Για κάθε επιθυμία μας, πρέπει να θέτουμε το ερώτημα: Τι θα μου συμβεί αν γίνει αυτό που επιθυμώ; Και τι αν δε γίνει; - Επίκουρος
Καμιά ζωή δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένη, αν δεν είναι ηδονική, ούτε υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην επιθυμεί πράγματα.
Και μάλιστα, όσο πιο ηδονικά ζεις, τόσο πιο ευτυχισμένα ζεις, πράγμα που σημαίνει ότι για την καλή διάθεση είναι απαραίτητες, και οι ηδονές, και η απουσία ενοχλήσεων. Έτσι, ο τρόπος ζωής είναι ιδανικός, όταν η ηδονή εξασφαλίζεται εύκολα, δεν έχει δυσάρεστες συνέπειες και συντηρείται άκοπα. Όταν έχει, δηλαδή, διάρκεια.
Τίποτα το μεμπτό δεν υπάρχει στο να απολαμβάνεις τις διάφορες ηδονές. Κάθε άλλο μάλιστα. Το θέμα ποιο είναι το τίμημα που πληρώνεις γι’ αυτές. Γιατί καμία ηδονή, αυτή καθ' αυτήν, δεν είναι κάτι το κακό. Για ορισμένες, όμως, ηδονές απαιτούνται πράγματα που φέρνουν πολλαπλάσιες ενοχλήσεις από τις ηδονές. Με αυτό το σκεπτικό, η γαλήνια ζωή κατακτάται όχι ζώντας χωρίς τις ηδονές, αλλά χωρίς τα προβλήματα που προκαλούν οι ηδονές.
Η μελέτη της φύσης δεν κάνει τους ανθρώπους κομπαστές ούτε πολυλογάδες, ούτε και τέτοιους που να επιδεικνύουν την, αξιοζήλευτη για τους πολλούς, μόρφωσή τους, αλλά υπερήφανους και ανεξάρτητους ανθρώπους που πιστεύουν στην αξία των δικών τους αγαθών και όχι σε ξένα πράγματα. Επίκουρος
Ο ασφαλέστερος — αν όχι ο μόνος — και συντομότερος δρόμος για να επιτευχθεί η ηδονική καθημερινότητα είναι ο φυσικός τρόπος σκέψης και πρακτικής στη διαχείριση των επιθυμιών. Γιατί εκείνος που ακολουθεί τη φύση, και όχι τις ματαιόδοξες γνώμες, είναι αυτάρκης σε όλα: ως προς αυτό που αρκεί σύμφωνα με τη φύση, και η παραμικρή απόκτηση είναι πλούτος' ενώ ως προς τις απεριόριστες επιθυμίες, ακόμη και ο μεγαλύτερος πλούτος δεν είναι τίποτα.
Το να σκέφτεσαι φυσικά σε σχέση με τις επιθυμίες σου σημαίνει, κατ’ αρχήν, την αποπομπή όλων των μη φυσικών επιθυμιών και, από κει και πέρα, αφενός την αποχή από τις προβληματικές φυσικές αλλά όχι αναγκαίες επιθυμίες, και αφετέρου να ακολουθείς μια στρατηγική που ορίζει ότι, όταν από φυσική άποψη δε σου λείπει κάτι το αναγκαίο, ή με άλλα λόγια, όταν δεν πεινάς, δε διψάς, δεν κρυώνεις και δεν πονάς, πράγμα που από μόνο του αποτελεί ηδονή, αφού λείπουν οι ενοχλήσεις, για να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση, είναι φρόνιμο να εκτιμάς τις περαιτέρω επιθυμίες σου σε σχέση με τις δυσχέρειες που συνοδεύουν την ικανοποίησή τους. Δηλαδή, στην πράξη, να γυρίζεις την πλάτη στις επιθυμίες-παγίδες, χωρίς να κρυφοκοιτάζεις, χωρίς δηλαδή να ορέγεσαι τις διάφορες ηδονές, που, για να ικανοποιηθούν, απαιτούν ταλαιπωρία ή έχουν δυσάρεστα επακόλουθα.
Εξάλλου, η αποφυγή της στέρησης είναι δυνατή μόνο με δύο τρόπους. Ή ενδίδοντας στις επιθυμίες — πράγμα που αποκλείει τη διάρκεια στην καλή διάθεση, αλλά είναι και ο δημοφιλέστερος τρόπος για να απαλλάσσεται κάποιος από το μικρό ή μεγάλο φόβο της στέρησης — ή απλά, μη επιθυμώντας. Η θεραπεία είναι η άρνηση. Γιατί όταν δεν ορέγεσαι κάποια πράγματα, δεν νιώθεις λύπη για την έλλειψή τους. Γι’ αυτό και ζει ατάραχα όποιος, αντί να θέλει να γίνει πλούσιος, έχει αποβάλει την επιθυμία να πλουτίσει και που, αντί να είναι μπαλάκι στις σκόρπιες γνώμες, εστιάζει την προσοχή του στη δική του πραγματικότητα. Άλλωστε, τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα για την ευτυχία έχει η ψυχική μας διάθεση, κύριοι της οποίας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Γιατί, λοιπόν, να τρέχουμε πίσω από πράγματα που ορίζουν άλλοι;
Aπόσπασμα από το βιβλίο "Λάθε βιώσας" του Χάρη Λύτα
