Πρῶτα - πρῶτα, ὑπάρχει ἡ προσβολὴ τῆς κακῆς σκέψεως.
Δεύτερον, ὁ συνδυασμός, ὅταν ἀνακατώνονται οἱ δικοί μας καὶ οἱ δαιμονικοὶ λογισμοί.
Τρίτον, ἡ συγκατάθεση, ὅταν οἱ λογισμοί μας συσκέπτονται μὲ τοὺς δαιμονικοὺς λογισμοὺς γιὰ νὰ διαπράξουν τὸ κακό.
Τέταρτον, εἶναι ἡ αἰσθητὴ πράξη, δηλαδὴ ἡ ἁμαρτία.
Ἂν λοιπὸν ὁ νοῦς προσέχει μὲ νήψη, καὶ μὲ τὴν ἀντίρρηση καὶ τὴν ἐπίκληση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ φυγαδεύει τὴν προσβολή μόλις ἀναφανεῖ, τότε τὰ ἐπόμενα (συνδυασμός, συγκατάθεση, ἁμαρτία) μένουν ἀργά. Ὁ πονηρὸς δαίμονας ἐπειδὴ εἶναι ἀσώματος νοῦς, δὲν μπορεῖ διαφορετικὰ νὰ πλανήσει τὶς ψυχὲς, παρὰ μὲ τὴν φαντασία καὶ τοὺς λογισμούς. Γιὰ τὴν προσβολὴ ὁ Δαυΐδ λέει: «Κάθε πρωὶ σκότωνα ὅλους τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς»(Ψαλμ.100,8). Καὶ ὁ μέγας Μωυσῆς λέει γιὰ τὴν συγκατάθεση: «Δὲν θὰ δώσεις τὴν συγκατάθεσή σου σ’ αὐτούς, γιὰ νὰ μὴν σὲ κάνουν καὶ ἁμαρτήσεις»(Ἐξ.23,32).
Ἀπὸ τὴν Φιλοκαλία - Ἅγιος Ἡσύχιος (Πρὸς τὸν Θεόδουλο, Κεφ. 46.)
