Πάει καιρός που ήθελα να γράψω για την αξίωση που φέρνει το πλήρωμα του χρόνου, κοινώς:
Ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει ή όλα στη ζωή, εδώ πληρώνονται…
Μάλιστα.
Στην προοπτική του να ισχύει η ανωτέρα διαπίστωση, σου δίνεται εκ των πραγμάτων η επιλογή να διάγεις το βίο σου με καλοσύνη και σε πνεύμα προσφοράς, για να περιμένεις το καλό να σου επιστραφεί… ό,τι δώσεις θα πάρεις!
Στην πιθανότητα να θεωρήσεις αφελή τη συμπαντική δυναμική, φρενάρεις με χίλια την εσωτερική σου πίστη, για τη συγκρότηση ενός καλού κόσμου, χωρίς αντιδικίες και μαχαιρώματα.
Μου αρέσει να πιστεύω ενίοτε ότι στη ζωή μας έρχονται πράγματα και καταστάσεις που συμβαίνουν για να δώσουν νόημα για κάποιο λόγο. Η νοηματοδότηση επιβάλλεται άλλωστε της ανασφάλειας. Φυσικά και δεν ερχόμαστε στον κόσμο με αυτή την πεποίθηση.
Τόσο η ανταμοιβή, όσο και η τιμωρία ενυπάρχει στον κύκλο της οικογένειας και στον τρόπο που μεγάλωσες και γαλουχήθηκες, από τη στιγμή που όταν κάνεις κάτι καλό από παιδί και ανταμείβεσαι γι’ αυτό, καταγράφεται μέσα σου, ως κεκτημένη συμπεριφορά. Και μεγαλώνοντας, συνεχίζεις να δίνεις και να πιστεύεις ότι θα ανταμειφθείς, το καλό θα σου επιστρέψει με άλλο περιεχόμενο ή νόημα.
Πρόκειται για συλλογική προσαρμοστική διευθέτηση της τάξης σε έναν κόσμο που επικροτεί τη χαοτική αρχιτεκτονική ή απλά για ελεγχόμενη ανασφάλεια με το πρόσχημα της εκλογίκευσης;
Κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό και θα σου επιστραφεί απλόχερα…
Πώς να ελέγξεις όμως το απρόβλεπτο κακό; Ένας λόγος επιπλέον να μην το προκαλέσεις, θα μου πεις… έχουν γνώση οι φύλακες.
Υπάρχουν λοιπόν εκείνοι που έχουν μάθει να φροντίζουν τον εαυτό τους, στην προοπτική, το καλό να τους επιστραφεί με τόκο. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δηλώνουν αβίαστα πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να προλάβει το σύμπαν να ασχοληθεί μαζί τους, όσο για την άλλη ζωή, τους είναι αδιάφορο το αν θα επιστρέψουν ως σκλάβοι ή ως δήμιοι.
Ζυγίζοντας τις δύο προσεγγίσεις, η κατανομή μου φαντάζει fair enough. Ένας δίκαιος κατά τ’ άλλα κόσμος, προσφέρει ένα ισχυρό άλλοθι, χτίζοντας άμυνες απέναντι στο στρες που βιώνεις στη σύγχρονη κοινωνία. Κι εσύ από τη άλλη να δέχεσαι την πρόσκληση, ενισχύοντας τις συμπεριφορές για την αντιμετώπιση των προκλήσεων. Το να είσαι συμβατός δείχνοντας εμπιστοσύνη σε ό,τι σου έρθει, αφού έχεις βάλει το χεράκι σου να σου γυρίσει θετικά, σου δίνει «ισορροπία». Με το να πιστεύεις το αντίθετο, επιλέγεις να κινείσαι γύρω από τις επιθυμίες σου, επιβάλλοντας ένα tempo πιο ψυχρό, όπως συμβαίνει στη φύση, όπου μία παλίρροια σηματοδοτεί το μπροστά-πίσω.
Ό,τι κι αν επιλέξεις όμως να θυμάσαι σε παρακαλώ, πως μηδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά από τη αποχώρησή σου από το ταμείο.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Bensaid C. (1994). Αγάπησε τον εαυτό σου, η ζωή θα σε αγαπήσει. Σειρά, Ψυχολογία. Νέα Σύνορα, Εκδόσεις Λιβάνη.
