Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 4:1-11,
Μάρκ. 1:12-13, Λουκ. 4:1-13.
«Ο δε Ιησούς πλήρης Πνεύματος Αγίου υπέστρεψεν από τον Ιορδάνην και εφέρετο δια του Πνεύματος εις την έρημον.» Τα λόγια του Μάρκου έχουν βαθύτερο νόημα: «Και ευθύς το Πνεύμα εκβάλλει Αυτόν εις την έρημον. Και ήτο εκεί εν τη ερήμω ημέρας τεσσαράκοντα, πειραζόμενος υπό του Σατανά και ήτο μετά των θηρίων.» «Και δεν έφαγεν ουδέν τας ημέρας εκείνας.»
Όταν ο Ιησούς πήγε στην έρημο για να δοκιμαστεί από τον πειρασμό, οδηγήθηκε από το Πνεύμα του Θεού. Δεν προκάλεσε τον πειρασμό. Πήγε στην έρημο για να είναι μόνος Του, για να σκεφτεί την αποστολή και το έργο Του. Με νηστεία και προσευχή ήθελε να ενδυναμωθεί για να βαδίσει στο αιματοβαμμένο μονοπάτι που ξανοίγονταν μπροστά Του. Ο Σατανάς όμως ήξερε ότι ο Σωτήρας είχε πάει στην έρημο και σκέφθηκε ότι αυτή ήταν η καταλληλότερη ώρα για να Τον πλησιάσει.
Σοβαρότατες εκβάσεις για τον κόσμο μας διακυβεύονταν στον αγώνα μεταξύ του Άρχοντα του φωτός και του αρχηγού της βασιλείας του σκότους. Όταν οδήγησε τον άνθρωπο στην αμαρτία, ο Σατανάς διεκδίκησε τη Γή και ανακήρυξε τον εαυτό του άρχοντα του κόσμου. Αφού προσάρμοσε στη φύση του τον πατέρα και τη μητέρα της φυλής μας, σκέφτηκε να ιδρύσει εδώ στη Γή την αυτοκρατορία του. Διεκήρυξε ότι οι άνθρωποι τον είχαν εκλέξει ηγεμόνα τους. Εξουσιάζοντας τους ανθρώπους, κυριάρχησε σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο Χριστός ήρθε να διαψεύσει τις αξιώσεις του Σατανά. Σαν Υιός ανθρώπου, ο Χριστός θα έμενε πιστός στο Θεό. Έτσι θα αποδείχνονταν ότι ο Σατανάς δεν είχε την απόλυτη κυριαρχία πάνω στην ανθρώπινη φυλή και ότι οι αξιώσεις που έγειρε για αυτή τη γη ήταν ψευδείς. Όλοι όσοι επιθυμούσαν να απαλλαγούν από τη δύναμη του Σατανά, θα ελευθερώνονταν. Η κυριαρχία που είχε χάσει ο Αδάμ με την αμαρτία θα είχε αποκατασταθεί.
Από τότε που ο Θεός είπε στο φίδι: «', Εχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής» (Γέν. 3:15,) ο Σατανάς γνώριζε ότι δεν είχε απόλυτη κυριαρχία πάνω στον κόσμο. Με βαθύτατο ενδιαφέρον παρακολουθούσε τις θυσίες που ο Αδάμ και οι απόγονοί του πρόσφεραν. Σε αυτές τις ιεροτελεστίες διέκρινε ένα σύμβολο επικοινωνίας μεταξύ Γής και Ουρανού. Αφιερώθηκε καθ’ολοκληρία στην διακοπή της επικοινωνίας αυτής. Διέστρεψε την αλήθεια για το Θεό καθώς και για τις ιεροτελεστίες που απέβλεπαν στο Σωτήρα Οι άνθρωποι κατέληξαν να φοβούνται το Θεό σαν κάποιον που ευχαριστιόταν με την καταστροφή τους. Οι θυσίες που έπρεπε να αποκαλύπτουν την αγάπη Του, προσφέρονταν αποκλειστικά με την ιδέα να καταπραΰνουν το θυμό Του. Ο Σατανάς διέγειρε τα πονηρά πάθη των ανθρώπων για να τους υποτάξει ολοκληρωτικά Όταν δόθηκε ο γραπτός λόγος του Θεού, ο Σατανάς μελέτησε τις προφητείες που αναφέρονταν στην έλευση του Σωτήρα. Από γενιά σε γενιά εργάζονταν να τυφλώσει τους ανθρώπους σχετικά με τις προφητείες αυτές, ώστε να απορρίψουν το Χριστό όταν θα έρχονταν.
Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ο Σατανάς ήξερε ότι είχε έρθει Εκείνος που ήταν εξουσιοδοτημένος να αμφισβητήσει τα δικά του κυριαρχικά δικαιώματα. Το μήνυμα των αγγέλων που βεβαίωναν την εξουσία του νεογέννητου Βασιλιά τον έκανε να τρέμει. Ο Σατανάς γνώριζε καλά τη θέση που κατείχε ο Χριστός στον Ουρανό σαν αγαπητός του Πατέρα. Το ότι ο Υιός του Θεού θα έρχονταν σαν άνθρωπος σε αυτή τη Γή, τον γέμιζε με έκπληξη και φόβο. Δεν μπορούσε να συλλάβει τη μυστηριακή έννοια της μεγάλης αυτής θυσίας. Η εγωιστική ψυχή του δεν μπορούσε να καταλάβει μια τέτοια αγάπη για την αμαρτωλή ανθρωπότητα. Η δόξα και η ειρήνη του Ουρανού, η χαρά της επικοινωνίας με το Θεό ήταν ελάχιστα κατανοητά από τους ανθρώπους. Όμως ο Εωσφόρος, το «επισκιάζον Χερούβ», τα γνώριζε πολύ καλά. Από τότε που έχασε τον Ουρανό, αποφάσισε να εκδικηθεί, οδηγώντας και άλλους στην πτώση. Αυτό θα το κατόρθωνε αν τους έκανε να υποτιμήσουν τα ουράνια πράγματα και να δώσουν την καρδιά τους στα επίγεια.
Ο Άρχοντας του Ουρανού θα συναντούσε αντίσταση προκειμένου να κερδίσει ψυχές για τη βασιλεία Του. Από τότε ακόμη που ήταν βρέφος στη Βηθλεέμ, δέχονταν τις αλλεπάλληλες επιθέσεις του πονηρού. Ο Χριστός απεκάλυπτε την εικόνα του Θεού, για αυτό στα σατανικά συμβούλια λήφθηκε η απόφαση ότι έπρεπε να νικηθεί ο Χριστός. Καμιά ανθρώπινη ύπαρξη που ήρθε σε αυτό τον κόσμο, δεν κατόρθωσε ποτέ να ξεφύγει από τη δύναμη του απατεώνα. Οι δυνάμεις της ομοσπονδίας του κακού είχαν παραταχθεί στο δρόμο Του για να Τον πολεμήσουν και αν ήταν δυνατό, να Τον νικήσουν.
Στη βάπτιση του Σωτήρα, ο Σατανάς βρίσκονταν ανάμεσα στους αυτόπτες μάρτυρες. Είδε τη δόξα του Πατέρα να καλύπτει τον Υιό Του. Άκουσε τη φωνή του Θεού να βεβαιώνει τη θεότητα του Ιησού. Από τότε που αμάρτησε ο Αδάμ, η ανθρώπινη φυλή είχε αποκοπεί από την άμεση επικοινωνία με το Θεό. Η επαφή ανάμεσα στον Ουρανό και στη Γή γίνονταν μέσω του Χριστού. Τώρα που ο Χριστός είχε έρθει με «ομοίωμα σαρκός αμαρτίας» (Ρωμ. 8:3,) ο ίδιος ο Πατέρας μίλησε. Μέχρι τότε επικοινωνούσε με την ανθρωπότητα μέσω του Ιησού Χριστού, ενώ τώρα επικοινωνούσε με την ανθρωπότητα εν Χριστώ Ιησού. Ο Σατανάς ήλπιζε ως τότε ότι η απέχθεια του Θεού για την αμαρτία θα επέφερε έναν αιώνιο χωρισμό μεταξύ Ουρανού και Γής. Τώρα ήταν φανερό ότι η επικοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπων είχε αποκατασταθεί.
Ο Σατανάς κατάλαβε ότι έπρεπε ή να νικήσει ή να νικηθεί. Η έκβαση της διαμάχης είχε τόση σπουδαιότητα που δεν μπορούσε να την εμπιστευθεί στους συνωμότες αγγέλους. Έπρεπε να κατευθύνει προσωπικά τον αγώνα. Όλες οι ενέργειες του κακού συνασπίστηκαν εναντίον του Υιού του Θεού. Ο Χριστός έγινε ο στόχος όλων των επιθετικών όπλων της κόλασης.
Πολλοί θεωρούν ότι η σύγκρουση αυτή μεταξύ Χριστού και Σατανά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για την προσωπική τους ζωή και έτσι παρουσιάζει ελάχιστοενδιαφέρον για αυτούς. Αυτή η σύγκρουση επαναλαμβάνεται συνεχώς μέσα στην κάθε ανθρώπινη καρδιά. Κανείς δεν εγκαταλείπει τις τάξεις του κακού για να υπηρετήσει το Θεό χωρίς να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις του Σατανά. Οι πειρασμοί στους οποίους ο Χριστός αντιστάθηκε είναι οι ίδιοι που εμείς βρίσκουμε τόσο δύσκολο να τους αντισταθούμε. Όσο ο χαρακτήρας Του ήταν ανώτερος από το δικό μας, τόσο δριμύτεροι έπεφταν πάνω Του οι πειρασμοί. Με το φοβερό βάρος των αμαρτιών στους ώμους Του, ο Χριστός αντιμετώπισε τη δοκιμασία της όρεξης, της αγάπης του κόσμου και της αγάπης της επίδειξης που οδηγεί στην αλαζονεία. Αυτές ήταν οι δοκιμασίες που νίκησαν τον Αδάμ και την Εύα και που τόσο εύκολα μπορούν να νικήσουν και εμάς.
Ο Σατανάς είχε χρησιμοποιήσει την αμαρτία του Αδάμ σαν απόδειξη ότι ο νόμος του Θεού ήταν άδικος και δεν μπορούσε να τηρηθεί. Παίρνοντας την ανθρώπινη φύση ο Χριστός θα επανόρθωνε την αποτυχία του Αδάμ. Την εποχή που ο Αδάμ δέχθηκε την επίθεση του Σατανά δεν είχε ακόμη υποστεί καμιά επίδραση της αμαρτίας. Κατείχε τη δύναμη της τέλειας ανθρώπινης φύσης του, απολαμβάνοντας πλήρη σωματική και πνευματική ζωτικότητα. Περιβάλλονταν από την εδεμική αίγλη και είχε καθημερινή επικοινωνία με τις ουράνιες υπάρξεις. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με το Χριστό όταν ήρθε στην έρημο να αντιμετωπίσει το Σατανά. Επί τέσσερες χιλιάδες χρόνια η φυλή μας διαρκώς έχανε από τη φυσική της δύναμη, τη διανοητική ισχύ της και την ηθική της υπόσταση. Ο Χριστός είχε λάβει όλες τις αδυναμίες της εξασθενημένης ανθρωπότητας. Μόνο έτσι θα μπορούσε να ανασύρει τον άνθρωπο από το βάραθρο της κατάπτωσης του.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν αδύνατο να ηττηθεί ο Χριστός από τον πειρασμό. Τότε όμως δεν θα μπορούσε να πάρει τη θέση του Αδάμ. Δεν θα μπορούσε να κερδίσει τη νίκη που ο Αδάμ έχασε. Αν σε οποιαδήποτε περίσταση αντιμετωπίζαμε μια σκληρότερη μάχη από ότι αντιμετώπισε ο Χριστός, τότε Αυτός δεν θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Ο Σωτήρας μας όμως περιβλήθηκε την ανθρωπότητα με όλες της τις αδυναμίες. Πήρε την ανθρώπινη φύση μας, την υποκείμενη στη αδυναμία του πειρασμού. Εμείς δεν έχουμε τίποτε να αντιμετωπίσουμε που δεν το αντιμετώπισε Εκείνος.
Για το Χριστό, όπως και για το άγιο ζευγάρι της Εδέμ, η όρεξη ήταν ο στόχος του πρώτου μεγάλου πειρασμού. Η απολύτρωσή μας άρχισε ακριβώς στο σημείο όπου είχε αρχίσει και η καταστροφή μας. Όπως ο Αδάμ υπέπεσε στον πειρασμόυποκύπτοντας στην όρεξη, έτσι και ο Χριστός έπρεπε να νικήσει με το να αρνηθεί να ικανοποιήσει την όρεξη. «Και νηστεύσας ημέρας τεσσαράκοντα, και νύκτας τεσσαράκοντα, ύστερον επείνασε. Και ελθών πρός Αυτόν ο πειράζων είπεν, Εάν ήσαι Υιός του Θεού, ειπέ να γίνωσιν άρτοι οι λίθοι ούτοι. Ο δε αποκριθείς είπεν, Είναι γεγραμμένον, Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.»
Από την εποχή του Αδάμ μέχρι την εποχή του Χριστού, η αυτοεντρύφηση είχε αυξήσει τη δύναμη της όρεξης και των παθών, μέχρι που αυτά είχαν πια κυριαρχήσει σχεδόν καθ ', ολοκληρίαν. Έτσι οι άνθρωποι είχαν καταντήσει διεφθαρμένοι, εξασθενημένοι και ανίκανοι να νικήσουν μόνοι τους. Για το καλό του ανθρώπου, ο Χριστός θριάμβευσε υπομένοντας την πιο σκληρή δοκιμασία. Για χάρη μας εξάσκησε μια αυτοκυριαρχία πιο δυνατή από το αίσθημα της πείνας και του θανάτου. Σε αυτή την πρώτη νίκη περιλαμβάνονται στοιχεία που εμφανίζονται σε όλους γενικά τους αγώνες μας εναντίον των δυνάμεων του σκότους.
Όταν ο Ιησούς ήρθε στην έρημο, περιβάλλονταν από τη δόξα του Θεού. Η πολύ στενή επικοινωνία με το Θεό Τον είχε ανυψώσει πάνω από τις ανθρώπινες αδυναμίες. Η δόξα όμως αποσύρθηκε και τότε έμεινε μόνος να αγωνιστεί με τον πειρασμό που Του επιτίθοντανκάθε στιγμή. Η ανθρώπινη φύση Του προσπαθούσε να αποφύγει τη μεγάλη σύγκρουση που Τον περίμενε. Επί σαράντα μέρες νήστευε και προσεύχονταν. Εξασθενημένος και αποκαμωμένος από την πείνα, καταπονημένος και εξαντλημένος από την πνευματική αγωνία, «τόσον ήτο το πρόσωπον Αυτού άδοξον παρά παντός ανθρώπου, και το είδος Αυτού παρά των υιών των ανθρώπων.» (Ησ. 52:14.) Τώρα ήταν ευκαιρία για το Σατανά. Τώρα νόμιζε ότι μπορούσε να νικήσει το Χριστό.
Ήρθε στο Σωτήρα σαν απάντηση τάχα των προσευχών Του, μετασχηματισμένος σε άγγελο του Ουρανού. Ισχυρίστηκε ότι είχε εντολή από το Θεό να ανακοινώσει ότι η νηστεία του Χριστού είχε λήξει. Όπως ο Θεός είχε στείλει έναν άγγελο για να εμποδίσει το χέρι του Αβραάμ να θυσιάσει τον Ισαάκ, έτσι ικανοποιημένος και από την προθυμία του Χριστού να βαδίσει το αιματοβαμμένο μονοπάτι, ο Πατέρας έστειλε τώρα έναν άγγελο για να Τον ελευθερώσει. Αυτή ήταν η αγγελία που ήρθε να φέρει στον Ιησού. Ο Σωτήρας ήταν μισολιπόθυμος από την πείνα και λαχταρούσε για τροφή όταν ο Σατανάς παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά Του. Δείχνοντας τις σκόρπιες στην έρημο πέτρες σε σχήμα ψωμιού, ο Σατανάς είπε: «Εάν ήσαι Υιός του Θεού, ειπέ να γίνωσιν άρτοι οι λίθοι ούτοι.»
Αν και παρουσιάστηκε σαν άγγελος φωτός, τα πρώτα του λόγια προδίδουν το χαρακτήρα του. «Εάν ήσαι Υιός Θεού.» Εδώ είναι η υπόνοια της δυσπιστίας. Αν ο Ιησούς έκανε ότι Του πρότεινε ο Σατανάς, αυτό θα ισοδυναμούσε με αποδοχή της αμφιβολίας. Ο Σατανάς σκόπευε να προκαλέσει την πτώση του Χριστού με τα ίδια μέσα που σημείωσαν αρχικά τόση επιτυχία με τους πρωτοπλάστους. Πόσο έντεχνα ο Σατανάς πλησίασε την Εύα μέσα στην Εδέμ! «Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου; » (Γέν. 3:1.) Μέχρι εδώ τα λόγια του Σατανά ήταν αληθινά, αλλά στον τόνο της φωνής του υπήρχε μια καλυμμένη περιφρόνηση για τα λόγια του Θεού. Υπήρχε ένα αρνητικό κάλυμμα, μια αμφιβολία για την ειλικρίνεια του Θεού. Ο Σατανάς ήθελε να ενσταλάξει στο μυαλό της Εύας τη σκέψη ότι ο Θεός δεν θα έκανε αυτό που είχε πει. Η απαγόρευσή Του για ένα τόσο ωραίο καρπό ήταν αντίθετη προς την αγάπη Του και τη συμπάθειά Του για τον άνθρωπο. Στο σημείο αυτό ο Σατανάς προσπαθεί να εμπνεύσει στο Χριστό τα δικά του αισθήματα. «Εάν ήσαι Υιός του Θεού.» Αυτά τα λόγια έδειχναν την πίκρα που ένοιωθε. Στον τόνο της φωνής του υπήρχε μιά έκφραση τέλειας δυσπιστίας. Είναι δυνατόν ο Θεός να μεταχειρίζεται έτσι τον Υιό Του; Μπορούσε να Τον εγκαταλείψει στην ερημιά με τα άγρια θηρία, χωρίς τροφή, χωρίς συντροφιά, χωρίς ανακούφιση; Υπαινίσσεται ότι ο Θεός δεν μπορούσε ποτέ να αφίσει τον Υιό Του σε μιά τέτοια κατάσταση όπως αυτή. «Εάν ήσαι Υιός του Θεού,» δείξε τη δύναμή Σου απαλλάσσοντας τον εαυτό Σου από αυτή την καταπιεστική πείνα. Πρόσταξε τις πέτρες να γίνουν ψωμί.
Τα ουράνια εκείνα λόγια: «Ούτος είναι ο Υιός Μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευηρεστήθην» (Ματθ. 3:17,) αντηχούσαν ακόμη στα αυτιά του Σατανά. Ήταν όμως αποφασισμένος να κάνει το Χριστό να δυσπιστήσει με αυτή τη μαρτυρία. Τα λόγια του Θεού ήταν η διαβεβαίωση που είχε ο Χριστός για τη θεία αποστολή Του. Είχε έρθει για να ζήσει σαν άνθρωπος μεταξύ των ανθρώπων και τα λόγια αυτά εξέφραζαν τη σχέση Του με τον Ουρανό. Ο σκοπός του Σατανά ήταν να κάνει το Χριστό να αμφιβάλει για αυτά τα λόγια. Αν η εμπιστοσύνη του Χριστού στο Θεό μπορούσε να κλονιστεί, γνώριζε ότι η νίκη σε όλη αυτή τη διαμάχη θα ήταν δική του. Θα μπορούσε να νικήσει τον Ιησού. Ήλπιζε ότι κάτω από την τρομερή πίεση της απελπισίας και της αβάσταχτης πείνας, ο Χριστός θα έχανε την πίστη Του στον Πατέρα και θα έκανε κάποιο θαύμα για τον εαυτό Του. Αν το είχε κάνει αυτό, το σχέδιο της σωτηρίας θα είχε αποτύχει.
Όταν ο Σατανάς και ο Υιός του Θεού βρέθηκαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι σε διαμάχη, ο Χριστός ήταν αρχηγός των ουρανίων ταγμάτων. Ο Σατανάς, ο αρχηγός της επανάστασης αποβλήθηκε από τον Ουρανό. Τώρα φαινόταν σαν να είχαν αντιστραφεί οι όροι και ο Σατανάς εκμεταλλεύθηκε όσο μπορούσε τη φαινομενική υπεροχή του. Διέδιδε ότι ένας από τους πιο ισχυρούς αγγέλους διώχθηκε από τον Ουρανό. Παρουσίαζε τον Ιησού σαν άγγελο που έπεσε, εγκαταλειμμένος από το Θεό και περιφρονημένος από τους ανθρώπους. Μια θεϊκή ύπαρξη μπορούσε να κάνει χρήση των δικαιωμάτων της, κάνοντας ένα θαύμα. «Εάν ήσαι Υιός του Θεού, ειπέ να γείνωσιν άρτοι οι λίθοι ούτοι». Μια τέτοια πράξη απαιτεί δημιουργική δύναμη ισχυρίζονταν ο πειραστής, θα παρουσίαζε αποφασιστική απόδειξη της θεότητας του Χριστού και θα έδινε τέλος στη διαμάχη.
Ο Ιησούς κατέβαλε μεγάλο αγώνα ακούγοντας σιωπηλά τον αρχιαπατεώνα. Αλλά ο Υιός του Θεού δεν σκόπευε να αποδείξει στο Σατανά τη θεότητά Του ή να του εξηγήσει τους λόγους της ταπείνωσής Του. Με την υποχώρησηστις απαιτήσεις του επαναστάτη, ούτε κανένα καλό θα έφερνε στην ανθρωπότητα, ούτε καμιά δόξα στο Θεό. Αν ακόμη συμμορφώνονταν ο Χριστός με την πρόταση του εχθρού, ο Σατανάς και πάλι θα Του έλεγε: «Δείξε μου ένα σημείο για να μπορέσω να πιστέψω ότι είσαι ο Υιός του Θεού.» Η απόδειξη θα ήταν ανίκανη να συντρίψει τη δύναμη της ανταρσίας στην καρδιά του. Εξάλλου ο Χριστός δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσει θεία δύναμη προς όφελος Του. Ήρθε για να υποφέρει δοκιμασίες όπως εμείς πρέπει να υποφέρουμε, αφήνοντάς μας ένα παράδειγμα πίστης και υποταγής. Ούτε στην περίπτωση αυτή, ούτε και ποτέ άλλοτε στην επίγεια ζωή Του έκανε κανένα θαύμα για τον εαυτό Του. Τα θαυμάσια έργα Του προορίζονταν πάντοτε για το καλό των άλλων. Αν και ο Ιησούς αναγνώρισε το Σατανά από την αρχή, δεν του επέτρεψε να Τον εξωθήσει σε φιλονικία. Η θύμηση της φωνής εκείνης που ήρθε από τον ουρανό Τον ενίσχυε. Στηρίζονταν στην αγάπη του Πατέρα Του. Δεν είχε σκοπό να διαπραγματευθεί με τον Σατανά.
Ο Ιησούς αντιμετώπισε το Σατανά με τα λόγια της Γραφής. Έλεγε: «Είναι γεγραμμένον.» Σε κάθε πειρασμό το πολεμικό Του όπλο ήταν ο λόγος του Θεού. Ο Σατανάς ζήτησε σημείο από τον Ιησού ώστε να αποδείξει τη θεότητά Του με ένα θαύμα. Το μεγαλύτερο όμως θαύμα και το πλέον αναντίρρητο σημείο από όλα είναι η σταθερή εμπιστοσύνη στο «Ούτω λέγει Κύριος.» Όσον καιρό ο Χριστός τηρούσε αυτή τη στάση, ο Σατανάς δεν μπορούσε να κερδίσει έδαφος.
Οιδριμύτεροι πειρασμοί εξαπολύθηκαν εναντίον του Χριστού την ώρα που ένοιωθε τη μεγαλύτερη αδυναμία. Έτσι νόμιζε ότι θα νικούσεο Σατανάς. Με την ίδια τακτική είχε κερδίσει τη νίκη εναντίον των ανθρώπων. Όταν η δύναμή τους εξασθένησε, η θέλησή τους αδυνάτισε και η πίστη τους έπαψε να στηρίζεται στο Θεό. Τότε αυτοί που είχαν σταθεί για χρόνια σταθεροί και ακλόνητοι υπέρ του δικαίου, τελικά νικήθηκαν. Αποκαμωμένος από τη σαραντάχρονη περιπλάνηση με το λαό του Ισραήλ, για μια στιγμή ο Μωυσής απέσυρε την πίστη του από την πηγή της δύναμης. Απέτυχε ακριβώς στα σύνορα της Γής της Επαγγελίας. Το ίδιο και ο Ηλίας, αυτός που είχε σταθεί ατρόμητος μπροστά στο βασιλιά Αχαάβ και αντιμετώπισε ολόκληρο το έθνος του Ισραήλ με επικεφαλείς τους τετρακόσιους πενήντα προφήτες του Βάαλ. Έπειτα από την τρομερή εκείνη μέρα πάνω στο βουνό Κάρμηλο, όπου ο λαός έσφαξε τους ψευδοπροφήτες και δήλωσε την αφοσίωσή του στο Θεό, ο Ηλίας έσπευσε να κρυφτεί για να σωθεί επειδή φοβήθηκε την ειδωλολάτρη βασίλισσα Ιεζάβελ που απειλούσε τη ζωή του. Με τον τρόπο αυτό ο Σατανάς έχει εκμεταλλευθεί την ανθρώπινη αδυναμία. Με τον ίδιο τρόπο εξακολουθεί να εργάζεται. Όταν τα σύννεφα των δοκιμασιών περικυκλώνουν τον άνθρωπο, όταν οι περιστάσεις τον φέρνουν σε αμηχανία και καταπιέζεται από τη φτώχεια και τη δυστυχία, τότε ακριβώς ο Σατανάς είναι έτοιμος να τον βάλει σε πειρασμό και να τον παρενοχλήσει. Επιτίθεται στα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας. Επιδιώκει να κλονίσει την εμπιστοσύνη μας στο Θεό. Μας δοκιμάζει ώστε να δυσπιστήσουμε στο Θεό, να αμφιβάλουμε για την αγάπη Του. Συχνά ο Σατανάς έρχεται σε μας όπως πήγε στο Χριστό προβάλλοντας τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας. Ελπίζει να αποθαρρύνει την ψυχή μας και να αποσπάσει την εξάρτησή μας από το Θεό. Τότε είναι βέβαιος για το θύμα του. Αν τον αντιμετωπίσουμε όπως έκανε ο Ιησούς, θα αποφύγουμε πολλές ήττες. Όταν αρχίζομε διαπραγματεύσεις με τον πονηρό, του παραχωρούμε προνόμια.
Όταν ο Χριστός είπε στον Σατανά: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού,» επανέλαβε τα ίδια λόγια που πριν χίλια τετρακόσια χρόνια είχε πει στον Ισραήλ: «Σε ωδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω. . . . Και σε εταπείνωσε, και σε έκαμε να πεινάσης, και σε έθρεψε με μάννα (το οποίον δεν εγνώριζες, ουδέ οι πατέρες σου εγνώριζον,) δια να σε κάμη να μάθης ότι ο άνθρωπος δεν ζή με άρτον μόνον, αλλ’ ο άνθρωπος ζή με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Κυρίου.» (Δευτ. 8:2,3.) Στην έρημο, όταν όλα τα εφόδια για τη συντήρησή τους είχαν εξαντληθεί, ο Θεός έστειλε στο λαό Του μάννα από τον ουρανό. Έτσι μια συνεχής και επαρκής τροφή ήταν εξασφαλισμένη. Αυτή η προμήθεια τους δίδασκε ότι όσο εμπιστεύονταν το Θεό και βάδιζαν στο δρόμο Του, Εκείνος δεν θα τους εγκατέλειπε. Τώρα ο Ιησούς έθετε σε εφαρμογή τα μαθήματα που ο Ίδιος είχε διδάξει στον λαό του Ισραήλ. Ο λόγος του Θεού είχε βοηθήσει τα στρατεύματα του Ισραήλ και τώρα βοηθούσε το Χριστό. Αυτός περίμενε τώρα να του δώσει ο Θεός την ανακούφιση στην κατάλληλη στιγμή. Βρίσκονταν στην έρημο επειδή είχε υπακούσει το Θεό και δεν θα προμηθεύονταν τροφή ακολουθώντας τις υποδείξεις του Σατανά. Μπροστά στο σύμπαν που παρέστη μάρτυρας της σκηνής αυτής απέδειξε ότι ήταν μικρότερη συμφορά να υποφέρει κανείς για οτιδήποτε μπορεί να του συμβεί, παρά να απομακρυνθεί κατά οποιονδήποτε τρόπο από το θέλημα του Θεού.
«Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος αλλά με πάντα λόγον Θεού.» Συχνά ο οπαδός του Χριστού φθάνει στο σημείο όπου δεν μπορεί να υπηρετήσει το Θεό και να συνεχίζει ταυτόχρονα τις κοσμικές του επιχειρήσεις. Ίσως να φαίνεται ότι η υπακοή σε μια συγκεκριμένη απαίτηση του Θεού μπορεί να γίνει αιτία να χάσει τα μέσα της συντήρησής του. Ο Σατανάς θα τον κάνει να πιστέψει ότι πρέπει να θυσιάσει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Το μόνο πράγμα στον κόσμο επάνω στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε είναι ο λόγος του Θεού. «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού και πάντα ταύτα θέλουσι σας προστεθή.» (Ματθ. 6:33.) Ακόμη και για αυτή την πρόσκαιρη ζωή δεν μας συμφέρει να απομακρυνθούμε από το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μας. Όταν κατανοήσουμε τη δύναμη του λόγου Του, δεν θα ακολουθήσουμε τις υποδείξεις του Σατανά για να προμηθευτούμε τροφή ή για να σώσουμε τη ζωή μας. Οι μοναδικές ερωτήσεις μας θα είναι: Ποιά είναι η εντολή του Θεού και ποιά είναι η υπόσχεσή Του; Γνωρίζοντας την απάντηση σε αυτές τις δύο ερωτήσεις, οφείλουμε να υπακούσουμε στην πρώτη και να δείξουμε εμπιστοσύνη στη δεύτερη.
