Θυμάσαι τι έκανες πέρυσι τέτοια μέρα;
Άτιμο πράγμα η μνήμη.
Άτιμος και ο χρόνος.
Δυνάστης και παντοκράτορας.
Παίζει μέσα στις χούφτες του ζωές, όνειρα, μνήμες…
Τις ανακατεύει, τις μπερδεύει, τις τιθασεύει και στο τέλος μπορεί να τις βγάλει ολότελα άχρηστες.
Εκείνα τα “για πάντα” που υποσχεθήκαμε πως θα θυμόμαστε και θα αγαπάμε.
Εκείνα τα “για πάντα” που ορκιστήκαμε πως θα πονάμε και θα σκεφτόμαστε.
Καπνός…
Περνά ο καιρός και τα άλλοτε σημαντικά στριμώχνονται σε ένα συρτάρι. Για να έρθουν τα άλλα…
Τα επόμενα…
Εκείνα που δεν περιμέναμε κι ήρθαν να ταράξουν τα στάσιμα νερά μας.
Γεμάτη στροφές η ζωή, δε μας αφήνει να δούμε το παρακάτω. Κινούμαστε στην τροχιά της και περιμένουμε την έκπληξη. Το ξαφνικό, το απρογραμμάτιστο, το αναπάντεχο.
Κι όταν έρθει αυτό, διαλύονται όσα ξέραμε και σκεφτόμασταν ως εκείνη τη στιγμή.
Ακόμη κι όσα μας πονούσαν μπαίνουν στον πάγο.
Μια απώλεια, ένας χωρισμός, μια πληγή.
Κάνουν τόπο για να υποδεχτούν τα επόμενα.
Κι εμείς πίσω δεν κοιτάμε ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ.
Γιατί υπάρχουν και οι περιπτώσεις που κάτι, ασήμαντο, θα μας ταξιδέψει πίσω.
Και τότε θα ταρακουνηθούμε.
Θα τα χάσουμε με το πόσα ξεχάσαμε, παρόλο που κάποτε υπήρξαν σταθμοί στη ζωή μας.
Θα τα χάσουμε με το πόσους ξεχάσαμε, παρόλο που κάποτε υπήρξαν οι πιο δικοί μας άνθρωποι.
Όχι, δεν είμαστε αναίσθητοι.
Είμαστε απλά άνθρωποι.
Και τραβάμε στην ανηφόρα και ζούμε και προσπερνάμε.
Μα δε λησμονάμε.
Δε λησμονάμε ανθρώπους που ήρθαν κι έφυγαν. Δίκαια ή άδικα, στην ώρα τους ή πρόωρα.
Δε λησμονάμε έρωτες με ατυχή κατάληξη. Έρωτες που ενώ τους θελήσαμε αορίστου χρόνου έληξαν νωρίς.
Δε λησμονάμε φιλίες που στάθηκαν λίγες. Που ενώ τις βλέπαμε ιδανικές και σωστές, αποδείχτηκαν μικρές και χαιρέκακες. Πικρόχολες και βουτηγμένες σε μικρές και μεγάλες προδοσίες.
Τίποτα δε λησμονάμε.
Μόνο που τα στριμώχνουμε όπου βρούμε και τα αφήνουμε εκεί.
Κι ο χρόνος, που για τόσα κατηγορούμε, μας βοηθά. Και η ζωή μας φέρνει άλλα κι άλλα, φρέσκα και σπαρταριστά να έχουμε να ασχολούμαστε.
Θυμάσαι τι έκανες πέρυσι τέτοια μέρα; Μήπως έκλαιγες ή ήσουν θυμωμένος για κάτι που συνέβαινε και τάραζε τη ζωή σου;
Σήμερα; Που είναι αυτό;
Μήπως ζορίστηκες να το θυμηθείς παρόλο που είναι σημαντικό;
Ξεχνάς. Ξεχνάω. Ξεχνάμε…
Πολλά ξεχνάμε. Κι ας ορκιστήκαμε κάποτε το αντίθετο.
Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό.
Το μεγάλο θέμα είναι να μην μαθαίνουμε από όσα ξεχνάμε. Από όσα κάποτε μας τάραξαν και σήμερα γίνανε κουκίδα στο χάρτη μας.
