Η Ψυχή, σου μιλάει κι’ αν μάθεις να συνδιαλέγεσαι μαζί της, μπορείς να μετατρέπεις τα πάντα στον χωροχρόνο.
Ο φόβος, είναι καταπιεσμένη Αγάπη. Αν τον κοιτάξεις βαθιά με σεβασμό, θα το καταλάβεις…
Αν τον φοβηθείς, θα πεθάνεις. Αυτός ο φόβος, θα έλεγα, είναι το ‘’εσωτερικό μας Παιδί’’. Το τραυματισμένο μας παρελθόν.
Είναι όμως στ’ Αλήθεια, τραυματισμένο; ή έτσι νομίζουμε διότι έτσι μας εντυπώθηκε με την τότε αντί-ληψή μας;
Αυτά που σου μιλούν, είναι το παρελθόν σου, η παιδική σου ηλικία, η εφηβεία, τα πάντα που νομίζουν ότι έχουν αδικηθεί ή ότι όντως αδικήθηκαν.
Είναι τα αποδιωγμένα κομμάτια σου, που έριξες στο υπόγειο του συνειδητού (Υπο-συνείδητο=Υπόγειο του Συνειδητού).
Χρειάζεται λοιπόν, να συνδιαλεχτείς με το ‘’ εσωτερικό σου παιδί ‘’, ώστε να ξεκαθαριστούν οι ‘’ διαστρεβλωμένες ερμηνείες ‘’ και να αναδομηθούν τα διάσπαρτα συμπεράσματα, ώστε να υπάρξει μια συνοχή στην σκέψη σου.
Δεν έχει σημασία, που πιστεύεις, που δεν πιστεύεις, τίποτα από όλα αυτά. Σημασία μόνο, έχει, η συνοχική διαδικασία των συλλογισμών σου και αυτό, συμβαίνει με τον τρόπο που περιέγραψα. Αυτή η διαδικασία στην ουσία, αποτελεί, την έννοια της Κάθαρσης όπως την αντιλαμβάνομαι.
Έπειτα, καθώς τακτοποιούνται τα παλιά και αδειάζουν, δημιουργείται ο χώρος για περεταίρω συλλήψεις Πληροφοριών…
Για να αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά, θα πρέπει να εκπαιδευτείς στο να ταξιδεύεις πίσω και να μιλάς με τα διαμαρτυρόμενα κομμάτια σου.
via
