Από την στιγμή της γέννησής του ο άνθρωπος μπαίνει σε μια διαδικασία κριτικής από τους γύρω του που διδάσκεται βιωματικά κι ο ίδιος. Η κριτική από άνθρωπο προς άνθρωπο ξεκινά από τα πρώτα λεπτά της γέννησής του, συνεχίζεται σε όλη την διαδικασία εξέλιξής του από παιδί σε ενήλικα και τελειώνει ως και νεκρός στο φέρετρο!
Βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα για τους συνανθρώπους μας και έχουμε σταματήσει να παρατηρούμε, να αισθανόμαστε, να δείχνουμε αγάπη. Ο άνθρωπος τρέφεται να κατηγορεί, να κρίνει και να κρίνεται. Τεμπέλης, αγενής, αδιάφορος, άχρηστος, βλάκας, χαζός, ανήθικος, απαίσιος, συχαμένος, τέρας και άλλα πόσα επίθετα και βρισιές που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι καθημερινά για να πληγώσουν τους συνανθρώπους τους, δίχως να σκεφτούν το αντίκτυπο στην ψυχική τους υγεία. Δυστυχώς, ψάχνουμε να βρούμε ποιος έχει την ευθύνη του αποτελέσματος και όχι το αίτιο το οποίο προκάλεσε το αποτέλεσμα. Να βρούμε την αιτία που αυτοί οι άνθρωποι μας δυναμιτίζουν να τους βάλουμε ταμπέλες και να τους κρίνουμε τόσο σκληρά!
Για ποιο λόγο οδηγήθηκαν να λειτουργήσουν έτσι; Για ποιο λόγο κάνουν αυτό που εμείς χαρακτηρίζουμε λάθος και το κρίνουμε; Τι δυσκολίες περνούν στη ζωή τους; Έχουμε σταματήσει να ρωτάμε. Αν δεν καταλάβουμε κάτι που εκφράζει ο άλλος, ντρεπόμαστε να ρωτήσουμε για να μην χαρακτηρίσουν εμάς άσχετους ή αδαείς. Η απογοήτευση της απόρριψης, μας οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλος κριτικής που δεν σταματά. Εμείς οι ίδιοι μέσα από φόβους και ανασφάλεια αναπαράγουμε χρόνια την κατάσταση της κριτικής. Έχουμε σταματήσει να κάνουμε διάλογο και έχουμε μείνει στον μονόλογο. Δεν έχουμε επαφή πόσο μάλλον οπτική με τον συνομιλητή μας. Οι ρυθμοί της ζωής, ή τουλάχιστον αυτό εκφράζουμε ως δικαιολογία, μας οδηγούν στο να μην συζητάμε απέναντι ο ένας στον άλλον.
Ανταλλάσουμε διαλόγους φωνάζοντας από διαφορετικά δωμάτια στο σπίτι επειδή τρέχουμε ταυτόχρονα να προλάβουμε άλλες δουλειές. Στις εξόδους με τους φίλους μας, μιλάμε και ταυτόχρονα στέλνουμε μηνύματα στα κινητά. Από τότε που η τεχνολογία των smartphone άνθισε, σταματήσαμε να κοιτάμε ψηλά στον ουρανό και αρκούμαστε να κοιτάμε σε μια οθόνη. Δεν μας ενδιαφέρει να πετάξουμε ψηλά, να αισθανθούμε ελεύθεροι. Το μόνο που μας νοιάζει είναι να φανούμε εξυπνότεροι από τους άλλους, καλύτεροι! Αυτό που πετυχαίνουμε μόνο, αλλά αρνούμαστε να παραδεχθούμε, είναι πως έχουμε γίνει δέσμιοι του μικρόκοσμου μιας οθόνης 5-9 ίντσες και η απεραντοσύνη των ουρανών μας αφήνει παγερά αδιάφορους!
Έχουμε μπει στην επικίνδυνη λογική του να μην αφήνεις τον άλλον να δει στα μάτια σου, να αισθανθεί τι έχεις μέσα σου και είσαι σε μια κατάσταση μόνιμης προστασίας από τον εχθρό. Μα για ποιον εχθρό μου μιλάς; τον συνάνθρωπό σου; Απέναντι από εκείνον είσαι εσύ! Αν εσύ δεν αισθάνεσαι επικίνδυνος για εκείνον τότε γιατί εσύ να αισθάνεσαι εκείνον επικίνδυνο για εσένα; Και όλα πλέον είναι έτοιμα με το πάτημα ενός κουμπιού! Παράγουμε ανθρώπους με έτοιμες απόψεις-κρίσεις. Έχει χαθεί η ομορφιά της αναζήτησης. Όλα έτοιμα στο πιάτο με εύκολα συμπεράσματα και απαντήσεις! Μην σκεφτείς πολύ και πονέσει το κεφάλι σου! Έχουμε σταματήσει να ενεργοποιούμε συνειδήσεις να σκεφτούν, να στοχαστούν, να βιώσουν καταστάσεις και να αισθάνονται τις αιτίες, τις αφορμές, το αποτέλεσμα.
Αυτό που είναι ενοχλητικό και ανησυχητικό, είναι τα διάφορα υβριστικά σχόλια όταν κάποιος εκφράζει την άποψή του στα μέσα δικτύωσης. Έχουμε την δυνατότητα να επικοινωνήσουμε ταυτόχρονα με τόσο κόσμο, θέσεις και απόψεις. Με το να βρίζουμε ο ένας τον άλλον δεν οδηγούμαστε σε καλύτερη εξέλιξη. Δεν μαθαίνουμε ο ένας στον άλλον! Δεν δείχνουμε την διαφορετική μας οπτική. Είναι κάποιοι λίγοι που δεν εκφράζονται έτσι. Όμως, δεν δίνουν καν σημασία ακόμη και σε χρήσιμες πληροφορίες επειδή ο τρόπος που αποτυπώνονται δεν είναι αφυπνιστικός, ευγενικός. Οι περισσότεροι, όμως, χαίρονται να φέρνουν ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση. Να τους δίνουν σημασία κι ας τους βρίζουν. Παίρνουν ενέργεια! Και η κριτική συνεχίζεται, κι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας συνεχίζει να την δυναμώνει και δυστυχώς να την διδάσκει!
Φτάνει πια, αρκετά! Έχουμε ανάγκη από μηνύματα να χαϊδέψουν χορδές στην ψυχή μας, να βγει μια όμορφη μελωδία ενεργοποίησης και όχι ενόχληση, πικρία και αποστροφή. Υπάρχει ανάγκη να δείξουμε αγάπη και στοργή στους συνανθρώπους μας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε από τις δυσκολίες της ζωής. Μόνοι δεν είμαστε! Έχουμε ο ένας τον άλλον! Ας σταματήσουμε να κρίνουμε τον διπλανό μας για το οτιδήποτε, ούτε τους εαυτούς μας χρειάζεται να κρίνουμε. Ας σταματήσουμε να κρίνουμε γενικώς! Ας επικεντρωθούμε στο τι θα μπορούσε ο καθένας μας να πράξει με περισσότερη σοφία και σύνεση. Ας γίνουμε εμείς η φωτεινή πράξη που θέλουμε να δούμε στους άλλους! Και όλα απλά θα είναι…
Ρίνα Σερέτη – Συγγραφέας