Εγώ πριν ένα χρόνο έμαθα να εκτιμώ το δώρο της ζωής. Πόσο άσχημο είναι να φεύγει ένας νέος άνθρωπος τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά.
Έμαθα πόσο μπορεί να σε παγώσει ο πόνος, να σου μουδιάσει κάθε σημείο του κορμιού και να μπλοκάρει το μυαλό σου.
Να λες πως δεν θα μπορέσεις ποτέ να πονέσεις ξανά τόσο πολύ.
Κι έλεγα πως θα το θυμάμαι πάντα. Μα το ξέχασα…
Έπρεπε να πέσω τυχαία σήμερα σε μια φωτογραφία για να θυμηθώ.
Χαστούκι η μνήμη, σε γυρνά πίσω.
Κατακέφαλα μας βαρά και μας γελά ειρωνικά. Κουνά υποτιμητικά το δάχτυλο και λέει ” Εσύ ήσουν που θα πόναγες πάντα;”.
Όχι, μνήμη. Δε θα πονώ πάντα. Κι ας το είπα κάποτε.
Φρόντισε ο χρόνος γι' αυτό.
Μπορεί να μην πονώ, μπορεί να ξεχνώ, αλλά πάντα θα κρατώ μέσα μου τη βαθύτερη ουσία της κάθε μου εμπειρίας.
Θα 'ναι ο προσωπικός μου οδηγός για τη συμπεριφορά, τη σκέψη, τη ζωή μου.
Το εγχειρίδιο ενός πρωτάρη στη ζωή, στους ανθρώπους και τα ανθρώπινα γενικά.
Και στις σελίδες του θα 'ναι φυλαγμένα όσα κάποτε με γονάτισαν, με πόνεσαν μα κυρίως με δίδαξαν.
Όλα μου τα μαθήματα, το απόσταγμα των εμπειριών, των πόθων και των παθών μου.
Και με αυτό θα πορεύομαι.
Άλλωστε το σημαντικό σε τούτη δω τη γεμάτη ζωή, δεν είναι να θυμάσαι τι σε πόνεσε και πότε.
Είναι μην ξεχνάς το γιατί σε πόνεσε…
Άτιμο πράγμα η μνήμη.
Άτιμος και ο χρόνος.
Δυνάστης και παντοκράτορας.
Παίζει μέσα στις χούφτες του ζωές, όνειρα, μνήμες…
Τις ανακατεύει, τις μπερδεύει, τις τιθασεύει και στο τέλος μπορεί να τις βγάλει ολότελα άχρηστες.
Εκείνα τα “για πάντα” που υποσχεθήκαμε πως θα θυμόμαστε και θα αγαπάμε.
Εκείνα τα “για πάντα” που ορκιστήκαμε πως θα πονάμε και θα σκεφτόμαστε.
Καπνός…
Περνά ο καιρός και τα άλλοτε σημαντικά στριμώχνονται σε ένα συρτάρι. Για να έρθουν τα άλλα…
Τα επόμενα…
Εκείνα που δεν περιμέναμε κι ήρθαν να ταράξουν τα στάσιμα νερά μας.
Γεμάτη στροφές η ζωή, δε μας αφήνει να δούμε το παρακάτω. Κινούμαστε στην τροχιά της και περιμένουμε την έκπληξη. Το ξαφνικό, το απρογραμμάτιστο, το αναπάντεχο.
Κι όταν έρθει αυτό, διαλύονται όσα ξέραμε και σκεφτόμασταν ως εκείνη τη στιγμή.
Ακόμη κι όσα μας πονούσαν μπαίνουν στον πάγο.
Μια απώλεια, ένας χωρισμός, μια πληγή.
Κάνουν τόπο για να υποδεχτούν τα επόμενα.
Κι εμείς πίσω δεν κοιτάμε ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ.
Γιατί υπάρχουν και οι περιπτώσεις που κάτι, ασήμαντο, θα μας ταξιδέψει πίσω.
Και τότε θα ταρακουνηθούμε.
Θα τα χάσουμε με το πόσα ξεχάσαμε, παρόλο που κάποτε υπήρξαν σταθμοί στη ζωή μας.
Θα τα χάσουμε με το πόσους ξεχάσαμε, παρόλο που κάποτε υπήρξαν οι πιο δικοί μας άνθρωποι.
