Μαθητές και δάσκαλοι
Δυστυχώς οι περισσότεροι παραμένουν μαθητές για όλη τη ζωή τους, με την αρνητική όμως έννοια, αυτήν που έμαθαν. Περιμένουν την έτοιμη γνώση, την μασημένη πληροφορία. Αναζητούν δασκάλους όπως αυτούς που γνώρισαν στα σχολικά τους χρόνια, που τους υπέβαλλαν τι θα μάθουν, πότε να το κάνουν, και πώς. Σπάνια διαπιστώνουν οι άνθρωποι πως διατηρούν τον ίδιο τρόπο λειτουργίας και στη ζωή τους, σε όλους τους τομείς.
Φυσικά, οι ίδιοι (αν και αδυνατούν να διαπιστώσουν το δίπολο χαρακτηριστικό), επικρίνουν και αντιμάχονται κάθε δάσκαλο, κάνοντας του κεφαλιού τους (κυριολεκτικά, βάση προγραμματισμού), χωρίς να συνειδητοποιούν πόσο εξαρτημένοι είναι από πεποιθήσεις, παπαγαλίες και δανεικές απόψεις που θεωρούν δικές τους.
Έχουμε λοιπόν όσους βασίζονται σε σκέψεις σοφών, αναπαράγοντας τα λόγια τους, μελετώντας τα γραπτά τους (αν υπάρχουν), αναζητώντας ιστορικά, πατώντας πάνω σε ό,τι έχει ήδη ειπωθεί/γραφτεί, χωρίς να κάνουν πράξη αυτά που "γνωρίζουν". Δεν είναι κακό, αλλά λειψό, περιοριστικό και μη εφαρμόσιμο κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να είμαστε ακόλουθοι, μίμοι, ούτε πάμε προς τα πίσω, με σκοπό να αναβιώσουμε το παρελθόν. Οι ίδιες λέξεις αποκτούν άλλο περιεχόμενο ανάλογα με τον χρόνο, τον πολιτισμό, τη συνειδητότητα που τις γέννησε. Και ΔΕΝ ήμασταν εκεί!
Έχουμε και όσους νομίζουν πως βασίζονται στον εαυτό τους, είτε έχουν είτε δεν έχουν μελετήσει τις σκέψεις σοφών, αρχαία κείμενα, την κοινωνικά αποδεκτή γνώση. Θεωρούν πως ακολουθούν τη δική τους αυθεντική σκέψη, τις δικές τους επιθυμίες και αλήθεια, αγνοώντας πραγματικά πως κάτι τέτοιο είναι κυριολεκτικά αδύνατον, εκτός αν έχουν ακολουθήσει μια πολύ διαφορετική πορεία απογύμνωσης, αναγνώρισης της μικρότητας και της άγνοιας του εαυτού τους, προηγουμένως.
Είναι μια μακρά πορεία εσωτερικής και εξωτερικής δουλειάς, που απαιτεί αφοσίωση, πειθαρχία και αυτοσκοπό... πάνω από οποιονδήποτε άλλον σκοπό, της πρόσκαιρης ζωής μας. Για να φτάσει κανείς στον πυρήνα του ίδιου του εαυτού, χρειάζεται να απαρνηθεί όλα όσα δεν είναι δικά του, αναγνωρίζοντας όλα όσα έχει υιοθετήσει και δεν υποπτευόταν ποτέ πως υπήρχαν μέσα του, αλλά καθοδηγούν την προσωπικότητα εν αγνοία του. Δεν το αποφασίζει εύκολα κανείς αυτό, δεν το κάνει κανείς με "ελαφριά τη καρδία". Θέλει θάρρος, επιμονή και εμπιστοσύνη!
Άλλωστε, τους σοφούς (όχι κατ' ανάγκην δασκάλους, γιατί έχει άλλη έννοια ο δάσκαλος) τους κατανοούμε πραγματικά, μόνο τότε! Όταν απογυμνωθούμε! Γιατί τότε, τα λόγια τους αντηχούν μέσα μας εντελώς διαφορετικά, αγγίζοντας χορδές και σημεία του Είναι μας που δεν αντιλαμβανόμασταν πριν. Είναι σα να "ζωντανεύουν" τα λόγια τους αλλά και οι ίδιοι μέσα μας, παρακάμπτοντας το λογικο-αναλυτικό μέρος του νου μας και φτάνοντας πολύ πιο πηγαία, πιο βαθιά σε εκείνο το αληθινό, αυθεντικό μέρος μας που κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει, μόνο να το βιώσει για τον εαυτό του.