Στην τελική φάση της μεγάλης διαμάχης εναντίον του Σατανά, εκείνοι που μένουν πιστοί στο Θεό, θα αποκοπούν από κάθε γήινη υποστήριξη. Επειδή αρνούνται να παραβούν το νόμο Του για να υπακούσουν στις ανθρώπινες εξουσίες, θα τους απαγορευθεί να αγοράζουν ή να πουλούν. Στο τέλος θα εκδοθεί εναντίον τους θανατικό διάταγμα. (Βλέπε Αποκ. 13:11-17.) Σε όποιον υπακούσει όμως δίνεται η υπόσχεση: «Ούτος θέλει κατοικήσει εν τοις υψηλοίς οι τόποι της υπερασπίσεως αυτού θέλουσιν είσθαι εις τα οχυρώματα των βράχων άρτος θέλει δοθή εις αυτόντο ύδωρ αυτού θέλει είσθαι βέβαιον.» (Ησ. 33:16.) Με αυτή την υπόσχεση θα ζήσουν τα τέκνα του Θεού. Όταν η Γή θα αφανίζεται από λιμό, εκείνοι θα τρέφονται. «Δεν θέλουσι καταισχυνθή εν καιρώ πονηρώ και εν ημέραις πείνης θέλουσι χορτασθή.» (Ψαλμ. 37:19.) Αυτό το δύσκολο καιρό έβλεπε ο προφήτης Αββακούμ από μακριά και τα λόγια του εκφράζουν την πίστη της εκκλησίας: «Αν και η συκή δεν θέλει βλαστήσει, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν ταις αμπέλοις ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή, και οι αγροί δεν θέλουσι δώσει τροφήν το ποίμνιον θέλει εξολοθρευθή από της μάνδρας, και δεν θέλουσιν είσθαι βόες εν τοις σταύλοις εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριον, θέλω χαίρει εις τον Θεόν της σωτηρίας μου.» (Αββ. 3:17,18.)
Από όλα τα μαθήματα που διδασκόμαστε από την πρώτη αντιμετώπιση του μεγάλου πειρασμού του Κυρίου μας, κανένα δεν είναι τόσο σπουδαίο, όσο αυτό που υπάγεται στον έλεγχο των ορέξεων και παθών. Σε κάθε εποχή οι πειρασμοί που ανταποκρίνονται στη φυσική μας υπόσταση αποδείχθηκαν περισσότερο αποτελεσματικοί στην διαφθορά και την υποτίμηση του ανθρώπινου γένους. Με την ακράτεια, ο Σατανάς εργάζεται για να καταστρέψει τις διανοητικές και ηθικές δυνάμεις που έδωσε ο Θεός σαν ανεκτίμητο οικοδόμημα στον άνθρωπο. Έτσι καθίσταται αδύνατο στους ανθρώπους να εκτιμήσουν πράγματα αιώνιας αξίας. Με τις αισθησιακές εντρυφήσεις, ο Σατανάς αναζητεί να εξαλείψει από την ψυχή κάθε ίχνος ομοιότητας με το Θεό.
Οι ασυγκράτητες εντρυφήσεις με τις επακόλουθες ασθένειες και η ηθική κατάπτωση που κυριαρχούσε την εποχή της πρώτης παρουσίας του Χριστού, θα κυριαρχήσει και πάλι με εντονότερη δράση του κακούπριν από τη Δευτέρα Παρουσία Του. Ο Χριστός διακηρύττει ότι η κατάσταση του κόσμου θα είναι όπως τις ημέρες πριν από τον κατακλυσμό στα Σόδομα και Γόμορρα. «Πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας. (Γέν. 6:5.) Τώρα ζούμε στην ακμή του φοβερού αυτού καιρού και πρέπει να ενστερνισθούμε το μάθημα της νηστείας του Χριστού. Μόνο βλέποντας την ανέκφραστη αγωνία που ο Χριστός υπέφερε, θα μπορέσουμε να υπολογίσουμε το κακό που προξενεί η αχαλίνωτη εντρύφηση. Το παράδειγμά Του δηλώνει ότι μόνο με την υποταγή των ορέξεων και των παθών μας στο θέλημα του Θεού έχουμε την ελπίδα της αιώνιας ζωής.
Με τη δική μας δύναμη είναι αδύνατο να απαρνηθούμε τις απαιτήσεις της αμαρτωλής μας φύσης. Στηριζόμενος επάνω σε αυτό ο Σατανάς εκτοξεύει τους πειρασμούς του εναντίον μας. Ο Χριστός γνώριζε ότι ο εχθρός κάθε ανθρώπινης ύπαρξης θα εκμεταλλεύονταν την κληρονομική αδυναμία και με τις παραπλανήσεις του θα παγίδευε όλους όσους δεν έχουν εμπιστοσύνη στο Θεό. Βαδίζοντας στο μονοπάτι που ο άνθρωπος πρέπει να βαδίσει, ο Κύριός ετοίμασε το δρόμο της νίκης για μας. Ο Χριστός δεν θέλει να βρεθούμε σε μειονεκτική θέση στον αγώνα μας με το Σατανά. Δεν θέλει να μας βλέπει τρομοκρατημένους και απογοητευμένους από τις επιθέσεις του φιδιού. «Θαρσείτε,» λέει, «Εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:33.)
Εκείνος που αγωνίζεται να αντισταθεί στη δύναμη της όρεξης, ας στρέψει το βλέμμα στο Σωτήρα στην έρημο των πειρασμών. Ας Τον δει να αγωνιά πάνω στο σταυρό κραυγάζοντας: «Διψώ.» Υπέφερε όλα όσα μπορούμε να υποφέρουμε εμείς. Η νίκη Του είναι δική μας.
Ο Ιησούς στηρίζονταν πάνω στη σοφία του ουράνιου Πατέρα Του. Διακηρύττει: «Κύριος ο Θεός θέλει Με βοηθήσει δια τούτο δεν ενετράπην . . . και εξεύρω ότι δεν θέλω καταισχυνθή. . . . Ιδού, ο Κύριος θέλει Με βοηθήσει» Και δείχνοντας το παραδειγμά Του, μας λέγει: «Τις είναι μεταξύ σας ο φοβούμενος τον Κύριον; . . . Ούτος, και αν περιπατή εν τω σκότει, και δεν έχει φώς, ας θαρρή επί το όνομα του Κυρίου, και ας επιστηρίζεται επί τον Θεόν αυτού » (Ησ. 50:7-10.)
«Έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου,» είπε ο Ιησούς, «και δεν έχει ουδέν εν Εμοί» (Ιωάν. 14:30.) Δεν υπήρχε τίποτε μέσα Του που να ανταποκρίνεται στις σοφίες του Σατανά. Δεν συμβιβάστηκε με την αμαρτία. Ούτε ακόμη με τη σκέψη δεν υποχώρησε στον πειρασμό. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και μείς. Η ανθρωπότητα του Χριστού ήταν ενωμένη με τη θεότητα. Με το Πνεύμα που κατοικούσε μέσα Του αντιμετώπισε τη διαμάχη. Ήρθε για να μας κάνει συμμέτοχους της θείας φύσης. Όσο παραμένουμε ενωμένοι μαζί Του με πίστη, η αμαρτία δεν μπορεί να μας καταβάλει. Ο Θεός μας βοηθάει να πιαστούμε σταθερά από τη θεότητα του Χριστού για να μπορέσουμε να φθάσουμε στην τελειότητα του χαρακτήρα.