Όχι, δεν είμαστε αναίσθητοι.
Είμαστε απλά άνθρωποι.
Και τραβάμε στην ανηφόρα και ζούμε και προσπερνάμε.
Μα δε λησμονάμε.
Δε λησμονάμε ανθρώπους που ήρθαν κι έφυγαν. Δίκαια ή άδικα, στην ώρα τους ή πρόωρα.
Δε λησμονάμε έρωτες με ατυχή κατάληξη. Έρωτες που ενώ τους θελήσαμε αορίστου χρόνου έληξαν νωρίς.
Δε λησμονάμε φιλίες που στάθηκαν λίγες. Που ενώ τις βλέπαμε ιδανικές και σωστές, αποδείχτηκαν μικρές και χαιρέκακες. Πικρόχολες και βουτηγμένες σε μικρές και μεγάλες προδοσίες.
Τίποτα δε λησμονάμε.
Μόνο που τα στριμώχνουμε όπου βρούμε και τα αφήνουμε εκεί.
Κι ο χρόνος, που για τόσα κατηγορούμε, μας βοηθά. Και η ζωή μας φέρνει άλλα κι άλλα, φρέσκα και σπαρταριστά να έχουμε να ασχολούμαστε.
Θυμάσαι τι έκανες πέρυσι τέτοια μέρα; Μήπως έκλαιγες ή ήσουν θυμωμένος για κάτι που συνέβαινε και τάραζε τη ζωή σου;
Σήμερα; Που είναι αυτό;
Μήπως ζορίστηκες να το θυμηθείς παρόλο που είναι σημαντικό;
Ξεχνάς. Ξεχνάω. Ξεχνάμε…
Πολλά ξεχνάμε. Κι ας ορκιστήκαμε κάποτε το αντίθετο.
Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό.
Το μεγάλο θέμα είναι να μην μαθαίνουμε από όσα ξεχνάμε. Από όσα κάποτε μας τάραξαν και σήμερα γίνανε κουκίδα στο χάρτη μας.
Εγώ πριν ένα χρόνο έμαθα να εκτιμώ το δώρο της ζωής. Πόσο άσχημο είναι να φεύγει ένας νέος άνθρωπος τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά.
Έμαθα πόσο μπορεί να σε παγώσει ο πόνος, να σου μουδιάσει κάθε σημείο του κορμιού και να μπλοκάρει το μυαλό σου.
Να λες πως δεν θα μπορέσεις ποτέ να πονέσεις ξανά τόσο πολύ.
Κι έλεγα πως θα το θυμάμαι πάντα. Μα το ξέχασα…
Έπρεπε να πέσω τυχαία σήμερα σε μια φωτογραφία για να θυμηθώ.
Χαστούκι η μνήμη, σε γυρνά πίσω.
Κατακέφαλα μας βαρά και μας γελά ειρωνικά. Κουνά υποτιμητικά το δάχτυλο και λέει ” Εσύ ήσουν που θα πόναγες πάντα;”.
Όχι, μνήμη. Δε θα πονώ πάντα. Κι ας το είπα κάποτε.
Φρόντισε ο χρόνος γι' αυτό.
Μπορεί να μην πονώ, μπορεί να ξεχνώ, αλλά πάντα θα κρατώ μέσα μου τη βαθύτερη ουσία της κάθε μου εμπειρίας.
Θα 'ναι ο προσωπικός μου οδηγός για τη συμπεριφορά, τη σκέψη, τη ζωή μου.
Το εγχειρίδιο ενός πρωτάρη στη ζωή, στους ανθρώπους και τα ανθρώπινα γενικά.
Και στις σελίδες του θα 'ναι φυλαγμένα όσα κάποτε με γονάτισαν, με πόνεσαν μα κυρίως με δίδαξαν.
Όλα μου τα μαθήματα, το απόσταγμα των εμπειριών, των πόθων και των παθών μου.
Και με αυτό θα πορεύομαι.
Άλλωστε το σημαντικό σε τούτη δω τη γεμάτη ζωή, δεν είναι να θυμάσαι τι σε πόνεσε και πότε.
Είναι μην ξεχνάς το γιατί σε πόνεσε…
Στεύη Τσούτση
diaforetiko.gr
