Δεν θα έχουμε την ανάγκη να σκεφτόμαστε μόνοι μας, απομονωμένοι από τους άλλους.
Δεν θα έχουμε την ανάγκη να διατηρούμε μυστικά ενοχοποιώντας τον εαυτό μας και κατηγορώντας άλλους.
Δεν θα είμαστε πρόθυμοι να ανεχόμαστε οτιδήποτε δεν αποτελεί αρμονία για όλους, γιατί θα είμαστε πρόθυμοι να το αλλάξουμε, επαναφέροντας την αρμονία.
Δεν θα έχουμε προσωπικές ανάγκες, που δεν επιτρέπουμε στους άλλους, τους οποίους θα έχουμε αναγνωρίσει ως ισότιμα κομμάτια του Ενός.
Θα προσφέρουμε με διάκριση του επιπέδου της συνειδητότητας, όμως απόλυτα αφοσιωμένοι στον κοινό σκοπό που διακρίνουμε πέρα από τα φαινόμενα.
Δεν θα υποκλινόμαστε στην αυτό-υποτέλεια και την αλαζονεία, που είναι παιδί της.
Δεν θα περιορίζουμε την αφθονία σε όλα τα επίπεδα, που είναι δικαίωμα όσων των υπηρετούν με σύνεση και σεβασμό.
Δεν θα διαχωρίζουμε τους ανθρώπους ανάλογα με αυτά που έχουν αλλά σύμφωνα με το ΕΙΝΑΙ που κάθε στιγμή κατακτούν.
Δεν θα είμαστε πλέον «δυαδικά πλασμένοι» αλλά ενοποιημένοι εσωτερικά, λειτουργώντας ως ανώτερες υπάρξεις, ως είμαστε πραγματικά.
Δεν θα περιορίζουμε και να υποτιμούμε τα παιδιά, που βρίσκονται σε άμεση σύνδεση με την ψυχή και το πνεύμα τους.
Δεν θα ενισχύουμε ό,τι υπηρετεί τη δυσαρμονία, μα θα ελέγχουμε απόλυτα την εστίαση της προσοχής μας, ως προς την ανώτερη βούλησή μας, συνειδητά.
Δεν θα είμαστε θύματα πλέον του χωροχρόνου, μα θα καθορίζουμε την πραγματικότητά μας, δημιουργώντας σύμφωνα με την υπερσυνειδητότητά μας, γνωρίζοντας άμεσα και καθαρά τα μελλοντικά αποτελέσματα/συνέπειές της δημιουργίας μας.
Δεν θα ανάγουμε πλέον τον επιφανειακό νου ως θεό, μα θα γκρεμίσουμε όλες τις ψευδαισθήσεις του, τις οποίες θα έχουμε εκτιμήσει ως «αναγκαίες» (επιλεγμένες) διαδικασίες της εξέλιξής μας.
Δεν θα υπηρετούμε πλέον την αλαζονεία της Βαβέλ, μα θ’ αναγνωρίζουμε την συμπαντική μας οικογένεια, μέσα από την κοινή γλώσσα της καρδιάς, που η διευρυμένη συνειδητότητα θα εφεύρει.
