Ζώντας σε ένα κόσμο άπειρων ευκαιριών και δυνατοτήτων, σε κάθε βήμα που κάνουμε οι επιλογές που έχουμε στη διάθεσή μας είναι αναρίθμητες. Η κάθε επιλογή γεννά πλήθος πιθανών σεναρίων για τη μετέπειτα πορεία μας. Ακόμα και η πιο μικρή λεπτομέρεια, το πιο αθώο και ανεπαίσθητο βήμα μας, μπορεί σε βάθος χρόνου να αποδειχθεί καθοριστικό για τη ζωή μας.
Κάποιες φορές η κατάληξη των επιλογών μας φαντάζει αρκετά προβλέψιμη, καθώς συνηθίζουμε να περιοριζόμαστε μεταξύ της προφανούς αρνητικής και της προφανούς θετικής απόφασης, Αμφιταλαντευόμαστε, δηλαδή, μεταξύ των δύο άκρων- του ασφαλούς μονοπατιού και του ρίσκου…
Και σε αυτό το σημείο διαφαίνεται η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων. Εδώ διαχωρίζεται ο άνθρωπος που θέλει να εξελίσσεται διαρκώς -ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα που θα πάρει, από αυτόν που δεν επιθυμεί να “ξεβολεύεται” και να δοκιμάζει το διαφορετικό, πράγμα που πηγάζει από το φόβο του πιθανού λάθους και της αποτυχίας. Καλούμαστε σε αυτό το σημείο να αφήσουμε πίσω μας το φόβο και να ρισκάρουμε να κάνουμε το λάθος. Λάθος, άλλωστε, δεν υφίσταται…
Γνωρίζεις, μέσω μια λανθασμένης επιλογής, ακόμα καλύτερα τον εαυτό σου και οι “καρποί” του λάθους σου, σε φέρνουν ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στο σωστό. Εξάλλου μια αποτυχημένη επιλογή, ένα λάθος, είναι πιο σωστό και επιθυμητό από ένα σωστό βήμα που γίνεται εν αγνοία μας. Ο εύστοχος δρόμος -κατά τύχη- , όταν δεν αποτελεί συνειδητή απόφαση και πλήρη αντικατοπτρισμό του εαυτού μας τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι ανώφελος.
Όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα στον καθένα μας, αν αναλογιστούμε τις προσωπικές μας εμπειρίες, είναι κανόνας της ζωής πως μόνο όταν το λάθος γίνεται ουσιαστικά “κτήμα” σου είσαι σε θέση να προχωρήσεις χωρίς επιστροφή, να διδαχθείς από τις αποφάσεις σου, να βρεις το κρυμμένο νόημα πίσω από τις πράξεις σου και να πλησιάσεις ακόμα περισσότερο τον Εαυτό σου…
via
