Περνώντας οι μέρες και δίνοντας τη σκυτάλη σε μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές της ζωής μου μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώσω για την ζωή μου ως τώρα.
Περισσότερο γιατί μέσα από τον πόνο, που ήταν ο μεγαλύτερός μου δάσκαλος, κατάφερα να μετατρέψω τον θάνατο σε ζωή.
Να πάρω τον έλεγχο των επιλογών στα χέρια μου, να μην αφήσω να με παρασύρει η μιζέρια ή η κατάθλιψη. Είναι εύκολος δρόμος αυτός. Είναι δύσκολο να σταθείς στα πόδια σου, να παλέψεις με όλους τους φόβους σου, τις ανησυχίες, τα πάθη σου, τις δυσκολίες, όλα αυτά που έχουμε μέσα μας, αλλά και όλα όσα είναι έξω από μας. Πάντα υπάρχει τρόπος..
Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ στο Θεό, για όλα όσα με αξίωσε να ζήσω, για όλους τους ανθρώπους που έφερε στο διάβα μου, για όλες τις δυσκολίες και τις αμέτρητες θλίψεις που έζησα.
Είναι ένα πέρασμα η ζωή, το λέω συχνά και όσο το λέω τόσο με επιβεβαιώνει.Υπάρχει λόγος που υπάρχουμε, που συναναστρεφόμαστε με τους γύρω μας, υπάρχει λόγος που περνάμε δύσκολα. Για να γίνουμε το καλύτερο που μπορούμε, αν καταφέρουμε να πειθαρχήσουμε και να ακολουθήσουμε αυτη την εσωτερική φωνή που μας καθοδηγεί.
Πέρασα πολλά και δύσκολα, αλλά δεν πτοήθηκα! Εκλαψα, πόνεσα, αμφέβαλλα, αντέδρασα αλλά ποτέ δεν παραιτήθηκα. Μέσα μου πάντα η Ελπίδα..και με αυτήν πορεύομαι. Το ακατόρθωτο εφικτό, το δύσκολο προσπεράσιμο, η θλίψη ευλογία και ο θάνατος ζωή.
Κι όλα μαζί ένα παζλ που συμπληρώνεται με τον χρόνο. Όταν δίνεσαι με όλη την καρδιά σου σε ότι λες, ο,τι πιστεύεις, ο,τι δεσμεύεσαι, σε ό,τι κάνεις μόνο αλήθεια θα πάρεις πίσω.
Όταν είσαι μπερδεμένος τα μηνύματα κι αυτά μπερδεμένα και περιφέρεσαι πάντα στα χαμένα. Δεν έχεις δρόμο, δεν έχεις άνοιγμα, όλα σκόρπια και ανεξήγητα.
Όταν είσαι αυθόρμητος, ανοιχτός, εγκάρδιος, όταν νιώθεις ευγνωμοσύνη, όταν προσεύχεσαι, όταν αγκαλιάζεις όλα αλλιώς..
Θυμάμαι την αγαπημένη μου μητέρα που μου έλεγε ‘ο άνθρωπος δεν παίρνει τίποτα μαζί του. Γι’αυτο να αγαπάς και να συγχωρείς, δεν ξέρεις ποιος θα σου δώσει βοήθεια όταν θα την χρειαστείς’.
Και ναι δεν έρχεται σχεδόν ποτέ απο κείνον που την δίνεις, μα αν την έχεις δώσει με αλήθεια, πάντα στ’αλήθεια επιστρέφει, με άλλο τρόπο, από κάποιον ή από κάτι.
Αρκεί να βλέπεις, να παρατηρείς.
Όταν άρχισα να παρατηρώ, άρχισα να αισθάνομαι. Κι όταν άρχισα να αισθάνομαι άρχισα να βλέπω.
Κι όταν άρχισα να βλέπω δεν ένιωθα αδικία. Κάτι για το οποίο ξόδεψα πολλά από τα ανέμελα χρόνια της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας για να παλέψω την εξαφάνισή της. Και το κέρδισα!
‘ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ
ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΛΕΝΕ
ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙΣ’.
Οσο περισσότερο ευγνωμοσύνη νιώθω τόσο πιο γενναιόδωρη γίνεται μαζί μου.
Όσο περισσότερο προσεύχομαι τόσο περισσότερη ευγνωμοσύνη νιώθω.
Όσο περισσότερο παρατηρώ τόσο ηρεμώ.
Κι όσο ηρεμώ αφήνομαι. Κι όσο αφήνομαι τόσο συμβαίνουν αυτά που πρέπει να συμβούν.
Γιατί το πεπρωμένο το συναντώ και πάλι σε εκείνον τον δρόμο που τράβηξα για να το αποφύγω.
