Ήτανε μηδέν και μετά γεννήθηκε η πρώτη ιδέα. Δεν πέρασε καιρός και από μονοκύτταρος οργανισμός, υπερπήδησε κάθε στάδιο δαρβινικής εξέλιξης και έγινε άνθρωπος. Ένα ζώο με πολλές, πολλές ιδέες. Όμως η ιδέα γινόμενη άνθρωπος, θέριεψε το ίδιο της το είναι, το οποίο μεταλλάχθηκε και σταδιακά αποσπάστηκε. Και δεν ήταν πια η ιδέα που δημιούργησε τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που δημιουργούσε ιδέες.
Ο ρυθμός τούτης της εξέλιξης, εκθετικός. Άνιση η μάχη μεταξύ ιδέας και ανθρώπου. Είναι που πολλαπλασιαστικά και μόνο, ο εκτροχιασμός ήταν μονόδρομος. Πολλές ιδέες, πολλοί άνθρωποι και κάπου εκεί χάθηκε η ουσία της ιδέας. Χρησιμοποιήθηκαν λέξεις, αλλάξανε νοήματα, παπαγαλίστηκαν και οι θεωρίες, και εν τέλει η ιδέα και η κάθε ιδέα ως έχει, κίνησαν προς την δύση.
Φιλόσοφοι των φιλοσόφων, στοχαστές της ματαιότητας και οραματιστές της ουτοπίας. Όλοι λίγο πολύ, το πόσο δεν έχει τόση σημασία, αυτοβαφτίστηκαν γνώστες και ειδήμονες των καιρών μας. Ένας, ένας συρρεύσαν να μαγέψουν άλλους, πιο αδαείς, με τα ταχυδακτυλουργικά τους ιδεώδη. Τα κάστρα της αφέλειας πέσαν το ένα μετά το άλλο, η λογική απούσα έδωσε χώμα έφορο να ανθίσει η μαζική παραγωγή μαργαριταριών και πάσης ανοησίας.
Κόβει πολύ ο πέλεκης της μωρίας, χάρακας ακριβείας-ορατότης μηδέν σημειώσατε “χ”. Είναι που μερικοί ξεχάσαν πως η ιδέα είναι ζωντανή και κινείται αέναα, μετενσαρκώνεται και ακούει πριν πράξει. Ον λογικό, παιδί του χάους και της ελπίδας. Θυσιάστηκε για τη δημιουργία, μικρή ήταν όμως η συγκομιδή της.
Πολλοί δεν μάθαν για τα παιδιά της, τον Διάλογο και τη Συζήτηση. Είναι γιατί ξέρουν καλύτερα, είναι γιατί δεν συμφωνούν προτού ακούσουν για να αποφανθούν. Είναι οι άνθρωποι πολλοί και οι ιδέες λίγες. Επειδή κυκλοφορούν πολλές ιδέες ως ιδέες, αλλά είναι μόνο προσωπεία της ημιμάθειας και του εύκολου εντυπωσιασμού, οι γνήσιες ιδέες της ιδέας σπανίζουν. Αυτές και μόνο αυτές ολοκληρώνουν την ιδέα του ανθρώπου.
Γιατί ο άνθρωπος είναι ιδέα κατά βάση. Δεν έχει δύναμη η λέξη, η λέξη είναι μόνο επιφάνεια. Δεν είναι ο άνθρωπος, άνθρωπος γιατί τον φωνάζουν έτσι. Είναι γιατί όταν μπορεί να κοιτάζει ψηλά, κοιτάει χαμηλά. Είναι γιατί το κερδίζει. Έτσι και οι απόψεις, πρέπει να κερδίζουν ουσιαστικά και όχι με ψεύτικους εντυπωσιασμούς και πομπώδεις εκφράσεις.
Αναρχία, αριστερά, υπεράνθρωπος, φασισμός, δημοκρατία. Επιφάνεια, επιφάνεια. Πόσο συχνά δανειζόμαστε τον ήχο τους και την γραφή τους; ποια είναι όμως η ιδέα, πίσω από την λέξη; Που βρίσκεται η ουσιώδης διαφορά της “γνώσης” από της γνώσης; τάδε έφη ο Χ και η γη γυρίζει και ο φασίστας ντύνεται αστυνόμος. Βαφτίζουμε, κρίνουμε, λοιδορούμε με χρησιδάνεια αλλονών. Και η ιδέα αναρωτιέται “Ξέχασε άραγε ο άνθρωπος να σκέφτεται, να διερωτάται; γιατί εγώ ποτέ. Κρίμα στην αμάσητη τροφή, την πεντανόστιμη”.
Πόσο βολικό να υιοθετείς και να δανείζεσαι ιδέες. Είναι εύκολο και απλό, αμέσως αμέσως δημιουργείς το πολλά από το τίποτα. Είσαι κάτι, ανήκεις κάπου, νιώθεις πως ξεχωρίζεις μα δύσκολα ξεγελάς, και αν γελάς τώρα με αυτές τις γραμμές, τότε μάλλον εσύ γελιέσαι.
Μ.Κ.
Πηγή: monologies
