Και τι σου είναι η αγάπη τελικά;
Ένα σωρό καμένες φωτογραφίες, μια μπλούζα που μυρίζει το άρωμα σου, ένα ωραίο ποτό και το δικό μας τραγούδι. Α, και χιλιάδες αναμνήσεις. Αναμνήσεις γέλιου, έρωτα, πάθους, τσακωμών, αγωνίας, απόγνωσης και ελπίδας. Ελπίδας ότι θα είναι πάλι ο ίδιος άνθρωπος, ότι θα σε πάρει πάλι στην αγκαλιά του και θα σου ψιθυρίσει ένα μεθυσμένο σ ’αγαπώ, θα σε σφίξει τόσο πολύ που δε θα μπορείς να αναπνεύσεις… αλλά τι να τον κάνεις τον αέρα όταν δεν αναπνέεις χωρίς αυτόν;
Ένας καυγάς χωρίς ουσία. Μία διαδρομή χωρίς προορισμό μα ένα αύριο με ελπίδα. Ο έρωτας είναι ο άλλος, σε κάνει να νιώθεις γεμάτος, σε κάνει να πετάς ψηλά να νιώθεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, ένα μικρό παιδί. Σε κάνει να ξεχνάς, δημιουργεί μια μοναδική ταινία και εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής. Ο πρωταγωνιστής της καρδιάς του. Όμως συγχρόνως σε κάνει να νιώθεις μισή, γιατί το άλλο μισό σου είναι εκείνος, σε κάνει να νιώθεις λίγη γιατί εκείνος είναι πολύς, σε κάνει να νιώθεις μικρή γιατί ο έρωτας είναι αχόρταγος διψάει για μεγαλύτερα.
Ο έρωτας όμως είναι και αυτός που σε τσακίζει, σε ρίχνει σε σκέψεις δίχως λογική, σε βυθίζει σε μπερδεμένα βράδια. Βράδια χωρίς ουσία, βράδια χωρίς τελειωμό. Βράδια θλίψης με κάθε τι να τον θυμίζει και εσύ εκεί στον καναπέ με ένα αχανές βλέμμα να ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει. Και πράγματι… πάντα κάτι αλλάζει. Όλα αλλάζουν, εκτός από τους ανθρώπους. Αυτοί είναι πάντοτε ίδιοι. Το ίδιο καλοί, το ίδιο κακοί. Και αν αγαπάς έναν κακό; Τι κάνεις; Αν λοιπόν τύχει και αγαπήσεις έναν κακό, ελπίζεις ότι θα του βγάλεις τον καλύτερο εαυτό του, ότι η αθώα ψυχή που έχει χάσει το δρόμο της ,κάπου, κάποτε, θα βρεθεί. Και ο κακός θα γίνει καλός. Πιο καλός από ποτέ. Συμβαίνει πράγματι αυτό; Αλλάζουν οι κακοί; Δεν υπάρχει απάντηση, είναι σαν να ρωτάς αν πεθαίνει ποτέ η ελπίδα.
Και αν δεν αλλάξει; Πάλι τα ίδια; Θα είμαι με έναν κακό άνθρωπο; Εκεί είναι που πρέπει να επέμβει η λογική. Και αρχίζει ο πόλεμος. Και όταν δεν σε βλέπω κερδίζει η λογική, μα όταν εμφανίζεσαι μπροστά μου δε ξέρω τι είναι λογική. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά τώρα, και δε σκέφτομαι. Ο πόλεμος δε τελείωσε αλλά αυτή σε αυτή τη μάχη νικητής δε μπορεί να είναι η λογική.
Δεν κάνει αυτός για μένα σκέφτομαι… και κάπου μέσα μου κάτι γελά. Και αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνει; Και ποιος καθορίσει τι σου κάνει; Τι είναι γλυκιά μου ο έρωτας; Ρούχα ή παπούτσια; Ίσως και να ναι… αλλά σαν τα παλιά. Εκείνα τα αγαπημένα μας που δεν μας κάνουν πια αλλά τα κρατάμε γιατί απλά είναι τα αγαπημένα μας. Γιατί εκείνα μας θυμίζουν κάτι, κάποιον, κάποτε. Έτσι και ο έρωτας.. σου θυμίζει μια ιδέα, μια εικόνα, μια λέξη που ερωτεύτηκες.
Στην πρίζα τα συναισθήματα, στη θύελλα η αγάπη. Για να νιώσεις ολόκληρος πρέπει πρώτα δεις πως είναι να είσαι μισός. Σε ένα ταξίδι δίχως αύριο, με οδηγώ τις λέξεις, εκεί θα σε περιμένω. Εκεί θα σε βρω.
