Όταν έρχεται σε μας ο πλησίον με τα βάσανά του,
εμείς συμμετέχουμε σ`αυτά.
Αλλά αν δεν ξέρουμε πώς να αποφορτιζόμαστε
(να εναποθέσουμε όλα μας τα ασθενήματα
και τα ασθενήματα του πλησίον στον Κύριο),
τότε παίρνουμε πάνω μας, στο νου και στην καρδιά μας,
αυτό το ογκώδες φορτίο,
και με τον καιρό γινόμαστε αβάσταχτα αγχωμένοι
και νευρικοί.
Γινόμαστε ευερέθιστοι·
δεν αντέχουμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό,
πόσο μάλλον τους ανθρώπους γύρω μας-
τα μέλη της οικογενείας μας
και φυσικά τους συναδέλφους μας στη δουλειά.
Η ζωή μας γίνεται μίζερη και πιεσμένη
και τα νεύρα μας τεντώνονται.
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουμε μάθει τον εαυτό μας
να ξεφορτώνεται τους λογισμούς του.
Όταν οι λογισμοί μας είναι εν ειρήνη,
το σώμα μας επίσης αναπαύεται.
† Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
