Ηδονή
Χαρά και μύρο της ζωής μου
η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα
την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα,
που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν
ερώτων της ρουτίνας.
K.Π. Kαβάφης
Νομίζω ότι κανένας
που γνωρίζει ξεκάθαρα τα πράγματα
δεν αγνοεί πως ηδονή λέγεται κυρίως
αυτό που δεν κατηγορείται από τη φύση και τη λογική
και που η ενέργειά του διαρκεί πολύ
και γεμίζει την καρδιά από χαρά και ευφροσύνη
και μετά την εκπλήρωσή του,
πράγμα βέβαια που δε συμβαίνει διόλου
με την ηδονή της σάρκας,
Ας ζητήσει λοιπόν καθένας που επιθυμεί
την καθαρή και μόνιμη νοερή και πνευματική ηδονή,
και δε θα σφάλλει,
αλλά μάλλον θα ανεβεί εύκολα το λογιστικό του
από τα επίγεια στα ουράνια,
και έπειτα και όλη η ψυχή του.
Γιατί αυτή είναι η αληθινή και κυρίως καρδιακή ηδονή,
η αμεταμέλητη και γνήσια,
που αρμόζει σε λογική αθάνατη ψυχή
και διαμένει αιωνίως,
φωτεινή, αείροη και ακατάκριτη,
ή μάλλον ευκταία και μακαριστή,
αθόρυβη σύνοικος στους Αγίους όλων των αιώνων,
ειρηνική, ωφέλιμη, παρρησιαστική,
λαμπρυντική, ευπρόσωπη, θεόφρων,
διαυγής, παρηγορητική,
γεμάτη χαρά και όταν ενεργείται και μετά.
Αν έχεις δοκιμάσει αυτή την ηδονή
νοερά και πνευματικά, από εμπειρία
θα συμφωνήσεις ασφαλώς με όσα γράψαμε.
Αν όμως όχι ακόμη,
κράτησε τουλάχιστον με την πίστη όσα είπαμε.
Για τη σαρκική ηδονή
Η μη νοερή και πνευματική,
αλλά σαρκική ηδονή,
λάθος έχει και το όνομα ακόμα της ηδονής.
Αφού φέρνει όταν εκτελεστεί πικρή μεταμέλεια,
είναι φανερό ότι ψεύτικα λέγεται ηδονή.
Είναι νόθη και ξένη στη λογική ψυχή,
άλογη,
αγενής,
νωθρή,
σκοτεινοχαρής,
θορυβώδης,
ενοχλητική,
πρόσκαιρη και γρήγορα μαραίνεται.
Όταν δηλαδή γεράσει το σώμα, και χωρίς να θέλει
αναχωρεί γεμάτη ντροπή.
Αξιοκατάκριτη, άθλια,
δύσχρηστη, αιχμάλωτη,
γεμάτη καταφρόνηση,
βρωμερή, βλακώδης,
απρόσωπη, απελπιστική,
απερίσκεπτη,
προκαλεί μετά την τέλεσή της
μαύρη λύπη στο δράστη και εκτελεστή της.
Αν έχεις πέσει σ' αυτήν,
γνωρίζεις οπωσδήποτε ότι είναι αλήθεια τα παραπάνω.
Αν πάλι έχεις φυλαχτεί από αυτή
με το χέρι του Θεού,
πίστεψε ως αληθινά τα λόγια μου
και γνώριζε ότι θα θερίσεις ένδοξο καρπό ζωής.
Κατέχω φως πνευματικό που λάμπει συνεχώς
και ζωή υπερκόσμια,
θεία τροφή και τρυφή,
παράδοξες ανατάσεις
και εφέσεις και ενώσεις και απολαύσεις
της τρισυπόστατης Θεότητας
και ανέκφραστες αγαπητικές διαθέσεις
με τον Ιησού Χριστό τον Κύριο των πάντων.
Αλλά αλοίμονο στη δυστυχία και στην αφροσύνη μου!
Αλοίμονο για το κακό της μωρίας μου!
Ο νους μου που με αυτό τον τρόπο έγινε από τη χάρη υπερουράνιος, ενίοτε
απατάται και κλίνει σε πράγματα σφαλερά
και γήινα και κοπρώδη
και γεμίζει δυσωδία, αλοίμονο!
Ποιός δε θα απορήσει και δε θα θρηνήσει για την κατάντια μου
και δε θα παρακαλέσει από ευσπλαχνία για χάρη μου
τον ανείπωτα φιλάνθρωπο Θεό,
για να μου δοθεί μεγαλύτερη θεία δύναμη
με το ζωοποιό και φωτιστικό Πνεύμα,
ώστε να αποδιώκω ευκολότερα τον πονηρό εχθρό διάβολο
που επιβουλεύεται την αγία και θαυμάσια ζωή μου!
Όλοι οι αγιότατοι Άγγελοι και όλες οι ψυχές των Δικαίων,
προσευχηθείτε και παρακαλέστε το Θεό για χάρη μου
που έχω χαμηλή και αναίσθητη διάνοια.
Θεέ μου, Θεέ μου·
από Σένα δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο,
επειδή είσαι απερίληπτος.
Συ είσαι το παν,
ως Ποιητής του παντός,
και άπειρες φορές απείρως υπέρ το παν,
ως υπερούσιος.
Κύριέ μου, Κύριε, η ανέκφραστη αγία ένωση
και άρρητη ομόνοια των ελεημένων Χριστιανών,
δόξα Σοι.
Πώς, ενώ σε βλέπω, Δέσποτα,
να λάμπεις μέσα στην καρδιά μου νύχτα και ημέρα,
δε βγαίνω πάντοτε έξω από τον εαυτό μου
από την υπερβολή της χάρης,
αλλά αμελώ και αναισθητώ
απέναντι σε τόσο μεγάλη δωρεά,
Υπερδύναμε;
Αλοίμονο, πόσο αμαρτωλός είμαι!
Αν γνώριζες ποιος είναι εκείνος
που με έδεσε στην αγάπη Του
και με ποιόν με έδεσε και με τί,
αμέσως θα σε καταλάμβανε έκπληξη
και θα υμνούσες τον υπερούσιο Θεό
και θα τον ευχαριστούσες υπερβολικά
για τα ένδοξα που πραγματοποίησε
θαυμαστώς λόγω της αγαθότητάς Του.
Αν εννοούσες πόσο μακριά είμαι
από το πρέπον στο αληθινό μυστήριο του Χριστού,
θα κυριευόσουν ακαριαία από έκπληξη
και θα μου καταλόγιζες ραθυμία,
αδράνεια και αμέλεια,
για να μην πω ολοφάνερη αναισθησία και ανοησία.
Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς μίλησε και είπε:
«Σ' ευχαριστώ Πατέρα,
Κύριε του ουρανού και της γης,
γιατί τα έκρυψες αυτά
από τους σοφούς και τους συνετούς
και τ' αποκάλυψες στους νηπίους·
ναι, Πατέρα,
αυτό ήταν πάντοτε το θέλημά Σου»
(Ματθ. 11, 25-26).
Να εύχεσαι για μας και να προσεύχεσαι
μην πάθομε στα λυπηρά της ζωής
τίποτε ξένο προς την πίστη μας
που να είναι ανάξιο
και για το Θεό και για μας·
και συγχώρεσέ με
.
