Φίλοι μου, ζώα και πουλιά!
Ποιός από εσάς στην προσωπική του ζωή, θα δεχόταν ποτέ να παραμένει σε μια παρέα, όπου οι άλλοι διαρκώς θα τον έβριζαν, θα τον έφτυναν κατάμουτρα, θα τον πρόσβαλαν και θα τον απειλούσαν;
Και ποιός δεν θα έφευγε από αυτή την παλιοπαρέα, αν ακόμα ήθελε να είναι και να λέγεται αξιοπρεπής; Και πώς θα άξιζε να λέγεται αυτός, που αντί να φύγει παραμένει, δεχόμενος με υποκλίσεις τους ονειδισμούς και τους χλευασμούς, αν όχι δικαίως να ονομάζεται τσουτσέκι και ραγιάς;
Λοιπόν, μου φαίνεται πως οι Έλληνες έχουν παράξενη άποψη για την αξιοπρέπεια. Πιστεύουν, δηλαδή, πως μπορούν να έχουν ταυτόχρονα και αυτήν, αλλά και την απαξίωση εκ μέρους των «φίλων» της παλιοπαρέας τους. Θέλουν και την πίτα της αξιοπρέπειας ολόκληρη, αλλά και το σκύλο της περιφρόνησης χορτάτο!
Δεν γνωρίζουν, ότι η αξιοπρέπεια είναι ακριβή και κοστίζει πολλά για να την αποκτήσεις; Ότι με το ευρώ δεν αγοράζεται, παρά μόνο η τραγωδία μιας δανειοδοτημένης υποταγής και ακόμα περισσότερες ύβρεις. Ότι αξιοπρέπεια είναι, το να ελέγχει ο νους τα ποδάρια, που είναι έτοιμα να τρέξουν πίσω από τα πάθη και από την κοιλιά για να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία της. Ότι εντέλει, η αξιοπρέπεια απαιτεί κάποτε και την απάρνηση μιας επιθυμίας, του βολέματος, της ευκολίας, αφού ο αυτοσεβασμός δεν εννοείται δίχως την αίσθηση της αυτοκυριαρχίας και την θέληση για εσωτερική ελευθερία.
Οι Έλληνες, λένε πως αποζητούν την αξιοπρέπεια τους, αλλά την ίδια στιγμή διαπραγματεύονται ακόμα την παραμονή τους στην παλιοπαρέα. Τους αρκεί μόνο, η περιφρόνηση αυτή, να συνοδεύεται «αξιοπρεπώς» και από μερικά ευρώ!
@ Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος
