Η ζωή είναι μια διαδικασία με διάφορες περιστάσεις, καταστάσεις, φάσεις, σταθμούς και κρίσιμες καμπές.
Η ποιότητα και η πληρότητα της ζωής ενός ανθρώπου εξαρτάται από το πόσο καλά τα γνωρίζει όλα αυτά και πόσο εύστοχα τα αντιμετωπίζει. Επομένως είναι επιτακτική ανάγκη να έχει την δυνατότητα με κάποιο τρόπο να τα μάθει.
Είχα επιχειρήσει αρκετές φορές να ασχοληθώ με το γήρας, μου έλειψε όμως η απαραίτητη έμπνευση. Ίσως να υπήρχε μια υποσυνείδητη εσωτερική μου αντίσταση, που προερχόταν από τη δυσκολία μου να δεχτώ τη δική μου γήρανση. Φάνηκε όμως ότι ξεπερνούσα αυτή τη δυσκολία και ότι θα μπορούσα τελικά να ασχοληθώ με την τρίτη ηλικία, ίσως επειδή βιώνω τα γηρατειά όχι σαν την χειρότερη αλλά σαν την καλύτερη περίοδο της ζωής μου, έτσι ώστε να με προβληματίζουν μεν αλλά να μην με τρομάζουν ιδιαίτερα. Βέβαια τα γηρατειά μου δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη και η τελική κρίση μιας ζωής είναι ο τρόπος με τον οποίο τελειώνει. «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε».
Αρχίζοντας όμως να ασχολούμαι με την τρίτη ηλικία διαπίστωσα ότι αν και η ποιότητα και ο χαρακτήρας της ζωής ενός ανθρώπου στην τρίτη ηλικία καθορίζεται από όλα όσα συμβαίνουν από την αρχή αυτής της ζωής, από τις αξίες του και τις επιλογές του κυρίως, αλλά και από επιδράσεις του περιβάλλοντός του, η μέση ηλικία είναι μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή από τη διαχείριση της οποίας εξαρτάται κυρίως η ποιότητα και ο χαρακτήρας της τελευταίας φάσης της ζωής.
Αν ο άνθρωπος στη μέση ηλικία δεν εγκαταλείψει τις ναρκισσιστικές αξίες του πολιτισμού μας για επιτυχία, πλούτο, λάμψη και προβολή, με τις οποίες πορεύτηκε το πρώτο μισό της ζωής του, για να υιοθετήσει τις πνευματικές αξίες των σχέσεων, της κοινωνίας, της προσφοράς, της στροφής από το εγώ στο εμείς, που παρέβλεψε στο πρώτο μισό της ζωής του, τα γηρατειά του θα είναι από θλιβερά μέχρι βασανιστικά.
Έχω διαπιστώσει, και εξακολουθώ να διαπιστώνω διαρκώς, ότι μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ζωής των ανθρώπων είναι το γεγονός ότι διάφορες συνθήκες, κοινωνικές, οικογενειακές και επαγγελματικές, τους αναγκάζουν να ζουν μια ζωή που δεν είναι δική τους, να αρνούνται τον πραγματικό εαυτό τους και να προσποιούνται ότι είναι κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι, έτσι που, αν είχαν την επίγνωση και το θάρρος, θα μπορούσαν, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του ποιητή, τελειώνοντας τη ζωή τους να πουν: «Ζήσαμε τη ζωή κάποιου άλλου κι ύστερα πεθάναμε εμείς».
Η μέση ηλικία είναι μία εξαιρετικά κρίσιμη καμπή στη ζωή του ανθρώπου και γιατί είναι η τελευταία του ευκαιρία να ζήσει επιτέλους τη δική του ζωή, δηλαδή να ζήσει πραγματικά.
Πηγή: Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου «Στου δρόμου τα μισά» του π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ – εκδ. ΑΡΜΟΣ
