Mέ ἀφορμή τό πολύτιμο πόνημα «Πῶς νά εἰσέλθω στήν καρδιά; /ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ» τοῦ Μητροπολίτου Διοκλείας Κάλλιστου Ware,
μᾶς δίνετε ἡ εὐκαιρία νά ἀναστοχαστοῦμε γιά τόν οὐσιαστικό ἐπαναπροσανατολισμό τῆς παιδείας μας.
Ἄν σύμφωνα μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ «βαθεῖα καρδία» σηματοδοτεῖ τό ἀνθρώπινο πρόσωπο σέ ὅλο τό πνευματικό του βάθος, ἄν ἀποφασίζει γιά τόν αἰώνιο προορισμό μας, ἄν εἶναι τό ἠθικό κέντρο, τό καθοριστικό στοιχεῖο τῶν ἐνεργειῶν μας, ἄν εἶναι ἡ ἔδρα τῆς βαθιᾶς αὐτοσυνειδησίας καί αὐτογνωσίας,
ἄν εἶναι τό ὄργανο τῆς ἐσωτερικῆς ὅρασης, ὁ χῶρος τῆς διαίσθησης καί τῆς γνώσης,
ἄν εἶναι ὁ πραγματικός τόπος ὅπου σκεπτόμαστε καί στοχαζόμαστε, ἄν εἶναι ὁ θεῖος σπινθήρας μέσα μας,
τό ἐνδότατο θυσιαστήριο τῆς Ἁγιάς Τριάδος, τό σημεῖο συνάντησης χρόνου καί αἰωνιότητος, χῶρου καί ἀπείρου, κτιστοῦ καί Ἀκτίστου, ἄν ἐκεῖ ἐδρεύει ὁ νοῦς,
ἄν ἡ καρδιά εἶναι ἡ δυνατότητα διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τό Θεό, ἄν ἀπό τήν καρδιά διέρχεται ἡ θεία χάρη σέ ὅλα τά μέλη τοῦ σώματος , ἄν εἶναι τό ἀπόλυτο κέντρο συνειδήσεως καί ἀσυνειδήτου, ψυχῆς καί πνεύματος, πνεύματος καί σώματος, καταληπτοῦ καί ἀκαταλήπτου,
ἄν εἶναι τό «παρθένο σημεῖο» καί ἡ «καθαρή δόξα» ἐντός μας, ἄν εἶναι ὁ τόπος τῆς ἐσωτερικῆς ἡσυχίας καί τῆς θεῖας ἐπιγνώσεως, γιά ποιό ἐπίπεδο κοινωνίας καί πολιτισμοῦ μιλάμε ὅταν ἡ παιδεία μας ὄχι ἁπλῶς περιφρονεῖ ἀλλά συστηματικά εὐνουχίζει τό ὀντολογικό ἀντιληπτικό αὐτό κέντρο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης;
Ἐνῶ ἡ παιδεία ἔπρεπε νά’ναι ἡ βαθεία χαρά τῆς ἀνακάλυψης καί τῆς συνειδητοποίησης τῆς κοσμολογικῆς σημασίας τοῦ ὑπαρξιακοῦ βάθους καί τῆς μοναδικότητας τοῦ λόγου πού πρεσβεύει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ’ναι ὄχι καταναγκαστική πιέση, ἀλλά ἄφατη γοητεία δημιουργικῆς ἐνδοσκόπησης καί ἐσωτερικῆς γνώσης,
πού ἐπενδύει σέ ὅσα ἀποθησαυρίστηκαν ἀνά τούς αἰώνες, γιά νά τά φωτίσει ὄχι γνωσιολογικά ἀλλά βιωματικά καί σωτηριολογικά, προκειμένου νά ὑπάρξει τόπος γιά τόν ἄνθρωπο στίς κοινωνίες μας ,
ἀντί αὐτοῦ ἀντιμετωπίζει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ὥς ὑπολογιστή, καταχωρώντας του γνώσεις καί πληροφορίες, καθώς καί τό πρόγραμμα μέ τό ὁποῖο θά χρησιμοποιήσει καί θά ἐπεξεργαστεῖ αὐτά τά δεδομένα στό μέλλον, καταστρατηγώντας τήν οὐσία τῆς ἐλευθερίας του, συμπιέζοντάς τον τόσο πολύ ὑπαρξιακά, ὥστε μετά νά τοῦ χορηγεῖ ὥς ἐκτόνωση τόν διασκορπισμό ὥς διασκέδαση, γιά νά ναρκωθεῖ μέ πάθη καί ἀλογίες
καί ποτέ νά μήν πάρει στά ἀλήθεια μυρωδιά τό ὕψος τῆς δόξας γιά τήν ὁποία τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ἔχει πλαστεῖ.
Παιδεία πού δέν σέβεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο δέν εἶναι παιδεία. Εὐνουχισμός τῆς καρδιᾶς σημαίνει εὐνουχισμό καί τοῦ νοῦ πού κατοικεῖ στήν καρδιά ( τοῦ ἐν τῇ καρδία νοῡ) μέ συνέπεια τήν ὀντολογική μας στειρότητα. Ἡ ἀληθινή γνώση δέν εἶναι μιά δική μας κατάκτηση, ἀλλά κίνηση τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Παιδεία πού δέν ἀναγνωρίζει τό ὀντολογικό μας βάθος εἶναι βαρβαρότητα ὑπαρξιακῆς ἀγνωσίας.
