Εμείς οι άνθρωποι δε μοιάζουμε με κάμπιες που γίνονται πεταλούδες.
Ίσως γιατί η δική μας μετάλλαξη γίνεται συνήθως αντίστροφα.
Ξεκινάμε την πορεία μας με όνειρα και προσδοκίες, μα και μεγάλα φτερά. Πετάμε ψηλά και αναζητούμε την ευτυχία.
Όσο απλά και αβίαστα κι αν αυτή έρχεται, άλλο τόσο φεύγει.
Κι όταν όλες αυτές οι ιδιαίτερες στιγμές που βιώσαμε ολοκληρωτικά και απόλυτα τελειώσουν, ακολουθεί η πτώση.
Η επιστροφή στο πριν, και η απογοήτευση γι αυτό που τελείωσε, μας πληγώνει και μας κόβει τα φτερά.
Κρυβόμαστε σε αόρατα κουκούλια, φοβούμενοι μην ξαναπληγωθούμε.
Μέσα σε αυτά, παρέα με τη μοναξιά μας απολαμβάνουμε θλιμμένα την πλασματική άμυνα που μας προσφέρουν.
Άμυνα θεωρείται αυτό που μας προστατεύει από εχθρούς και επιθέσεις. Αυτό που λένε πως είναι η καλύτερη επίθεση, ικανή να μας οδηγήσει σε περίτρανες νίκες και αξιοζήλευτα λάφυρα.
Μα για ποια νίκη, για ποια λάφυρα μιλάμε όταν ο εχθρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός;
Θάβουμε το παρελθόν και τις καλύτερες αναμνήσεις μας, ξεχνώντας ότι έτσι χάνουμε μια για πάντα τα φτερά μας.
Και μόνος τρόπος να πετάξουμε πάλι ψηλά είναι να δούμε την αλήθεια, δίχως άμυνες και φόβους.
Να δεχτούμε τις αποτυχίες και τις ήττες ως έχουν, χωρίς να μαχόμαστε με φαντάσματα.
Να ρισκάρουμε και να ζούμε κάθε τι όμορφο που έρχεται στο δρόμο μας. Να τολμάμε να κυνηγήσουμε τα θέλω μας, με όποιο τίμημα.
Η άμυνα δεν είναι η καλύτερη επίθεση.
Δεν είναι καν επίθεση.
Είναι το κλειδί, που ενώ φαινομενικά ξεκλειδώνει τις πόρτες της ασφάλειας και της ηρεμίας, κάνει ακριβώς το αντίθετο. Θάβει κάθε τι όμορφο που ζήσαμε σε ερμητικά κλειστά κουτιά και δηλώνει την προτετελεσμένη παραίτηση από όλα αυτά που μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους.
Κι έτσι, δε διαφέρει σε τίποτα από τον κοινότυπο φόβο ότι θα ξαναπληγωθούμε αν ευτυχήσουμε.
Μα η ευτυχία δεν είναι παιχνίδι ανασφάλειας και εγωισμού.
Δεν είναι παιχνίδι στρατηγικής, ούτε ζαριά με πειραγμένα ζάρια.
Δεν είναι θάρρος ή αλήθεια.
Είναι και τα δύο μαζί.
Είναι το θάρρος να πετάξεις πάλι ψηλά και η αλήθεια να δεις ότι έπεσες.
Το θάρρος να γκρεμίσεις τα κουκούλια που έφτιαχνες για να κρυφτείς και η αλήθεια να αναγεννηθείς.
Γιατί οι σχέσεις δεν είναι μια μετάλλαξη από κάμπια σε πεταλούδα, μα ούτε και το αντίθετο.
Είναι η συνεχής εναλλαγή τους, απαλλαγμένη από άμυνες και τεχνητά όρια ασφαλείας.
Και τελικά είναι αυτό το ακραίο που σε ολοκληρώνει και σου παρέχει την υπέρτατη ασφάλεια.
Η αίσθηση ότι ζεις και όχι η παραίσθηση ότι απλά υπάρχεις.
Γράφει η Φλώρα Πέππα.
