Την στιγμή της θολούρας, ενός εαυτού πλημμυρισμένου με θυμό, απογοήτευση και αγανάκτηση, την στιγμή του τσακωμού συνήθως το ¨όπλο¨ μας είναι η γλώσσα μας ...
Ανοίγουμε λοιπόν το στόμα μας και εκτοξεύονται λέξεις - μαχαίρια, λέξεις - καρφιά δηλητηριασμένα με θυμό για την ύπαρξη που στέκεται απέναντι ως υποτιθέμενος αντίπαλος… με σκοπό πάντα την εκτόνωση των συναισθημάτων, κυρίως του θυμού.
Συνήθως λοιπόν μετά την καταιγίδα… απ’ την κατάσταση εκτός εαυτού περνάμε πάντα στην φάση εντός εαυτού και είναι η στιγμή που επεξεργαζόμαστε τι πραγματικά συνέβη.
Φυσικά αυτό που αναδύεται πρώτο σαν συναίσθημα είναι η φαινομενική ανακούφιση, μετά μιλώντας απ’ την σκοπιά που ο εαυτός βιώνει χαμηλωμένο εγωισμό έρχεται η ενοχή και ακολουθεί η μετάνοια. Κι έτσι φτάνουμε στη γνωστή φράση «Συγνώμη, δεν το εννοούσα!».
Τελικά όντως δεν εννοούμε τα σκληρά λόγια που ξεστομίσαμε;
Υπάρχουν δυο εκδοχές ερμηνείας με βάση την εσωτερική μας κατάσταση… που είμαι σίγουρη πως όσοι βιώσαν μια τέτοια κατάσταση θα ταυτιστούν αν όχι και με τις δυο, τουλάχιστον με την μια.
Στην πρώτη εκδοχή το «Δεν το εννοούσα..» ερμηνεύεται υποσυνείδητα πάντα ως μια παραφουσκωμένη αλήθεια, που όμως δεν παύει κάπου μέσα μου να είναι μια αλήθεια, που συνειδητά δύσκολα θα ξεστόμιζα. Π.χ Συνειδητά: Δεν εννοούσα ότι είσαι άχρηστος ...συγνώμη!! Υποσυνείδητα όμως το μήνυμα είναι άλλο :
Εννοούσα ότι κάποιες φορές δεν πληροίς τις προσδοκίες που έχω από σένα! Έτσι λοιπόν και είπα μια σχετική αλήθεια πάνω στα νεύρα μου πάντα και την αναιρώ ταυτόχρονα αφού μιλούσε ο θυμός μου.
Αντίθετα στην άλλη εκδοχή, κινείται κάτι άλλο. Εδώ υπάρχει το «Συγνώμη, δεν το εννοούσα, αλλά εκείνη την στιγμή ήθελα τόσο πολύ να σε πληγώσω… όσο με πλήγωσες κι εσύ.
Αντίθετα στην άλλη εκδοχή, κινείται κάτι άλλο. Εδώ υπάρχει το «Συγνώμη, δεν το εννοούσα, αλλά εκείνη την στιγμή ήθελα τόσο πολύ να σε πληγώσω… όσο με πλήγωσες κι εσύ.
Σ΄ αυτήν την περίπτωση όντως δεν εννοούμε όσα ξεστομίσαμε αλλά ο απέναντι μας έκανε να νιώσουμε τόσο άθλια, μας έριξε τόσο χαμηλά που ο μόνος τρόπος για να προστατέψουμε τον εαυτό μας ήταν να ρίξουμε και τον άλλον στο ίδιο επίπεδο.
Όπως και να έχει, συνήθως πίσω από έναν θυμό κρύβεται ένας φόβος. Έτσι έχουμε τον φόβο να παρακινεί τον θυμό και τον θυμό να κινεί το ξέσπασμα σου.
Ένα π.χ Όλοι λίγο πολύ έχουμε μαλώσει με τον σύντροφο από ζήλια (μπορείς να φέρεις στο μυαλό σου οποιαδήποτε αιτία τσακωμού), είτε γιατί κοίταξε, είτε γιατί μίλησε με κάποια άλλη κ.ο.κ. Η ζήλια έφερε τον θυμό αλλά ο φόβος έφερε και τα δυο. Ο φόβος του « μήπως δεν είμαι πια σημαντική γι’ αυτόν… μήπως με αφήσει για κάποια άλλη ...κ.ο.κ»
Αυτό βέβαια γίνεται αντιληπτό απ’ τον εαυτό όταν είσαι απόλυτα ειλικρινής μαζί του. Αν δεν μπορείς να είσαι ειλικρινής με σένα ...δε θα μπορέσεις με κανέναν.
Και ίσως την επόμενη φορά που θα βιώσεις μια κατάσταση θυμού, να παρατηρήσεις και τον φόβο που σε παρακινεί. Κι όταν γίνει αντιληπτός ο φόβος δε θα μπορεί πλέον να ξεσηκώσει κανέναν θυμό.
Και ίσως την επόμενη φορά που θα βιώσεις μια κατάσταση θυμού, να παρατηρήσεις και τον φόβο που σε παρακινεί. Κι όταν γίνει αντιληπτός ο φόβος δε θα μπορεί πλέον να ξεσηκώσει κανέναν θυμό.
