Αλήθεια θες να σου απαντήσω; Αντέχεις την απάντηση μου έστω κι έτσι; Ας απαντήσω έστω κι έτσι γιατί θέλω να με εκθέσω στον φόβο και την “ανθρωπιά”. Βλέπεις κι εγώ τρομάζω πως αν όλα αυτά που σκέφτομαι, που νιώθω, γίνουν λέξεις θα βγάλουν χέρια και θα μου κλείσουν το στόμα ή θα με πνίξουν.
Βρίσκομαι σε μια ερημιά και τριγυρνώ, περιφέρομαι άσκοπα. Όσο περνάει ο καιρός, στην ψυχή μου πέφτει όλο και πιο βαθύ σκοτάδι. Ένα σύννεφο μαύρο σκεπάζει τα πάντα… Ναι, φοβάμαι, το παραδέχομαι. Μένω ακίνητη από το δέος του πόνου… Στέκομαι και τον κοιτώ να κατακτά την ζωή μου.
Αντέχεις ακόμη; Ποιος ξέρει; Και εγώ έχω απορία για το ποσό θα αντέξω…
Μου λείπει η ασφάλεια του σπιτιού μου… Στο τώρα δε βρίσκω γαλήνη πουθενά.
Μου λείπει το άρωμα σου…
Μου λείπει η ανάσα σου όταν ακουμπά το πρόσωπο μου…
Μου λείπουν τα λουλούδια που δεν βρίσκουν πια μέρος να ανθίσουν…
Μου λείπει η φλυαρία της ξεγνοιασιάς…
Μου λείπει το βλέμμα σου…
Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου…
Και περνάνε οι ώρες και οι μέρες κι εγώ βουλιάζω μέρα με την μέρα.
Ο πόνος με προσπερνά και συνεχίζω να μην μιλώ, να κρατάω την ανάσα μου για να μην κλάψω.
Περνάει ο καιρός και εγώ παλεύω να μερώσω τον πόνο…
Μου λείπει η ελπίδα και η ζωή μου γίνεται αφόρητη… Μου λείπει να πιστέψω στο παραμύθι πως μια μέρα θα είμαστε μαζί… Μια ελπίδα ζωής απέναντι στην βεβαιότητα του ΠΟΤΕ…
Ο πόνος κατακλύζει τα πάντα και μοναχά με την σκέψη σου το είναι μου ημερεύει.
Η σκέψη σου το πιο ισχυρό παυσίπονο…
Μου λείπει το άρωμα σου…
Μου λείπει η ανάσα σου όταν ακουμπά το πρόσωπο μου…
Μου λείπουν τα λουλούδια που δεν βρίσκουν πια μέρος να ανθίσουν…
Μου λείπει η φλυαρία της ξεγνοιασιάς…
Μου λείπει το βλέμμα σου…
Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου…
Και περνάνε οι ώρες και οι μέρες κι εγώ βουλιάζω μέρα με την μέρα.
Ο πόνος με προσπερνά και συνεχίζω να μην μιλώ, να κρατάω την ανάσα μου για να μην κλάψω.
Περνάει ο καιρός και εγώ παλεύω να μερώσω τον πόνο…
Μου λείπει η ελπίδα και η ζωή μου γίνεται αφόρητη… Μου λείπει να πιστέψω στο παραμύθι πως μια μέρα θα είμαστε μαζί… Μια ελπίδα ζωής απέναντι στην βεβαιότητα του ΠΟΤΕ…
Ο πόνος κατακλύζει τα πάντα και μοναχά με την σκέψη σου το είναι μου ημερεύει.
Η σκέψη σου το πιο ισχυρό παυσίπονο…
Που βρίσκομαι ρωτάς και τι κάνω… σε μια έρημο βρίσκομαι και δεν κάνω τίποτα…
και σε παρακαλώ μη ρωτάς το γιατί…
Είμαι ανίκανη στο να δίνω εξηγήσεις…
Είμαι ανίκανη στο να δίνω εξηγήσεις…
Η καρδιά μου πονάει, η ψυχή μου γυρεύει λύτρωση και εσύ με ρωτάς και απορείς που δεν απαντώ…
– Καλά είμαι… Καλά είμαι… Παρόλο τον πόνο μαζί σου έχω μάθει ότι τώρα μπορώ να αγαπήσω πέρα από τα όρια του εαυτού μου… πέρα από την ίδια μου την ύπαρξη.
