δηλητηριάζεις το κεφάλι σου με φόβους.
Δηλητηριάζεις τον έρωτα.
Τον βάζεις στο σκαμνί του κατηγορουμένου και τον αναγκάζεις να απολογηθεί για εγκλήματα που δε σκέφτηκε ποτέ να κάνει.
Μα τα σκέφτηκες εσύ κι ετοιμάζεσαι να τον καταδικάσεις για το ενδεχόμενο.
Δε γίνεται, όμως, έτσι.
Είσαι λάθος και μακάρι σύντομα να το καταλάβεις.
Καλό είναι να στροφάρει το μυαλό αλλά να μην ακολουθεί παράλογα μονοπάτια.
Άσε τους φόβους σου απ’έξω και ζήσε αυτό που ήρθε.
Ήρθε, είναι δικό σου. Μην το διώχνεις μόνος σου.
Μη σαμποτάρεις την ευτυχία σου. Πρόσεχε την.
Και ζήσε.
Με ανοιχτή καρδιά και μυαλό συμμαζεμένο.
Κι όλα θα γίνουν.
Κι αν πάλι δεν πάνε όπως τα θέλεις, καλώς καμωμένα κι έτσι.
Τουλάχιστον δε θα φταίει ένα ευφάνταστο, ανασφαλές μυαλό, αλλά οι άνθρωποι, που έτσι εύκολα όπως σμίγουν, έτσι μπορούν και να χωριστούν.
