Έχεις θράσος να μην αγαπάς και να μένεις δίπλα σε έναν άνθρωπο που σε λατρεύει. Γιατί αν υπήρχε αγάπη θα έμενες κοντά του ανεξαρτήτως συγκυριών και δυσκολιών, ψυχή τε και σώματι.
Δε θα χρειαζόταν να παίξεις με την καρδιά του, δε θα μοίραζες την αγάπη του για να φτάσει και για τους δυο σας, δε θα χρησιμοποιούσες λόγια όμορφα για να πείσεις, θα κρατούσες την ψυχή σου καθαρή, θα μπορούσες να πεις «αντίο» κοιτώντας τον άλλον στα μάτια.
Λένε ότι οι άνθρωποι εκτιμούν την αξία του άλλου στην απουσία του.
Αυτό είναι άδικο για όσους δίνουν τη μια ευκαιρία πίσω από την άλλη με την ελπίδα ότι κάτι, κάποτε, θα αλλάξει. Αναρωτήσου αν τα δίνουν όλα απλόχερα, πόσο δίκιο θα είναι γι? αυτούς όταν δε θα τους έχει μείνει ούτε ψυχή; Τι να κάνουν την εκτίμηση στο τέλος αν μέσα στη σχέση δεν την έχουν; Τι να την κάνουν τη δικαίωση μετά την ήττα; Μα είναι όντως ήττα;
Προχθές μια φίλη δασκάλα μού έδειχνε κάτι κατασκευές που φτιάχνουν τα παιδιά στο σχολείο με Lego. Ένα φυλλάδιο είχε οδηγίες για τις διαστάσεις που θα χρησιμοποιηθούν, τα χρώματα που θα τοποθετηθούν σε κάθε σημείο και πώς θα τεθεί ο μηχανισμός σε λειτουργία για να κινήσει την κατασκευή. Η σχέση δεν έχει οδηγίες χρήσης. Έχει χρώματα και μηχανισμούς λειτουργίας που το κάθε μέλος της τοποθετεί μικρά-μικρά κομματάκια Lego ή που αφαιρεί. Όσα κομματάκια κι αν προσθέσεις εσύ η κατασκευή δε θα κινηθεί αν ο άλλος τα αφαιρεί γιατί δεν θα είναι ποτέ άρτια εξοπλισμένη.
Τα άτομα που μας δίνουν τα σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή, παίρνουν συχνά το μικρότερο ποσοστό εκτίμησης από εμάς.
Η αγάπη του ενός από μόνη της δεν μπορεί να κάνει τη σχέση να λειτουργήσει. Οι σχέσεις δεν είναι στατικές, μεταβάλλονται και περνούν μέσα από σωρεία σταδίων, απαιτούν αλλαγή. Ισομερώς και αναλογικά χρειάζεται να υπάρχει η επικοινωνία, οι αγκαλιές, οι ελπίδες, οι πίκρες, οι δουλειές του σπιτιού. Καμιά σχέση δεν είναι τόσο στέρεη που να μην έχει ανάγκη από αμοιβαιότητα.
Σε όλες τις σχέσεις που δημιουργούμε ως άνθρωποι δοκιμάζεται η δυνατότητά μας να κατανοήσουμε τις ανάγκες των άλλων και να δώσουμε όσα μπορούμε για να μας καταλάβουν κι αυτοί. Η αγάπη όμως, δεν είναι ένα πατρόν που φοριέται σε όλους· ο ένας είναι ψηλός ή χοντρός και δεν τον φτάνει, ο άλλος λιγνός ή κοντός και του περισσεύει.
Γι? αυτό κάποιοι εθελοτυφλούν μέσα στις σχέσεις. Αγαπάνε με την ελπίδα κάποτε να τους αγαπήσει κι ο άλλος, επιμένουν να προσπαθούν παρόλο που η προσπάθεια δεν είναι αμοιβαία. Κάνουν υπομονή για να βρουν μια χαμένη Ατλαντίδα.
Σε κάθε απογοήτευση σκέφτονται ότι έπρεπε να είχαν χωρίσει τότε και το «τότε» γίνεται άλλη μια ευκαιρία που πολλαπλασιάζεται μέσα σε μέρες που γίνονται βδομάδες και μετά μήνες. Είναι μια αναμονή που τους κάνει νευρικούς, απογοητευμένους, δυστυχισμένους. Στο μυαλό τους δικαιολογούν την έλλειψη τρυφερότητας χάριν των όμορφων στιγμών του παρελθόντος, αρκούνται σε ψίχουλα αγάπης με την ελπίδα της αλλαγής, φοβούνται να φύγουν, να ξεχάσουν ή να ξεχαστούν κι έτσι σταματούν να ζητάνε τα αυτονόητα γιατί κουράστηκαν.
Βαθιά μέσα τους όμως, θέλουν όσο τίποτα να αγαπηθούν δυνατά, να τους προσφερθούν όσα δίνουν. Τους πιάνει το παράπονο που η διεύθυνση της σχέσης τους γράφει «αδιέξοδο» ενώ δεν τολμούν να στρίψουν στο παραδίπλα στενό που γράφει «οδός ονείρου». Βαθιά μέσα τους θέλουν κάποιον να αγαπήσει επιτέλους αυτές τις λεπτομέρειες στο πρόσωπο, στο σώμα, στο μυαλό τους. Διψούν για μια αγάπη που να είναι δυνατή τόσο όσο να γκρεμίσει τον κόσμο και να τον ξαναφτιάξει.
Για φαντάσου κάποτε αυτόν τον άνθρωπο με τον οποίο έχεις ζήσει τόσα πολλά να μη θες ούτε τη μορφή του να θυμάσαι. Γιατί, πώς να κλειστείς στα ίδια χέρια για παρηγοριά όταν είναι τα ίδια χέρια που σε πονάνε; Πώς να φιλήσεις τα χείλη που ξεστομίζουν πικρές κουβέντες; Πώς να κοιτάξεις τα μάτια που καθρεφτίζονται μέσα τους όσα σου στερούνται στην τελική; Η απουσία του άλλου -σωματική ή συναισθηματική- γίνεται τρόπος ζωής για σένα.
Έχεις δοκιμάσει όλους τους ρόλους, δοκίμασε και τον πρωταγωνιστικό. Μέσα σου όλα είναι διαλυμένα. Τι παραπάνω να σου γκρεμίσουν;
Να αρκείσαι μόνο με την αγάπη που είναι αντιληπτή και αποδεκτή και από τους δύο, που ο τρόπος που εκδηλώνεται είναι ο ίδιος με τον τρόπο που εκλαμβάνεται. Να πεις «χρειάζομαι να με αγαπάς με τον τρόπο που έχω μάθει να καταλαβαίνω την αγάπη».
Αν πάλι έφυγε η εκτίμηση κι ο σεβασμός από τη σχέση σας, φύγε κι εσύ. Να φύγεις κι ας καταλήξει σε μικρό τιτανικό. Τι κι αν αγάπησες πολύ, δικιά σου η αμαρτία.
Καμιά φορά το ευχάριστο τέλος είναι μόνο για τον εαυτό σου. Είναι απλό.
Μαρία Παναγιώτου.
pillowfights
