Σ’ έναν κόσμο εκμετάλλευσης και συμφερόντων, σ’ αυτή τη σύγχρονη ζούγκλα που ο πιο δυνατός επιβιώνει, υπάρχουν κάποιοι που τολμούν να πάνε κόντρα στα σημεία των καιρών και δεν ακολουθούν τις υπάρχουσες νοοτροπίες. Κάποιοι διαφορετικοί, που έμαθαν να ζουν αλλιώς και δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην παγκόσμια κοινωνία αμοραλισμού.
Δεν έχουν όλοι στο μυαλό τους πώς θα σου τη φέρουν, ξέρεις. Υπάρχουν ακόμη καλοί άνθρωποι και το πιστεύω με όλο μου το είναι. Υπάρχουν ακόμη εκείνοι με το ευγενικό βλέμμα και το μεγάλο, αυθεντικό χαμόγελο. Γιατί ναι, συνήθως τους καλούς ανθρώπους τους καταλαβαίνεις από τη φυσιογνωμία και τους ξεχωρίζεις αμέσως. Καθάριο βλέμμα, ήρεμο, δύσκολα θα σε κοιτάξει καχύποτα. Κορμοστασιά περήφανη, αύρα θετική, πρόσωπο καλοσυνάτο, κινήσεις αυθόρμητες.
Οι καλοί άνθρωποι δεν έχουν το δόλο στο μυαλό τους ή και να τον έχουν, τον αφήνουν έξω απ’ τη ζωή τους από επιλογή. Δε θα σκεφτούν πονηρά για σένα και συνήθως δε φροντίζουν και να προφυλαχθούν από σένα. Για εκείνους, όλος ο κόσμος είναι απονήρευτος. Δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην προσοχή που επιτάσσουν οι καιροί, κι έτσι δεν έχουν μάθει να φυλάγονται από τον διπλανό. Γι’ αυτό και πολύ συχνά την πατάνε.
Συνήθως, οι άνθρωποι αυτοί έχουν φάει τα πιο πολλά σκατά απ’ όλους. Τους έχουν κοροϊδέψει, τους έχουν εξαπατήσει, αλλά εκείνοι επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο ρομαντικά αθώο και ν’ απαντούν στις δυσκολίες με χαμόγελο κι αισιοδοξία.
Ο καλός άνθρωπος θα κοντοσταθεί στο πεζοδρόμιο δίπλα στο ζητιάνο και δε θα του ρίξει δυο κέρματα από ελεημοσύνη. Θα του πει μια καλή κουβέντα, κι αυτήν χωρίς να τη σκεφτεί ή να τη σχεδιάσει για ώρα. Θα του βγει απλώς. Είναι συμπονετικός και μπαίνει εύκολα στα παπούτσια σου. Μπορεί να καταλάβει τα ζόρια σου, ίσως καλύτερα απ’ τον καθένα.
Αν του φερθείς άσχημα, δε θ’ ακολουθήσει το ρητό «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» γιατί είναι εντελώς έξω απ’ τη νοοτροπία του. Θα σ’ αφήσει ν’ απολογηθείς αν θέλεις, και ύστερα θα σου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Και μια τρίτη αν χρειαστεί.Πιστεύει στους ανθρώπους και θεωρεί πως οι άνθρωποι αλλάζουν. Όσες φορές κι αν την πατήσει, πάντα θα υπάρχει μέσα του η ελπίδα πως ο κόσμος αλλάζει και δε μένει στάσιμος, δε βαλτώνει.
Δεν πηγαίνει απαραίτητα εκκλησία, δεν αυτοαποκαλείται απαραίτητα χριστιανός, αλλά υποστηρίζει τη θρησκεία αγάπης έμπρακτα. Αγαπά τον συνάνθρωπό του και τον αποδέχεται, χωρίς να κρίνει και χωρίς να καταδικάζει. Από τα υπάρχοντά του θα δώσει ό,τι του περισσεύει σ’ αυτόν που έχει ανάγκη χωρίς να το σκεφτεί και χωρίς να ζητά αναγνώριση για την πράξη του. Είναι ταπεινός και σεμνός, χαίρεται μα και ντρέπεται λίγο, όταν του κάνουν φιλοφρονήσεις.
Για μένα, ο καλός άνθρωπος μπορεί να έχει όλα ή μόνο ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Η καλοσύνη για τον καθένα ορίζεται διαφορετικά, άλλωστε. Αυτοί και μόνο αυτοί με κάνουν να πιστεύω ότι ο άνθρωπος γεννιέται καλός και οι συνθήκες τον αλλάζουν. Ότι είμαστε από τη φύση μας καλοσυνάτοι και οι εκάστοτε περιστάσεις μας πλάθουν με τέτοιο τρόπο που αυτό αλλάζει.
Τελικά, θεωρώ πως η καλοσύνη είναι δύναμη κι όχι αδυναμία. Γιατί μπορεί στη ζούγκλα μας να επιβιώνει ο πιο δυνατός, αλλά απολαμβάνει τη ζωή μόνο ο πιο καλοσυνάτος.
