Μη ζηλεύεις ξένες ευτυχίες. Φτιάξε τη δική σου

Πάντα έβλεπα την ευτυχία των άλλων και την ζήλευα. Από μικρό παιδί. Όμως, κακία δεν έτρεφα μέσα μου, για κανέναν. Τί έφταιγαν εκείνοι που ήταν ευτυχισμένοι; Τι έφταιγαν που εγώ τους ζήλευα. Τι έφταιγαν που εγώ ήμουν δυστυχισμένος;

Ήμουν ένα μικρό παιδί που καθώς μεγάλωνε προσπαθούσε να φτάσει την ευτυχία μα εκείνη τον προσπέρναγε ειρωνικά.

Στην καρδιά μου μόνο θλίψη υπήρχε. Θλίψη και ένα σωρό από αναπάντητα γιατί; Τα οποία καθώς μεγάλωνα μεγάλωναν και αυτά.

Γιατί οι άλλοι να έχουν περισσότερη ευτυχία από εμένα; Τι έκαναν περισσότερο για να την αξίζουν;

Γιατί εγώ να μην έχω μία οικογένεια ενωμένη όπως των άλλων;
Γιατί να μην είμαι άριστος μαθητής;
Γιατί οι γονείς μου να αγαπούν περισσότερο τον αδερφό μου;

Γιατί να μην έχω έναν φίλο αληθινό;
Γιατί η σχέση μου να μην είναι ιδανική όπως των άλλων;

Γιατί να μην έχω μία δουλειά που να αγαπώ;
Γιατί να μην είμαι ικανός να με θαυμάζουν;

Γιατί να μην έχω το θάρρος της γνώμης μου;
Γιατί να φοβάμαι τόσο;
Γιατί να πονάω τόσο;

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Κοιτάζω τους άλλους και επιθυμώ την δική τους ευτυχία.
Κοιτάζω τους άλλους που χαμογελούν και αναρωτιέμαι; Ξανά και ξανά.
Ποιο να είναι το λάθος μου;
Κι ύστερα σκέφτομαι. Ίσως απλά να στάθηκαν πιο τυχεροί ή ίσως να πάλεψαν πιο πολύ.
Μήπως τελικά δεν προσπάθησα αρκετά; Κι όμως, σε όλη μου τη ζωή δεν έχω σταματήσει να κυνηγώ την ευτυχία. Δεν έχω σταματήσει να την περιμένω να έρθει.

Θέλω τόσο πολύ να χαμογελάσω. Να κοιτάξω στον καθρέφτη και να αντικρύσω ένα πρόσωπο χαμογελαστό. Ευτυχισμένο. Αληθινά ευτυχισμένο! Που η εικόνα του στον καθρέφτη να ραγίσει από δάκρυα χαράς και όχι λύπης. Βαρέθηκα να σκορπάω ψεύτικα χαμόγελα παντού. Και να αναρωτιέμαι που έχω κάνει λάθος! Γιατί σίγουρα κάπου φταίω κι εγώ. ..

Κάπου δεν έπραξα το σωστό ώστε να μπορώ τώρα να είμαι ευτυχισμένος. Ίσως και να απορροφήθηκα τόσο από τη ζωή των άλλων που να ξέχασα τη δική μου ζωή. Τις δικές μου επιθυμίες, τα δικά μου όνειρα.

Ίσως τότε να ήταν που η ευτυχία μου χτύπησε την πόρτα αλλά εγώ δεν την άκουσα. Ίσως τότε να έπρεπε να ανέβω στο τρένο αλλά να μην ανέβηκα. Ίσως να θεώρησα το ταξίδι μικρό και άσκοπο. Δίχως σημαντικό προορισμό.

Κι όμως έπρεπε να καταλάβω ότι οι μικροί προορισμοί είναι εκείνοι που μπορεί να μας κάνουν αληθινά ευτυχισμένους.

Η ευτυχία δεν μας χαρίζεται έτσι απλόχερα είναι οι ευκαιρίες που αν δεν τις αρπάξεις την κατάλληλη στιγμή χάνονται και δεν ξαναγυρνάνε. Και αν μας χαριστεί πρέπει να παλέψουμε με νύχια και με δόντια για να την κρατήσουμε. Γιατί εκεί που θα την θεωρήσουμε δεδομένη εκεί και θα τη χάσουμε. Θα ανοίξει τα πελώρια της φτερά και θα πάει να αγκαλιάσει μία άλλη πονεμένη καρδιά. Μια καρδιά που θα αξίζει να είναι ευτυχισμένη. Μια καρδιά που περιμένει πως και πώς να της ανοίξει την πόρτα για να χυθεί το διάπλατο φως μες το σπίτι της και να την ζεστάνει.

Γι’ αυτό, λοιπόν, μην προσπαθείς να ζήσεις τη ζωή σου μέσα από την ευτυχία των άλλων.
Μην θεωρείς τη δική σου ευτυχία κατώτερη από των άλλων, πάλεψε για εκείνη και κάνε την πιο δυνατή.

Που ξέρεις; Ίσως και οι άλλοι να θεωρούν τη δική σου ευτυχία πιο όμορφη από τη δική τους! O κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ευτυχία με έναν τρόπο διαφορετικό και μοναδικό για εκείνον. Μπορεί εσύ να έχεις αυτό το κάτι που κάποιος άλλος να ζηλεύει και να θεωρεί προσωπική ευτυχία. Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό;

Για αυτό ζήσε την κάθε στιγμή και έχε πάντα ανοιχτές τις πόρτες της ψυχής σου γιατί κάθε μέρα υπάρχουν εκείνες οι μαγικές στιγμές που μπορεί να σε κάνουν ευτυχισμένο. Μέσα από τα απλά τα πράγματα, τα καθημερινά.

~ Φλώρα Σπανού

   Πηγή: αναπνοές