Είναι λίγο πιο αργά απ’ όσο νομίζετε.
Ο τρόπος
που εργάζονται κάποιοι άνθρωποι τους σκοτώνει.
Βουτηγμένοι στην τοξικότητα, την ενδορφίνη,
την ντοπαμίνη, απλώνουν στρώσεις κουράγιου
πάνω από τον κόπο και το άγχος,
περιμένοντας κάτι να αλλάξει.
Αναβάλουν το να είναι καλά στο μέλλον(;).
Από την άλλη,
τα ίδια άτομα φουσκώνουν
με την εξωτερική επιβράβευση,
όταν πετυχαίνουν κάποιους στόχους
– όχι βέβαια δικούς τους.
Εθισμένοι στην διαχείριση της καθημερινότητας,
τρέχουν στο ρυθμό τρίτων,
για την αποκαλούμενη «επιτυχία».
Ξεμυαλίζονται από τα ¨εύγε¨ των σοφιστών
και ξεχνάνε να ζήσουν.
Μπαίνουν με απίστευτη ευκολία
στο τρυπάκι της σύγκρισης με τους συναδέλφους,
αντί να προσπαθούν να εξελιχτούν οι ίδιοι.
Μερικές φορές για να βγουν πρώτοι,
τρέχουν με ¨ανοιχτά τα χέρια¨
και φυσικά πέφτουν.
Έτσι φθείρονται συνολικά
σαν ανθρώπινες υποστάσεις.
Από τον εθισμό στην καθημερινότητα
ξέχασαν τα δικά τους όνειρα.
Κάποια στιγμή χρειάζεται
να δούμε από κάποια απόσταση
όλο αυτό το θεατρικό σκηνικό
(ελπίζω χωρίς μεγάλο κόστος)
και να φέρουμε
την ισορροπία και το μέτρο στη ζωή μας.
Πότε κιόλας πέρασε ο καιρός;
