Την τελευταία περίοδο μιλώ με αρκετούς ανθρώπους που βρίσκονται στη διαδικασία λήψης απόφασης χωρισμού. Άλλοι πιο κοντά στην απόφαση αυτή, άλλοι πιο μακριά, άλλοι στη διερεύνησή της και άλλοι στην υλοποίησή της!
Βλέπω ανθρώπους που μετά από μία μεγάλη διαδρομή έφτασαν στο σημείο να αξιολογούν ως αρνητική τη σχέση που έχουν σε ότι αφορά τους ίδιους και την προσωπική τους εξέλιξη.
Συναισθήματα θυμού, πικρίας, νοσταλγίας, φόβου, ανασφάλειας και ενοχών συγκεχυμένα όλα μέσα τους, τους ωθούν όλο και περισσότερο στη λήψη αυτής της απόφασης. Και όταν αυτή η απόφαση έχει πλέον ληφθεί, πιάνω τον εαυτό μου να τους λέει: 'Τον χωρισμό δεν τον συζητάς, τον ανακοινώνεις!'
Απαραίτητη η συζήτηση, βασική και θεμελιώδης για το χτίσιμο της σχέσης, την επίλυση των διαφορών και την επικοινωνία με τον άλλον. Απαραίτητη για την εξέλιξη της σχέσης με τον άλλον, για το μοίρασμα και την συνύπαρξη.
Τι νόημα όμως έχει αυτή, όταν έχουμε αποφασίσει να χωρίσουμε?
Εάν έχεις πράγματι αποφασίσει ότι επιθυμείς τον χωρισμό, παύεις να εστιάζεις στον άλλον και στη σχέση και εστιάζεις στον εαυτό. Στόχος σου δεν είναι η 'συμφωνία' με τον άλλον για την ορθότητα της απόφασής σου, αλλά η συμφωνία με τον εαυτό. Στόχος σου δεν είναι η συγκατάθεση του άλλου αλλά η ενημέρωσή του για το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι. Ο χωρισμός λοιπον είναι μια δική σου απόφαση και όχι μια κοινή απόφαση. Το σημείο στο οποίο επιδίωκες κοινές αποφάσεις το υπερέβησες με την απόφαση σου για χωρισμό. Η περίοδος κατά την οποία συζητούσες (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να συζητάς) είναι η περίοδος που προσπαθούσες να αποφύγεις τον χωρισμό. Τώρα, εάν έχεις πλέον αποφασίσει να φύγεις, δεν συζητάς ... ενημερώνεις! Ο χωρισμός τόσο ως προς τη λήψη της απόφασης αλλά και ως προς την υλοποίησή του, είναι το πρώτο έμπρακτο βήμα προς τη διαφοροποίησή σου, έξω από τον κοινό σας χώρο.
Μπορεί όλο αυτό να είναι ίσως και αυτονόητο και προφανές, τόσο αυτονόητο όμως που ξεχνάμε συχνά να το 'βλέπουμε'. Και μέσα σ'αυτήν την έλλειψη επίγνωσης, βλέπω τους ανθρώπους να διαπραγματεύονται, να περιμένουν να πείσουν, να προσπαθούν να συγκεντρώσουν 'τεκμήρια' για να αγανακτήσουν και τον άλλον, προσμένοντας ότι αυτή η αγανάκτηση στην οποία θα τον ωθήσουν θα οδηγήσει στην κοινή συμφωνία του χωρισμού. Μια προσπάθεια να γίνουν όλο και πιο έντονα εχθροι μέσα στη σχέση, ώστε να μπορέσουν να χωρίσουν σαν φίλοι. Λιγάκι ειρωνικό και τραγικό, σωστά;
Όχι, όταν έχεις αποφασίσει να χωρίσεις, δεν περιμένεις την καταλληλη στιγμή και τον κατάλληλο τρόπο για να μην πληγωθεί ο άλλος, γιατί ουσιαστικά χωρίζεις για αυτόν ακριβώς τον λόγο: επειδή έχεις συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος σου δεν μπορείς πλέον να συμβάλεις στην ευτυχία του άλλου. Όταν έχεις αποφασίσει να χωρίσεις, σκέφτεσαι το όφελος του εαυτού σου ως αποκομμένο από το όφελος του άλλου, γι' αυτό και φεύγεις. Όταν έχεις αποφασίσει να χωρίσεις, εύχεσαι και ο άλλος να μπορέσει να ορθοποδήσει και να βρει τον εαυτό σου, αλλά δε βλέπεις τον εαυτό σου κομμάτι αυτής της δικής του προσπάθειας.
Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και τα συναισθήματά μας. Χωρίζουμε για τον εαυτό μας και για κανέναν άλλον, εάν το αποδεχθούμε αυτό θα χωρίσουμε με αξιοπρέπεια και για εμάς και εν τέλει και για τον άλλον!
