Πάντα σε θυμάμαι αγάπη μου. Εσύ μπόρεσες να με ξεχάσεις;

Εχθές το βράδυ ήρθες ακάλεστος στο μυαλό μου.

Μια φωτογραφία ήρθε να μου ξυπνήσει αναμνήσεις που με τόσο μόχθο είχα βάλει στον πάγο.
Μια φωτογραφία μας κάπου τα δυο μας..
Εγώ και συ. Κι όλο το μέλλον στα πόδια μας.
Το μέλλον έγινε παρελθόν.
Το τύλιξα ευλαβικά και το έβαλα στο συρτάρι μαζί με ό,τι άλλο σε θύμιζε.

Μα πως ήμουν τόσο αφελής;
Πως μπόρεσα να πιστέψω ότι μπορείς να κλειδώσεις σε ένα σεντούκι συναισθήματα και αγάπη;
Κάθε βράδυ γρατζουνούν το σεντούκι για να βγουν.
Κάθε βράδυ κλείνω τα αυτιά μου σφιχτά γιατί ο θόρυβος αυτός γρατζουνά και την ψυχή μου…τη γδέρνει..τη ματώνει..

Πως τα καταφέραμε έτσι αγάπη μου; Πως δύο άνθρωποι που αγαπούσαμε μαζί τώρα πονάμε χώρια;

Πως χωρέσαμε σε φορεμένα ρούχα εγωισμού; Πως γίναμε σαν τους ”άλλους” που λέγαμε πως δεν θα γίνουμε ποτέ;
Πως διώξαμε τον έρωτα μας σαν αποπαίδι;

Κι όμως δεν είμαστε σκληροί.
Πληγωμένοι είμαστε.
Πληγωμένοι και φοβισμένοι τρέχουμε να σωθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, από το ”εμείς” που φτιάξαμε και ζήσαμε.
Τα βράδια ακόμη κλαίω.
Μου είχες πει ότι δεν θες να με βλέπεις να κλαίω.
Και κάθε φορά που ο λυγμός πνίγει τον λαιμό μου και τα δάκρυα φτάνουν στα μάτια μου,αισθάνομαι ότι σε πληγώνω.
Σαν να παρακούω μια επιθυμία σου.

Όπως όταν μου έλεγες να μην καπνίζω πολύ. Τώρα τυλίγομαι στον καπνό του τσιγάρου που ανάβω το ένα μετά το άλλο.Δεν είναι εκδίκηση, ούτε τιμωρία.
Είναι μια κρυφή σκέψη ότι μπορεί να έρθεις να μου το πάρεις από το χέρι και να μου πεις ”αγάπη μου, μην καπνίζεις τόσο…
Σ’αγαπώ”, όπως το τραγούδι που μου αφιέρωνες.

Άτιμο πράγμα η μνήμη…
Εκείνα που θες να ξεχάσεις τα έχει φυλαγμένα και στα πετάει στη μούρη σε κάθε δυνατή ευκαιρία.
Τα κρύβει μέσα σε τραγούδια, μέσα σε μυρωδιές, μέσα σε άψυχα αντικείμενα.
Θυμάσαι την αγκαλιά μας; Αχ αυτή η αγκαλιά… Ήταν λες και ήμασταν κομμάτια από πάζλ ενωμένα. Απόλυτα προσαρμοσμένα.
Κάθε σπιθαμή του σώματος μας αρμονικά συνδεδεμένο. Και όλο το βράδυ χανόμασταν σε αυτή την αγκαλιά.
Απολάμβανα το άρωμα του σώματος σου. Ήταν το πιο βαρύ ναρκωτικό μου.

Τι να το κάνω τώρα το άδειο κρεβάτι; Τι να το κάνω και το βράδυ;
Ξέρεις τι άλλο με θυμώνει; Που στο μυαλό μου στριμώχνονται μόνο οι καλές μας στιγμές.
ΜΟΝΟ.
Λες και το ίδιο μου το μυαλό μου κάνει πόλεμο.
Μία άνιση μάχη που χάνω. Μα ούτε μια κακή μας στιγμή; Ούτε ένας τσακωμός; Λες και δεν υπήρξαν ποτέ.

Το τραγούδι παίζει σε επανάληψη ”Εν λευκώ”
Τίποτα σημαντικό, ζω μονάχα εν λευκώ.

Κάποτε ήθελα χρόνο για τον εαυτό μου,τώρα δεν χωράω μέσα σε τόσο χρόνο. Αναλώνομαι σε στιγμές χωρίς ουσία.
Λες να περνάω κατάθλιψη; Όχι αγάπη μου, μη φοβάσαι καλά είμαι.
Έχω ίσως μια βαθιά μελαγχολία. Βλέπεις είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.
Ναι το πιστεύω βαθιά. Χάνεις ένα κομμάτι σου, χάνεις τη φυσική παρουσία του στη ζωή σου.

Ε ναι, είναι ένας μικρός θάνατος.

Το ρολόι δείχνει 2:00 τα ξημερώματα.
Ακόμη παλεύω με τις σκέψεις μου. Το κρασί με κάνει πιο ειλικρινή με τον εαυτό μου. Με ελευθερώνει από φόβους, με φέρνει πιο κοντά με το ”μέσα” μου. Μου δίνει τόλμη να αρπάξω το κινητό και να σε πάρω τηλέφωνο.

Μα η λογική στέκεται απέναντι μου υπεροπτική,αλαζονική και μου κουνάει το δάχτυλο επιδεικτικά.

Μου απαγορεύει να σου τηλεφωνήσω. Με γονατίζει με το αυστηρό της βλέμμα.
Δεν θέλω να σε ενοχλήσω. Δεν θέλω να σου θυμίσω. Μπορεί εσύ να είσαι τυχερός και να μπόρεσες να ξεχάσεις.
Το μόνο που θέλω τώρα είναι να κοιμηθώ…και να…πάλι αυτός ο ήχος…το γρατζούνισμα στο σεντούκι…
Πάλι αυτός ο ήχος..πάλι…πάλι..πάλι…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ. Θα προσπαθήσω, όμως, να συμφιλιωθώ με το παρελθόν μου..
Και έτσι ίσως μπορέσω να συνεχίσω.

via