Μπορούμε να διδαχθούμε από τα λάθη μας;

Ένας δημοφιλής ορισμός της παραφροσύνης είναι… η επανάληψη μιας πράξης ξανά και ξανά, προσδοκώντας διαφορετικό αποτέλεσμα.

Όταν καταβροχθίζεις ένα οικογενειακό παγωτό… βλέπεις τ’ αρνητικό αποτέλεσμα στη ζυγαριά. Οπότε όταν πας να φας κι άλλο… θα πρέπει να θυμηθείς τις αρνητικές συνέπειες και ν’ αντισταθείς.

Αλλά δεν το κάνεις. Γιατί;

Επειδή δεν μπορείς να ξεχάσεις την απόλαυση… την ντοπαμίνη που πλημμυρίζει το λοφίδιο του κερκοφόρου πυρήνα… κι έτσι πας να βρεις το πιο κοντινό παγωτό.

Το να επαναλαμβάνεις ψυχαναγκαστικά μια επικίνδυνη συμπεριφορά, είναι εύκολο. Το να σταματάς αυτά τα μοτίβα, είναι δύσκολο.

Μπορούμε, τουλάχιστον, να αναγνωρίσουμε τα συμπτώματα; Να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να γίνουμε νευρολογικά καλύτεροι; Αν το παρελθόν είναι ο πρόλογος μας, το σενάριο… έχει γραφτεί με μόνιμο μελάνι;

Μπορούμε να διδαχθούμε από την ιστορία μας… ή είμαστε καταδικασμένοι να την επαναλαμβάνουμε; 

Από το όγδοο επεισόδιο (Prologue) της τρίτης σεζόν της τηλεοπτικής σειράς Perception.

Άξια Λόγου