Συχνά τα υποκοριστικά κρύβουν μιζέρια: το σπιτάκι μου, το παιδάκι μου, το χαλάκι της εξώπορτας, η ζωούλα μας, ο εαυτούλης μας.
Ο άνθρωπος θα πρέπει να ζει δυνατά, με πάθος και χωρίς φόβο.
Να αγαπά με ένταση, να γελά πολύ, να αγκαλιάζει με στοργή, να σφίγγει το χέρι του άλλου δυνατά και όχι να το νιώθει σαν ψόφιο ψάρι στην παλάμη του!
Να τρέχει και να νοιάζεται.
Να κοιτάζει τους ανθρώπους στα μάτια και να λέει ”μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ, σήκω να πάμε βόλτα…οπουδήποτε”.
Λένε πως πρέπει να κάνουμε τα χατίρια στους ανθρώπους από την πρώτη στιγμή που τους γνωρίζουμε.
Αν είναι κακός, θα φερθεί με αγνωμοσύνη και λες και του χρωστάς.
Ο άνθρωπος με καλή ψυχή θα σου δείξει αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Ψιλά γράμματα, ε;
Κάποιος είχε πει χαριτολογώντας πως το γαϊδούρι και στη Ν.Υ να το πας, γαϊδούρι θα παραμείνει!
Προχωράμε με αγάπη εμείς και ανοιχτή καρδιά.
Αγάπη θα πει να φτάνεις στο λιμάνι ξημερώματα, μόνος, ταλαιπωρημένος και κρυωμένος και να βρίσκεις εκεί ένα καφέ που διανυκτερεύει.
Με φώτα αναμμένα και ζεστή σοκολάτα.
Και κάθε γουλιά που θα πίνεις να ζεσταίνει κάθε σου κύτταρο και να σου βγάζει ό,τι καλό έχεις από χρόνια θάψει μέσα σου!
Θεέ μου, πόσο μέλι ξοδεύεις στην ψυχή κάποιων ανθρώπων, για μας γλυκαίνεις;
Τι τα θες, τι τα γυρεύεις τώρα και συ…
Στο σύντομο πέρασμά μας στη γη άλλοι θα αφήσουμε μόνο σκόνη και άλλοι μαγική χρυσόσκονη!
Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά
