Πόσο καιρό έχει να σας πει κάποιος ένα παραμύθι; Με δράκους και νεράιδες, που να μην έχει απαραίτητα καλό τέλος; Ακούστε λοιπόν..
Ήταν κάποτε ένας δράκος, ποτέ δεν είχε την συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σπηλιές... Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο, πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να πετά φλόγες. Μια μέρα λοιπόν, μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του...
Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Κοίταξε την μικρή νεράιδα στα μάτια και την ρώτησε.
-Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
-Όχι …είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
-Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
-Όχι... όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
-Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;
Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση…
όμως του απάντησε.
-Όχι… όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει…
Όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράιδα.
Θέλησε να τη φιλήσει...
η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.
Ο δράκος δάκρυσε...
όμως τα δάκρυα του την έπνιγαν.
Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του...
Του ψιθύριζε απλά το μυστικό …
-Δε φτάνει να Θέλεις να αγαπήσεις…
πρέπει και να μπορείς…
Οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν την αγάπη πρωταρχικά σαν μέσο για να αγαπηθούν και όχι για να αγαπήσουν. Η αγάπη είναι δράση, είναι άσκηση μιας ανθρώπινης δύναμης που μπορεί να εκδηλωθεί μόνο ελεύθερα και ποτέ ως αποτέλεσμα καταναγκασμού. Το να δίνεις αγάπη είναι η πιο υψηλή έκφραση του δυναμισμού, καθώς νιώθουμε μέσα από αυτή, τη δύναμη, τον πλούτο και τις ικανότητες μας. Η μεγαλύτερη συμβολή της αγάπης είναι ότι μέσα από αυτήν μπορούμε, να «συλλάβουμε» το μυστικό του ανθρώπου και του σύμπαντος και να κατανοήσουμε το μεγαλείο του.
