Έχουν περάσει 70 χρόνια από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αλλά οι Έλληνες τσακώνονται ακόμα για το αν το ΟΧΙ του 1940 το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς ή ο ελληνικός λαός.
Το ΟΧΙ δεν το είπε ούτε ο Ιωάννης Μεταξάς ούτε ο ελληνικός λαός.
Δεν μπορούσαν να το πουν γιατί δεν τους έπεφτε λόγος.
Ξέρουμε από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου πως και ΟΧΙ να πουν οι Έλληνες, σε μια εβδομάδα έχει γίνει ΝΑΙ, και οι Έλληνες κάνουν τουμπεκί.
Το ΟΧΙ του 1940 το είπε η Βρετανία. Οπότε, θα έπρεπε να γιορτάζουμε το No του 1940.
Σε κάθε περίπτωση, είναι εντελώς γελοίο οι σημερινοί Έλληνες να λένε το ένα ναι πίσω από το άλλο, η χώρα να ξεπουλιέται μπροστά στα μάτια τους και να τσακώνονται για το αν το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς ή ο ελληνικός λαός του 1940.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, έχει μεγάλο πρόβλημα.
Οι σημερινοί Έλληνες θα έπρεπε να μισούν τους Έλληνες του 1940.
Γιατί εκείνοι πολέμησαν. Και χάλασαν την πιάτσα των εθελόδουλων ραγιάδων.
Κατάρα στην γενιά του ’40!
(Να τι έγραφα πριν από οκτώ χρόνια, δηλαδή δυο χρόνια πριν την χρεοκοπία:
«Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που γιορτάζει την είσοδό της στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – οι υπόλοιπες χώρες γιορτάζουν το τέλος του πολέμου. Βέβαια, αυτό έχει μια λογική εξήγηση: μιας και λέμε σε όλους «ΝΑΙ», γιορτάζουμε τη μια φορά που είπαμε «ΟΧΙ». Από το ’40 και μετά, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας ρωτήσει – θεωρούν την καταφατική μας απάντηση δεδομένη και κάνουν όλοι ό,τι γουστάρουν.
Η Ελλάδα θυμίζει πόρνη που περιγράφει με περηφάνια στις φίλες της τη μια και μοναδική φορά που αρνήθηκε να εκδοθεί επί χρήμασι. Για τη σύγχρονη Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: θυμίζει πόρνη που πανηγυρίζει τη χυλόπιτα που έριξε η γιαγιά της.».)
«Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που γιορτάζει την είσοδό της στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – οι υπόλοιπες χώρες γιορτάζουν το τέλος του πολέμου. Βέβαια, αυτό έχει μια λογική εξήγηση: μιας και λέμε σε όλους «ΝΑΙ», γιορτάζουμε τη μια φορά που είπαμε «ΟΧΙ». Από το ’40 και μετά, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας ρωτήσει – θεωρούν την καταφατική μας απάντηση δεδομένη και κάνουν όλοι ό,τι γουστάρουν.
Η Ελλάδα θυμίζει πόρνη που περιγράφει με περηφάνια στις φίλες της τη μια και μοναδική φορά που αρνήθηκε να εκδοθεί επί χρήμασι. Για τη σύγχρονη Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: θυμίζει πόρνη που πανηγυρίζει τη χυλόπιτα που έριξε η γιαγιά της.».)