Και Ο Χριστός μας έδειξε πως κατορθώνεται αυτό. Με ποιά μέσα υπερίσχυσε Εκείνος στην πάλη Του κατά του Σατανά; Με το λόγο του Θεού. Μόνο με το λόγο του Θεού μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό. Έλεγε: «Είναι γεγραμμένον.» «Εδωρήθησαν εις ημάς αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι, ίνα δια τούτων γείνητε κοινωνοί της θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν δια της επιθυμίας διαφθοράν.» (Β', Πέτρ. 1:4.) Κάθε υπόσχεση στο λόγο του Θεού είναι δική μας. Ζούμε «με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Κυρίου » (Δευτ. 8:3.) Όταν μας επιτίθεται ο πειρασμός, ας μη βλέπουμε τις περιστάσεις ή τις αδυναμίες μας, αλλά τη δύναμη του λόγου. Όλη του η δύναμη είναι δική μας. Ο ψαλμωδός λέει: «Εν τη καρδία μου εφύλαξα τα λόγια Σου, δια να μη αμαρτάνω εις Σε.» (Ψαλμ. 119:11.) «Εγώ, δια των λόγων των χειλέων Σου, εφυλάχθην από των οδών των παρανόμων.» (Ψαλμ.17:4.)
Η Νίκη
Η Νίκη
Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 4:5-11,
Μάρκ. 1:12,13, Λουκ. 4:5-13.
«Και εφερεν Αυτόν εις Ιερουσαλήμ, και έστησεν Αυτόν επί το πτερύγιον του ιερού και είπε πρός Αυτόν, Εάν ήσαι Υιός του Θεού, ερίψον Σεαυτόν εντεύθεν κάτω διότι είναι γεγραμμένον ότι
«Εις τους αγγέλους Αυτού θέλει προστάξει περί Σου,
δια να Σε διαφυλάξωσι
και ότι θέλουσι Σε σηκώνει επί των χειρών αυτών,
δια να μη προσκόψης πρός λίθον τον πόδα Σου.»
OΣατανάς υποθέτει τώρα ότι αντιμετωπίζει το Χριστό πάνωστο δικό Του έδαφος. Ο πανούργος εχθρός μεταχειρίζεται τα λόγιαπου βγήκαν από το στόμα του Θεού. Εξακολουθεί να παρουσιάζεταισαν άγγελος φωτός, ισχυριζόμενος ότι ξέρει καλά τις Γραφές και εννοεί τησπουδαιότητα του γραπτού λόγου. Όπως προηγουμένως ο Ιησούς έκανε χρήση του λόγου του Θεού για να υποστηρίξει την πίστη Του,ο Σατανάς τώρα τον χρησιμοποιεί για να υποστηρίξει την απάτη του. Ισχυρίζεται ότι είχε απλώς δοκιμάσει την πιστότητα του Ιησού και τώρα Τον επαινεί για τη σταθερότητά Του. Επειδή ο Σωτήραςέδειξε προηγουμένως την εμπιστοσύνη Του στο Θεό, ο Σατανάς Τονπαρακινεί τώρα να δώσει ακόμη μια απόδειξη της πιστότητάς Του.
Και πάλι ο πειρασμός προλογίζεται με τον υπαινιγμό της δυσπιστίας: «Εάνήσαι Υιός Θεού.» Ο Χριστός αντιμετωπίζει τον πειρασμό να απαντήσει στο «εάν » αλλά απέφυγε και την ελάχιστη αποδοχή αμφιβολίας. Δεν θα διακινδύνευε τη ζωή Του για να παρουσιάσει αποδεικτικά στοιχεία στο Σατανά.
Ο Σατανάς σκέφτηκε να εκμεταλλευθεί την ανθρώπινη φύση του Χριστού και να Τον ωθήσει στην αλαζονεία. Αν και ο Σατανάς μπορεί να παρακινήσει τον άνθρωπο να αμαρτήσει, δεν έχει τη δυνατότητα να τον εξαναγκάσει να αμαρτήσει. Στον Ιησού είπε: «Ρίψον Σεαυτόν κάτω,» γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να ρίξει εκείνος το Χριστό κάτω γιατί θα επενέβαινε ο Θεός να Τον ελευθερώσει. Ούτε και μπορούσε να εκβιάσει τον Ιησού να το κάνει. Μόνο αν ο Ιησούς υποχωρούσε στον πειρασμό, θα μπορούσε να νικηθεί. Ούτε όλες οι συσπειρωμένες δυνάμεις της Γης ή του Άδη μπορούσαν να Τον εξαναγκάσουν να απομακρυνθεί κατά το ελάχιστο από το θέλημα του Πατέρα Του.
Ο Σατανάς δεν μπορεί ποτέ να μας αναγκάσει να κάνουμε κακό. Δεν μπορεί να ελέγξει το μυαλό μας, εκτός αν ο άνθρωπος του δώσει το δικαίωμα. Η θέληση πρέπει να συγκατατεθεί, η πίστη να αποσυρθεί από το Χριστό πριν ο Σατανάς μπορέσει να εξασκήσει τη δύναμή του επάνω μας. Με κάθε αμαρτία που υποθάλπουμε, προσφέρουμε έδαφος στο Σατανά. Κάθε σημείο που δεν κατορθώνουμε να ανταποκριθούμε είναι μια ανοικτή θύρα από την οποία μπορεί να μπει για να μας δοκιμάσει και να μας καταστρέψει. Με κάθε αποτυχία μας ή ήττα μας, ο Σατανάς βρίσκει την ευκαιρία να κατακρίνει το Χριστό.
Όταν ο Σατανάς ανέφερε την υπόσχεση, «Θέλει προστάξει εις τους αγγέλους Αυτού περί Σού,» παρέλειψε επίτηδες τα λόγια, «Δια να σε διαφυλάττωσιν εν πάσαις ταις οδοίς Σου » δηλαδή σε όλους τους δρόμους της επιλογής του Θεού. Ο Ιησούς αρνήθηκε να βγει έξω από το δρόμο της υπακοής. Εκφράζοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στον Πατέρα Του, δεν ήθελε να βάλει χωρίς λόγο τον εαυτό Του σε μια θέση που θα ανάγκαζε τον Πατέρα Του να επέμβει για να Τον σώσει από το θάνατο. Δεν θα ανάγκαζε τη Θεία Πρόνοια να έρθει σε βοήθειά Του και να χάσει τη δυνατότητα να δώσει στον άνθρωπο το παράδειγμα της εμπιστοσύνης και της υποταγής.
Ο Ιησούς δήλωσε στο Σατανά: «Πάλιν είναι γεγραμμένον, Δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου.» Αυτά τα λόγια είχε πει ο Μωυσής στο λαό του Ισραήλ όταν δίψασαν στην έρημο και ζήτησαν επίμονα να τους δώσει νερό φωνάζοντας: «Είναι ο Κύριος μεταξύ ημών ή ουχί;» ', Εξ. 17:7.) Ο Θεός είχε κάνει θαυμάσια πράγματα για αυτούς. Όταν όμως συνάντησαν δυσκολίες, αμφέβαλλαν για Αυτόν και ζητούσαν αποδείξεις ότι ήταν ακόμη μαζί τους. Μέσα στην απιστία τους ήθελαν να Τον δοκιμάσουν. Ο Σατανάς ωθούσε το Χριστό να κάνει και Αυτός το ίδιο πράγμα. Ήδη ο Θεός είχε μαρτυρήσει ότι ο Ιησούς ήταν Υιός Του. Ζητώντας τώρα την απόδειξη ότι ήταν πράγματι ο Υιός του Θεού, θα έθετε σε δοκιμασία το λόγο του Θεού, θα δοκίμαζε το Θεό. Θα ήταν το ίδιο σαν να ζητούσε κάτι που ο Θεός δεν είχε υποσχεθεί. Θα φανέρωνε δυσπιστία και θα ήταν σαν να προκαλούσε ή να δοκίμαζε το Θεό. Δεν παρουσιάζουμε τις αιτήσεις μας στο Θεό για να μας αποδείξει κατά πόσο θα εκπληρώσει το λόγο Του,ούτε θα τον εκπληρώσει για να αποδείξει ότι μας αγαπά.Θα το κάνει επειδή μας αγαπά. «Χωρίς δε πίστεως είναι αδύνατον να ευαρεστήση τις εις Αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους ζητούντας Αυτόν.» (Εβρ. 11:6.)
