Σε τι είναι καλύτερο να δίνουμε προτεραιότητα στην ζωή μας; Στα «Θέλω» ή στα «Πρέπει»; Η απάντηση είναι μια και μοναδική. Εάν αγαπάμε τον εαυτό μας τότε την προτεραιότητα την έχουν τα «Θέλω». Είναι εγωιστικό να αγαπάμε τον εαυτό μας; Η απάντηση είναι ένα ηχηρό Όχι. Πολλοί από εμάς μπερδεύουμε την αγάπη για τον εαυτό μας με τον εγωισμό. Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του, μπορεί να αγαπήσει και τον «τον πλησίον του ως σεαυτόν». Δεν έχει την ψυχολογική ανάγκη να χειραγωγήσει τον πλησίον του, αντίθετα τον σέβεται.
Αυτός που είναι εγωιστής, δεν αγαπάει τον εαυτό του, και ταυτόχρονα είναι ανίκανος να αγαπήσει και τον πλησίον του. Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, τότε φροντίζουμε να είμαστε ανεξάρτητοι από κάθε άποψη, τόσο συναίσθηματικά όσο και οικονομικά. Όταν λέω συναισθηματικά εννοώ, ότι οφείλουμε να είμαστε ώριμοι, με την έννοια που χρησιμοποιεί τον όρο η επιστήμη της ψυχολογίας. Έτσι ο συναισθηματικά ώριμος,είναι ανεξάρτητος από την καλή και από την κακή γνώμη των άλλων. Δηλαδή, του είναι άχρηστη η έγκριση των άλλων, αλλά και ταυτόχρονα δεν κάνει σαν λιμασμένος σκύλος για να αποσπάσει κάποια ψιχία επαίνου. Βεβαίως σε όλους μας αρέσουν το ευχαριστώ και το χειροκρότημα, αλλά όταν αυτά εκλείπουν, για τον ώριμο ενήλικα δεν τρέχει και τίποτα.
Οι συνέπειες της αγάπης για τον εαυτό μας, είναι προφανείς, δηλαδή έχουμε αυτοεκτίμηση, λάμπουμε από αυτοπεποίθηση, είμαστε περισσότερο γαλήνιοι, διότι η σιγουριά για τον εαυτό μας ελαττώνει το άγχος στην ζωή μας και έτσι μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη και στον πλησίον μας. Δίχως να αποσκοπούμε σε κάποιο όφελος, είτε αυτό είναι συναισθηματικό, είτε αυτό είναι υλικό.
Είμαστε στοργικοί με τους ανθρώπους, αντί να ζητιανεύουμε συναισθηματικά ή υλικά οφέλη. Έτσι δεν ψάχνουμε να βρούμε κάποιο υποκατάστατο του πατέρα μας ή ένα υποκατάστατο της μητέρας μας στον/στην σύντροφό της ζωής μας, αλλά και πουθενά αλλού. Ταυτόχρονα δε, αποφεύγουμε να γίνουμε και εμείς οι ίδιοι το υποκατάστατο για τον οποιονδήποτε. Κατά αυτόν τον τρόπο, όταν κάποιος προσέρχεται στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, οφείλει να γνωρίζει ότι ο πνευματικός δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κάποιο υποκατάστατο του Πατέρα, από την άλλη πλευρά ο πνευματικός οφείλει να επιδιώκει να δρα με τέτοιο τρόπο, ώστε σε καμία περίπτωση να μη καταστήσει τον εαυτό του υποκατάστατο.
Το ίδιο συμβαίνει και στις μεταξύ μας σχέσεις. Έτσι αντί να ζητάμε διαρκώς από τον άλλον ντάντεμα, όπως ζητούσαμε από τους γονείς μας, φροντίζουμε ώστε εμείς να ντάντευουμε τον άλλον και να είμαστε στοργικοί μαζί του.
Αντίθετα ο εγωιστής είναι ένας ενήλικος μπέμπης. Δηλαδή είναι αυτός, ο όποιος αντιμετωπίζει τις καταστάσεις στην ζωή του όπως και ένα ανήλικο παιδί. Δεν εκτιμά καθόλου τον εαυτό του και κατά συνέπεια δεν τον εμπιστεύεται, θεωρεί τον εαυτό του πολίτη βήτα κατηγορίας, θεωρεί τους άλλους σημαντικούς και τον εαυτό του ασήμαντο, προσκολλάται σε κάποιον που τον θεωρεί πιο σημαντικό από αυτόν με σκοπό να καρπωθεί οφέλη και είναι μόνιμα ανταγωνιστικός θέλοντας να δείξει ότι ανήκει στην άλφα κατηγορία.
Στην προσπάθεια του να καρπωθεί οφέλη, φροντίζει να χειραγωγήσει τους άλλους είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο (πόλεμο νεύρων κλπ ). Για να καταλάβουμε καλύτερα ότι ο εγωιστής είναι ένας ενήλικος μπέμπης αρκεί να πούμε ότι αυτή η τακτική της χειραγώγησης τών άλλων, είναι η ίδια τακτική που χρησιμοποιούνε τα μωρά για να προσελκύσουν την προσοχή των ενηλίκων, είτε με το χαμόγελο τους είτε με το κλάμα τους. Η τακτική της χειραγώγησης τών άλλων, από τον ενήλικο μπέμπη είναι μια πιο εκλεπτυσμένη μορφή της χειραγώγησης που χρησιμοποιούν τα μωρά. Kαι φυσικά, όπως όλα τα μωρά είναι και αυτός άπληστος.
Δεν αναλαμβάνει ποτέ τις ευθύνες του, και είναι ένας αξιολύπητος ζητιάνος. Συνέχεια ζητιανεύει είτε συναισθηματική είτε υλική υποστήριξη.
Επειδή δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του, ζητιανεύει επιβεβαίωση, ζητιανεύει τον έπαινο και το χειροκρότημα. Σε αυτήν την κατηγορία τών εγωιστών – ενηλίκων μπεμπηδων, ανήκουν και οι λεγόμενοι ”μαμάκηδες”, είτε πρόκειται για γυναίκες είτε πρόκειται για άντρες. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, όταν κάποιος βρίσκεται σε αυτό το χάλι, να είναι φορτωμένος από ενοχές, διότι η συναισθηματική του ζωή μοιάζει να είναι μαλλιά κουβάρια.
Όταν τίθεται λοιπόν το δίλλημα «Θέλω ή Πρέπει», ο ώριμος ενήλικας με την αυτοπεποίθηση που τον διακρίνει, δρα με βάση την αγάπη που έχει για εαυτό του και το σεβασμό που τρέφει για τους άλλους, και έτσι την προτεραιότητα την έχουν τα «Θέλω». Στην περίπτωση του ενηλίκου μπέμπη, όταν τεθεί αυτό το δίλημμα, επειδή δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του, λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης, την προτεραιότητα την έχουν τα «Πρέπει», διότι απλά φοβάται !!!!
Ιωάννης Δ. Κεραμαρίδης
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Μπαλτίς.
