Η αλαζονεία είναι το γνώρισμα της συμπεριφοράς του ανθρώπου, που πηγάζει από τηνυπερτίμηση του εαυτού του. Η αλαζονεία απομονώνει ουσιαστικά το άτομο από τους συνανθρώπους του. Ο αλαζόνας θεωρεί τους άλλους κατώτερους, τους χρησιμοποιεί πολλές φορές σαν αντικείμενα και τους ταπεινώνει. Το πιο προσφιλές του μέσον είναι η ειρωνεία.
Ο αλαζόνας βρίσκεται ψηλά στην συνείδηση του, αλλά χαμηλά στην συνείδηση των συνανθρώπων του
Ο εγωισμός είναι η τάση του ατόμου να προβάλει και να αγαπά τον εαυτό του. Ο ατομισμός, η έπαρση, η υπεροψία και φυσικά η αλαζονεία είναι αποχρώσεις του ίδιου του εγωισμού.
Έκανα όλο αυτόν τον πρόλογο για να σας διατυπώσω μία ιστορία, που δεν γνωρίζω αν είναι μύθος ή πραγματικότητα, αλλά θεωρώ μία όμορφη ιστορία για παιδιά και μεγάλους που διδάσκει μέσα από τα νοήματα της.
Όταν ο Ντα Βίντσι σχεδίαζε τον μυστικό δείπνο, έψαχνε διάφορους ανθρώπους σαν πρότυπο, για να δώσει στα πρόσωπα που είχε στο μυαλό του, το αντίστοιχο βάθος. Είχε διαλέξει έναν νεαρό, πανέμορφο (ήταν γνωστές οι προτιμήσεις του στο αντρικό φύλο), για να αποτυπώσει στο πρόσωπο του, το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Όταν τελείωσε τον ευχαρίστησε και κινήθηκε σε αναζήτηση προσώπων για τους μαθητές του. Μετά από χρόνια βρήκε κάποιον ρακένδυτο, ξιπασμένο ζητιάνο, άσχημο και απεριποίητο. Όταν του ζήτησε να τον ζωγραφίσει για να απεικονίσει τον Ιούδα, ο άνθρωπος ξέσπασε σε κλάματα. «Μην κλαις» του είπε, «θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε». Ο άνθρωπος με δάκρυα στα μάτια του απάντησε «Δεν κλαίω για την επιλογή σου, κλαίω γιατί εγώ ήμουν κάποτε που χρησιμοποίησες σαν εικόνα του Χριστού»
Όλα μέσα μας είναι και ο Χριστός και ο Ιούδας. Οι επιλογές μας, καθορίζουν το ποιόν μας και προβάλλουν αυτό που πραγματικά είμαστε και όχι αυτό που νομίζουμε πως είμαστε.
Η αυτογνωσία είναι η γνώση του εαυτού μας, των αρετών ή αδυναμιών μας. Είναι κάτι το σκληρό γι’ αυτούς που θέλουν να διατηρούν προσωπείο, είναι όμως ευλογία για όσους αγαπούν την αλήθεια.
Όταν πέσουν οι μάσκες, όλα βγαίνουν στο φως.