Την απογύμνωση αυτή δεν την κάνουμε μόνοι μας. Είναι αδύνατον να αναγνωρίσεις αυτό που δεν μπορείς να δεις. Είναι αδύνατον να δεις αυτό που δεν θέλεις να δεις ή που πιστεύεις πως δεν υπάρχει μέσα σου. Είναι αδύνατον να πας πέρα από το νου που έμαθες να εμπιστεύεσαι, να του ζητάς απαντήσεις και να ακολουθείς. Και είναι το ίδιο μέρος του νου - το μόνο που αναγνωρίζεις - που δημιουργεί όλα όσα αδυνατείς να φανερώσεις στον εαυτό σου.
Όμως, η καθιερωμένη έννοια του δασκάλου, όπως την έχουμε ερμηνεύσει στη Δύση, δεν λειτουργεί εδώ (ούτε πουθενά αλλού, άσχετα αν την διατηρούμε).
Δεν έχει ο πραγματικός δάσκαλος έτοιμες γνώσεις να σου προσφέρει. Δεν έχει μέθοδο που μπορείς να ακολουθήσεις. Δεν χαιδεύει τ' αυτιά σου και δεν σου προσφέρει μασημένη τροφή. Δεν το κάνει εύκολο ούτε γρήγορο, απλά επειδή έτσι έχουμε μάθει να περιμένουμε και να θέλουμε τα πάντα.
Αυτού του τύπου "δάσκαλοι", που λειτουργούν βάση των πιο πάνω, ανήκουν στη σύγχρονη εποχή του μάρκετινγκ, της διαφήμισης, του νεοπλουτισμού, των επιφανειακών και προσωρινών "χαπιών ανακούφισης", του φαστ-φουντ και της κοινωνικής αποδοχής των φαν.Οι ενέσεις ενέργειας, τα χάπια ανακούφισης, οι πληροφορίες που ικανοποιούν τα ένστικτα, διαρκούν για λίγο. Και προσφέρουν πολλές παρενέργειες, άλλες εμφανείς, άλλες όχι.
Έχοντας καταφέρει κάποιος το επιθυμητό: την απελευθέρωση του εαυτού από επεμβάσεις, παρεμβάσεις, κληροδοτήσεις και ό,τι μπορεί να σκιάσει την έκφραση του αυθεντικού Εαυτού, την εκδήλωση του μοναδικού δικού του εσωτερικού Δασκάλου/σύστημα διάκρισης και καθοδήγησης, δεν μετατρέπει κάποιον αυτόματα και σε δάσκαλο. Τον μετατρέπει σε ελεύθερο άνθρωπο, σε ανώτερη συνειδητότητα, σε αυθεντική ύπαρξη, σε σοφό, αλλά όχι σε δάσκαλο.
Ο δάσκαλος είναι αυτός που είτε τα έχει καταφέρει όλ' αυτά στο 100% (λέμε τώρα) είτε όχι, εν τούτοις, έχει βρει και ψάχνει συνέχεια, τρόπους να μεταδίδει αυτά που ανακαλύπτει, σε άλλους. Είναι αυτός που δεν βασίζεται σε συστήματα, μεθόδους, έτοιμες λύσεις και απαντήσεις, αλλά φτιάχνει, κάθε φορά, για τον καθένα από τους λίγους μαθητές του, τον μοναδικό δρόμο του καθενός, μαζί του. Δεν αναγνωρίζεται εύκολα, δεν μιλάει γι' αυτό που είναι εκτός αν ερωτηθεί. Η ίδια η ζωή του απλά εκφράζει την ίδια την πειθαρχημένη πορεία του.
Δεν οδηγεί κανένα μαθητή του κάπου συγκεκριμένα. Του δείχνει τον δρόμο, αλλά θα χρειαστεί να τον περπατήσει μόνος του, λειτουργώντας τη ζωή του. Δεν κάνει ο δάσκαλος, τη δουλειά που πρέπει να κάνει ο μαθητής του, αλλά πρέπει ο μαθητής να εμπιστευθεί τη δουλειά που του βάζει ο δάσκαλος, απόλυτα. Πρέπει να τολμήσει να παλέψει τις δικές του μάχες, να πέσει, να λερωθεί, να πονέσει και να επιστρέφει... γιατί εμπιστεύεται! Γιατί έχει πληρώσει γι' αυτό με την ίδια τη ζωή του, το τίμημα της δράσης του, την ταπεινότητα της αφοσίωσής του.
Και κάποια στιγμή πετάει μόνος του... Όλοι οι πραγματικοί μαθητές πετάνε μόνοι τους... και δεν χρειάζεται να γίνουν όλοι δάσκαλοι...