Η πίστη όμως δεν έχει καμιά σχέση με την αλαζονεία. Μόνο εκείνος που έχει πραγματική πίστη είναι προφυλαγμένος από την αλαζονεία. Η αλαζονεία είναι η σατανική παραποίηση της πίστης. Η πίστη διεκδικεί τις υποσχέσεις του Θεού και παράγει καρπούς υπακοής. Η αλαζονεία απαιτεί υποσχέσεις που χρησιμοποιούνταιγια να δικαιολογήσουν την παράβαση, όπως έκανε ο Σατανάς. Η πίστη θα είχε οδηγήσει τους προπάτορές μας να έχουν εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού και να υπακούσουν στις εντολές Του. Η αλαζονεία τους οδήγησε να παραβούν το νόμο Του, πιστεύοντας ότι η μεγάλη αγάπη Του θα τους έσωζε από τις συνέπειες της αμαρτίας τους. Δεν είναι πίστη εκείνη που απαιτεί τη χάρη του Θεού, χωρίς να συμμορφώνεται με τους όρους βάση των οποίων χορηγείται το έλεός Του. Η γνήσια πίστη βασίζεται στις υποσχέσεις και στην πρόνοια των Γραφών.
Όταν ο Σατανάς δεν κατορθώνει να δημιουργήσει μέσα μας τη δυσπιστία, κατορθώνει συχνά να μας οδηγήσει στην αλαζονεία. Αν μπορέσει να μας πείσει να ακολουθήσουμε το δρόμο του πειρασμούχωρίς λόγο, τότε ξέρει ότι η νίκη είναι δική του. Ο Θεός θα διαφυλάξει εκείνους που βαδίζουν στο μονοπάτι της υπακοής. Ξεφεύγοντας όμως από αυτό το μονοπάτι, ριψοκινδυνεύουμε σε έδαφος που ανήκει στο Σατανά. Εκεί είναι βέβαιο ότι θα πέσουμε. Ο Σωτήρας μας συμβούλεψε: «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν.» (Μαρκ. 14:38.) Βαθιά αυτοσυγκέντρωση και προσευχή θα μας εμποδίσουν να σπεύσουμε να εισέλθουμε σε απαγορευμένα εδάφη. Έτσι, θα αποφύγουμε πολλές ήττες.
Δεν πρέπει όμως να χάνουμε το θάρρος μας όταν μας επιτίθεται ο πειρασμός. Συχνά, όταν περνούμε κάποια δοκιμασία, αμφιβάλλουμε αν το Πνεύμα του Θεού είναι εκείνο που μας οδηγεί. Το Άγιο Πνεύμα όμως οδήγησε το Χριστό στην έρημο για να δοκιμαστεί από το Σατανά. Όταν ο Θεός μας οδηγεί στη δοκιμασία, έχει κάποιο καλό σκοπό για μας. Ο Ιησούς δεν σκέφτηκε να εκμεταλλευθεί τις θείες υποσχέσεις προκειμένου να εκτεθεί εαυτού Του στον πειρασμό, αλλά ούτε και αποθαρρύνθηκε όταν Τον βρήκε ο πειρασμός. Ούτε και μείς πρέπει να αποθαρρυνθούμε. «Πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και τηνέκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (Α’ Κορ. 10:13.) Λέει: «Θυσίασον εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως και απόδος εις τον Ύψιστον τας ευχάς σου και επικαλού Εμέ εν ημέρα θλίψεως θέλω σε ελευθερώσει, και θέλεις Με δοξάσει.» (Ταλμ. 50:14-15.)
Ο Ιησούς νίκησε το δεύτερο πειρασμό και τώρα ο Σατανάς αποκαλύπτεται με την πραγματική του μορφή. Δεν παρουσιάζεται όμως σαν μία φρικιαστική τερατόμορφη ύπαρξη με γαμψά νύχια και φτερά νυχτερίδας. Όντας έκπτωτος ακόμη ο Σατανάς είναι ένας ισχυρός άγγελος. Αναγνωρίζει ότι είναι ο αρχηγός της ανταρσίας και ο θεός αυτού του κόσμου.
Φέρνοντας το Χριστό σε ένα ψηλό βουνό, ο Σατανάς έκανε τα βασίλεια του κόσμου να περάσουν σαν πανοραμική σκηνή με όλη τους τη δόξα από μπροστά Του. Το φώς του ήλιου έπεφτε πάνω στους ναούς των πόλεων, στα μαρμάρινα παλάτια, στα γόνιμα χωράφια, στα κατάμεστα από καρπό αμπέλια. Τα ίχνη του κακού ήταν καλυμμένα. Τα μάτια του Χριστού που τελευταία είχαν αμαυρωθεί από την ερημιά, τώρα αντίκριζανμια σκηνή ανυπέρβλητης ομορφιάς και ευημερίας. Τότε ακούστηκε η φωνή του Σατανά: «Εις Σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω, δίδω αυτήν Σύ λοιπόν εάν προσκυνήσης ενώπιον μου, Σού θέλουσιν είσθαι πάντα.»
Μόνο με τα πάθη θα μπορούσε να εκπληρωθεί η αποστολή του Χριστού. Μπροστά Του ανοίγονταν μια ζωή λύπης, ταλαιπωρίας, πάλης και ένας επονείδιστος θάνατος. Έπρεπε Αυτός να σηκώσει τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Έπρεπε να υπομείνει το χωρισμό από την αγάπη του Πατέρα Του. Τώρα ο Σατανάς προσφέρεται να Του παραδώσει τη δύναμη που είχε σφετεριστεί. Ο Χριστός μπορούσε να απαλλάξει τον εαυτό Του από το φοβερό μέλλον, αναγνωρίζοντας την υπεροχή του Σατανά. Κάνοντας αυτό, θα ομολογούσε ήττα στο πεδίο της μεγάλης διαμάχης. Ο Σατανάς επιδιώκοντας να υψωθεί πάνω από τον Υιό του Θεού, αμάρτησε στον Ουρανό. Αν τώρα κατόρθωνε να επιτύχει το σκοπό του, αυτό θα σήμαινε το θρίαμβο της ανταρσίας.
Όταν ο Σατανάς δήλωσε στον Ιησού: «Η βασιλεία και η δόξα αυτού του κόσμου έχουν δοθεί σε μένα και σε όποιον θέλω τα δίνω,» έλεγε κατά μέρος την αλήθεια. Το έκανε για να πραγματοποιήσει τους απατηλούς σκοπούς του. Η κυριαρχία του Σατανά ήταν αυτή που είχε αποσπάσει τον Αδάμ από τον Θεό, αλλά ο Αδάμ ήταν τοποτηρητής του Δημιουργού. Δεν ήταν αυτεξούσιος. Η Γή είναι του Θεού και Αυτός την παρέδωσε στον Υιό Του. Ο Αδάμ έπρεπε να βασιλέψει σαν υπήκοος του Χριστού. Ακόμη και όταν ο Αδάμ παρέδωσε την εξουσία του στο Σατανά, ο Χριστός παρέμεινε ο δικαιωματικός Βασιλιάς. Για αυτό και είπε ο Κύριος στο βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, «Ο Ύψιστος είναι ο Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλει δίδει αυτήν.» (Δαν. 4:17.) Ο Σατανάς μπορεί να εξασκήσει την εξουσία που σφετερίστηκε μόνο όσο ο Θεός το επιτρέπει.
