Υπάρχουν πολλοί διάσημοι γνωστοί περιηγητές στην Ιστορία. Ο Μάρκο Πόλο διέτρεξε συνολικά 22.000 χιλιόμετρα. Ο Ιμπν Μπατούτα λέγεται ότι κάλυψε πάνω από 120.000 χιλιόμετρα. Αλλά ένας άσημος Βρετανός τούς βάζει όλους κάτω.
Περπάτησε μέχρι τα βάθη της Σιβηρίας. Ταξίδεψε στη Βραζιλία στον Αμαζόνιο. Διέσχισε τις σαβάνες της Νότιας Αφρικής. Περιηγήθηκε σε άγνωστες περιοχές της Αυστραλίας. Κατάφερε να βγει ζωντανός ακόμη κι από τους λήσταρχους που λυμαίνονταν τα Βαλκάνια. Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, διέτρεξε περισσότερα από 400.000 χιλιόμετρα σε πέντε ηπείρους συναντώντας 200 διαφορετικούς πολιτισμούς. Κι όλα αυτά κάνοντας το κέφι του, χωρίς να τον πληρώνει κανείς. Το ονoμά του Holman. James Holman. Και ήταν τυφλός.
Ο Χόλμαν δεν γεννήθηκε τυφλός. Αντίθετα, ήταν ένα γεροδεμένο παιδί. Τα προβλήματα του ξεκίνησαν όταν ο πατέρας του τον έστειλε να δουλέψει στη θάλασσα. Το κρύο και η υγρασία στις ακτές της Βόρειας Αμερικής τού έκαναν κακό. Πρώτα άρχισε να πονά στους αστραγάλους, ύστερα σε όλο του το σώμα, ώσπου μια μέρα ξαφνικά τυφλώθηκε.
Άλλοι στη θέση του θα έπεφταν σε κατάθλιψη. Αλλά εκείνος δεν το έβαλε κάτω. Ο Holman έμαθε να μετακινείται μ' ένα μπαστούνι τόσο γρήγορα και τόσο επιδέξια, ώστε έμπαινε σε πολυσύχναστα εστιατόρια του Λονδίνου βρίσκοντας μόνος του το σωστό τραπέζι. Λέγεται μάλιστα πως διέσχιζε τον δρόμο και την κατάλληλη στιγμή έβγαζε το καπέλο του για να χαιρετήσει μια κυρία.
Το πρώτο του μεγάλο κατόρθωμα ήταν το 1821 η ανάβασή του στον Βεζούβιο κατά τη διάρκεια της έκρηξης του ηφαιστείου. Την ώρα που οι συνταξιδιώτες του είχαν πανικοβληθεί από τα σύννεφα των θειούχων αερίων, εκείνος περπατούσε με αυτοπεποίθηση, ακάθεκτος γνωρίζοντας ότι το μπαστούνι του δεν θα τον πρόδιδε.
Όταν γύρισε στην Αγγλία, συγκέντρωσε τις σημειώσεις που είχε κρατήσει και έγραψε ένα βιβλίο A Voyage Round the World, Volume I το οποίο γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τα επόμενα. Ο πεισματάρης αιρετικός και τόσο παράξενος Holman είχε αποκτήσει ήδη εχθρούς και ανταγωνιστές, που τον διέβαλαν και ισχυρίζονταν ότι δεν έκανε ποτέ αυτά για τα οποία έγραφε. Αλλά εκείνος σε κόντρα της βικτωριανής υποκρισίας, συνέχισε να περιπλανιέται και να γράφει, δίνοντας όλο και μεγαλύτερη σημασία στο ταξίδι και όλο και λιγότερη στην προσωπική του ιδιαιτερότητα, που μόνο εμπόδιο δεν του στεκόταν Έτσι όταν έφτασε στην Κεϋλάνη, έμαθε ότι υπήρχε πρόβλημα με εξαγριωμένους ελέφαντες στην τοπική ζούγκλα. Χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά, δανείστηκε ένα τουφέκι κι έφυγε για κυνήγι.
Εκατόν πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο James Holman χάρη και στην υπέροχη βιογραφία του Jason Roberts μοιάζει να βρίσκει τη θέση που του αξίζει στο πάνθεον των περιηγητών. Ένα πάνθεον από το οποίο λείπουν ακόμα πολλά ονόματα καταπληκτικών ανθρώπων Πώς θα αντιμετώπιζε άραγε ο James Holman σήμερα το political correct κλίμα της εποχής μας; Ίσως με την ίδια περιφρόνηση που αντιμετώπιζε τότε εκείνους που τον θεωρούσαν ένα επαχθές ανθρώπινο φορτίο. Και όπως πιθανώς θα σχολίαζε ανασηκώνοντας όπως συνήθιζε τους ώμους , και βάζοντας το μπαστούνι του μπροστά : Keep walking…
