Είσαι ζάμπλουτος… τόσο ζάμπλουτος που δεν μπορείς να το φανταστείς. Μία αμύθητη περιουσία σε περιμένει, για να μην ξανά πεινάσεις, να μην ξανά πονέσεις, να μην ξανά στενοχωρηθείς. Γενικά να ζεις μέσα στα πούπουλα, αρχοντικά και πληθωρικά.
Κι εσύ απορρίπτεις αυτόν τον πλούτο που σε περιμένει, για να συνεχίσεις να ζεις έρποντας.
Ας το δούμε όμως κάπως έτσι το έργο. Κάθε τι υλικό που δημιουργείται μέσα από τη γνώση του προηγούμενου, μας δίνει δυνατότητες καλύτερες από το προηγούμενο. Δηλαδή ένα αυτοκίνητο του σήμερα, είναι πολύ πιο εξελιγμένο από το αυτοκίνητο του 2000. Το κινητό του σήμερα είναι πιο εξελιγμένο από αυτό που ήταν πριν από 7 χρόνια. Όλα δηλαδή τα εξελιγμένα αντικείμενα που βασίστηκαν στην γνώση του χθες, μέσα από ανάλογη επεξεργασία μας δίνουν νέες δυνατότητες.
Εμείς λοιπόν συναντήσαμε μία εξέλιξη την οποία κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας να μην τη θέλουμε, να μην την δούμε να δουλεύει. Δεν την έχουμε δοκιμάσει ποτέ. Όχι μόνο δεν την δοκιμάσαμε να δούμε μέχρι ποιο σημείο μπορεί να μας πάει. Αλλά έχουμε μείνει κολλημένοι σε όλα τα παλιά μοντέλα και με αυτά προσπαθούμε να δημιουργήσουμε εξέλιξη.
Η εξέλιξη ακούει στο όνομα Ιησούς Χριστός. Ο οποίος μας έδωσε το Άγιο Πνεύμα και το Χρίσμα και εμείς δεν τα έχουμε δοκιμάσει, αλλά τους γυρνάμε την πλάτη μένοντας σε μοντέλα του χθες. Μοντέλα που ήρθαν έδωσαν ότι ήταν να δώσουν. Όμως σε κάθε μοντέλο του χθες κάτι λείπει, γι’ αυτό πάντα βγαίνει κάτι άλλο, για να καλύψει τα κενά. Ο Ιησούς ήταν το τέλος και η αρχή. Ένας δρόμος που μας οδηγεί στο να βιώσουμε την απόλυτη αρμονία. Εμείς, άλλοι επειδή τα έχουν βάλει με το περιτύλιγμα και όχι με την ουσία και άλλοι επειδή θέλουν να κάνουν «αντίσταση» δεν έχουμε δοκιμάσει ποτέ αυτή τη νέα διδασκαλία.
Αφού σε όλα προτιμάμε την εξ-έλιξη εξ- έλξη, ας επιτρέψουμε σε αυτή την εξέλιξη που δημιουργήθηκε για μας, να μας δείξει όλο της το μεγαλείο.
Ναι καλό ήταν το σίδερο που είχε η γιαγιά μου, για την εποχή του, όμως τώρα θέλουμε κάτι πιο απλό και εύκολο.
Ναι καλό ήταν το ψυγείο που είχε ο παππούς μου με τον πάγο, αλλά τώρα θέλουμε εμείς το ψυγείο να βγάζει τον πάγο.
Άραγε ως προς τον δρόμο της Πνευματικής ανέλιξης γιατί προτιμάμε το σίδερο με το κάρβουνο ή το ψυγείο που δούλευε με τον πάγο;
Μήπως σε κάποια κομμάτια της ζωής θέλουμε να πηγαίνουμε μπροστά, ενώ τελικά είμαστε πολύ πίσω; Με αποτέλεσμα να είμαστε κολλημένοι πάντα στο ίδιο σημείο, του τίποτε; Όσες προσπάθειες ανέλιξης κάνουμε πέφτουν στο κενό γιατί δεν έχουμε ενεργοποιήσει αυτή την πλευρά της εξέλιξής μας; Του Θεοί Εστέ με το Μεγαλείο του Αγίου Πνεύματος και του Χρίσματος; Μήπως εμείς νομίζουμε ότι είμαστε στον αιώνα του σήμερα, αλλά τελικά είμαστε πολύ πριν από τη γέννηση του Ιησού; Και αν ναι, τότε μήπως ζούμε μία φαντασία; Και θα έρθει η πραγματικότητα αυτού του χθες, να κάνει την εμφάνισή της, αφού δεν έχουμε αποδεχτεί την εξέλιξη;
Δωροθέα