Όταν ο Σατανάς πρόσφερε στο Χριστό τη βασιλεία και τη δόξα του κόσμου, σκοπός του ήταν να του παραχωρήσει ο Χριστός τα νόμιμα βασιλικά δικαιώματα του κόσμου και να κρατήσει την κυριαρχία σαν υποτακτικός του Σατανά. Ήταν η ίδια κυριαρχία στην οποία και οι Ιουδαίοι είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους. Επιθυμούσαν τη βασιλεία του κόσμου. Αν ο Χριστός είχε συγκαταθέσει να τους προσφέρει μια τέτοια βασιλεία, με ευχαρίστηση θα Τον είχαν δεχθεί. Η κατάρα της αμαρτίας βάραινε τον κόσμο αυτό με όλες τις μοιραίες συνέπειές της. Ο Χριστός δήλωσε στον Σατανά: «Ύπαγε οπίσω Μου Σατανά διότι είναι γεγραμμένον, Θέλεις προσκυνήσει Κύριον τον Θεόν σου, και Αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει.»
Εκείνος που επαναστάτησε στον Ουρανό, πρόσφερε τα βασίλεια του κόσμου στο Χριστό για να εξαγοράσει την υποταγή Του στις αρχές του κακού. Ο Χριστός όμως δεν εξαγοράστηκε. Είχε έρθει να εγκαθιδρύσει μία βασιλεία δικαιοσύνης και δεν θα εγκατέλειπε το σκοπό Του. Με τον ίδιο πειρασμό ο Σατανάς πλησιάζει τους ανθρώπους. Με αυτούς σημειώνει μεγαλύτερη επιτυχία από ότι με το Χριστό. Προσφέρει στους ανθρώπους τη βασιλεία του κόσμου με τον όρο να αναγνωρίσουν την υπεροχή του. Ζητάει να θυσιάσουν την ακεραιότητά τους, να παραβιάσουν τη συνείδησή τους, να ανεχθούν την ιδιοτέλεια. Ο Χριστός τους συμβουλεύει να ζητούν πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του. Ο Σατανάς όμως βαδίζει πλάι τους και τους λέει: «Οποιαδήποτε και αν είναι η αλήθεια για την αιώνια ζωή, προκειμένου να επιτύχετε όμως σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει υπηρετήσετε εμένα. Στα χέρια μου κρατώ την ευτυχία σας. Μπορώ να σας δώσω πλούτη, απολαύσεις, τιμές, ευδαιμονία. Ακούστε τη συμβου. λή μου Μη αφήνετε τον εαυτό σας να παρασυρθεί από φανταστικές ιδέες τιμιότητας και αυτοθυσίας. Εγώ θα σας ετοιμάσω το δρόμο. Έτσι εξαπατά τα πλήθη των ανθρώπων που αρκούνται να ζουν μόνο για τον εαυτό τους και έτσι ο Σατανάς είναι ικανοποιημένος. Καθώς τους δελεάζει με την ελπίδα της κοσμικής κυριαρχίας, κυριαρχεί ο ίδιος στην ψυχή τους. Τους προσφέρει πράγματα που δεν του ανήκουν και που σύντομα θα του αφαιρεθούν. Σαν αντάλλαγμα τους στερεί τα δικαιώματα της κληρονομιάς των παιδιών του Θεού.
Ο Σατανάς είχε αμφισβητήσει ότι ο Ιησούς ήταν Υιός του Θεού. Τελικά διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να Τον νικήσει. Η θεότητά Του έλαμψε μέσα από τη δοκιμασμένη ανθρωπότητά Του. Ο Σατανάς δεν είχε τη δύναμη να αντισταθεί στη διαταγή. Ταπεινωμένος και εξοργισμένος αποχώρησε από την παρουσία του Λυτρωτή του κόσμου. Η νίκη του Χριστού ήταν τόσο τέλεια, όσο και η ήττα του Αδάμ.
Έτσι και εμείς μπορούμε να αντισταθούμε στο Σατανά και να τον αναγκάσουμε να απομακρυνθεί από μας. Ο Ιησούς κέρδισε τη νίκη με την υποταγή και την πίστη στο Θεό. Με τον απόστολό Του μας παρακινεί: «Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας. Πλησιάσατε εις τον Θεόν, και θέλει πλησιάσει εις εσάς.» (Ιακ. 4:7-8) Δεν μπορούμε να γλυτώσουμε μόνοι μας από τη δύναμη του Σατανά. Αυτός έχει νικήσει την ανθρωπότητα και αν προσπαθούμε να του αντισταθούμε με τη δική μας δύναμη, θα πέσουμε θύματα των μηχανορραφιών του. Όμως, «το όνομα του Κυρίου είναι πύργος οχυρός ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.» (Παρ. 18:10.) Ο Σατανάς τρέμει και απομακρύνεται και από την πιο αδύναμη ψυχή που αναζητά καταφύγιο στο ισχυρό αυτό όνομα.
Μετά την απομάκρυνση του εχθρού, ο Ιησούς έπεσε εξαντλημένος στο έδαφος με την ωχρότητα του θανάτου στο πρόσωπό Του. Οι άγγελοι του Ουρανού είχαν παρακολουθήσει την πάλη βλέποντας τον αγαπημένο τους Αρχηγό να περνά από απερίγραπτα παθήματα προκειμένου να ανοίξει σε μας δρόμο διαφυγής. Υπέμεινε δοκιμασίες που κανένας από μας θα κληθεί ποτέ να υπομείνει. Στο σημείο αυτό οι άγγελοι έσπευσαν να υπηρετήσουν τον Υιό του Θεού που είχε πέσει ψυχορραγώντας κατά γης. Τον βοήθησαν παρέχοντας Του τροφή, Τον παρηγόρησαν με το μήνυμα της αγάπης του Πατέρα Του και με τη βεβαιότητα ότι όλος ο Ουρανός θριάμβευε για τη νίκη Του. Ξαναβρίσκοντας τη ζωτικότητά Του, η μεγάλη Του καρδιά ξεχείλισε από συμπάθεια για τον άνθρωπο και προχώρησε για να ολοκληρώσει το έργο που είχε αρχίσει. Δεν θα έβρισκε ανάπαυση μέχρι να νικηθεί ο εχθρός και να λυτρωθεί η αμαρτωλή ανθρωπότητα.
Ποτέ δεν θα κατανοηθεί πόσο στοίχισε η απολύτρωσή μας μέχρι που οι λυτρωμένοι σταθούν με το Λυτρωτή τους μπροστά στο θρόνο του Θεού. Τότε, καθώς οι δόξες της αιώνιας κατοικίας θα καταυγάσουν πάνω στις μαγεμένες αισθήσεις μας, θα θυμηθούμε ότι ο Ιησούς άφησε όλα αυτά για χάρη μας. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο αυτοεξορίστηκε από τις ουράνιες αυλές, αλλά και διακινδύνευσε την περίπτωση της αποτυχίας και της αιώνιας απώλειας. Τότε θα εναποθέσουμε τα διαδήματά μας στα πόδια Του και θα υψώσουμε φωνή δοξολογίας: «Άξιον είναι το Αρνίον το εσφαγμένον να λάβη την δύναμιν και πλούτον και σοφίαν και ισχύν και τιμήν και δόξαν και ευλογίαν.» (Αποκ. 5:12.)
